We pakken in en nemen één kleine rugzak mee met spullen voor een overnachting. De tas past zelfs in de buddy van onze mega scooter. Super chill. We gooien de grote backpacks in de storage room van het hotel in Ubud en dan is het tijd om te ontbijten. Uiteraard bij Monsieur Spoon. Aan een succesformule moet je niet knutselen. Ik heb zin in zoet en bestel een croissant, macarons, een mini salty caramel met chocolade taartje en een appelgebakje. Het ziet er super Insta-waardig uit, maar tegen de tijd dat ik klaar ben om een foto te maken is de helft van de croissant al verslonden door mijn eigen Monsieur Bob. Ik heb de jongen vanmorgen te lang laten wachten toen ik aan het treuzelen was met inpakken. De jongen heeft honger. We leuk om te zien dat 'hangry' zijn absoluut niet alleen een vrouwending is.

Op naar Jatiluwih. De rijstvelden van het UNESCO erfgoed opzoeken. Het is ongeveer anderhalf uur rijden en onderweg rijden we al door kleine dorpjes en prachtige stukken natuur en rijstvelden door. We betalen 40.000 Rupia (€ 2,50) p.p. en rijden door naar boven. Toen ik hier een paar jaar geleden was kon je nog tussen de velden doorlopen en bij de werkende mensen komen. Dat mag nu niet meer en kun je alleen een route lopen over een aangelegd pad. We hebben er geen rekening mee gehouden dat het vandaag zaterdag is en er dus niet gewerkt wordt. Helaas. We wandelen een stukje en hebben het snel gezien. We rijden door de omgeving van het UNESCO gebied en dat is minstens zo mooi.

We gaan toch maar weer richting Ubud en stappen af bij Jungle Fish. Een schitterend complex in the middle of nowhere. Het is tegen een heuvel opgebouwd met zicht op een groot stuk jungle. De entree is 200.000 Rupia (€ 12,-) p.p. dus niet bepaald gratis, maar ze hebben wel een Martini Pornstar op de kaart, dus dat is heel wat waard. De rest van de middag blijven we in en aan het zwembad en boeken tussendoor even een hotelletje voor vannacht.

Het is donker als we richting het hotel rijden. We komen eerst bijna door het centrum van Ubud en gaan gelijk maar even eten. Schaamteloos nóg een keer bij Toro Sushi. De sweetheart sushi rol is top, dus 'doe die nog maar een keer, meneer.' Hier kunnen de sushi tenten thuis nog wat van leren..

Tijdens de fullbody massage van gisteren sloegen ze onze voeten over, dus als we op de terugweg weer langs hetzelfde tentje als gisteren komen kunnen we het niet laten om toch nog voor de voetmassage te gaan. Reinier gaat voor de voetreflextherapie bij een vrouwtje met meer kracht in haar handen dan de gemiddelde volwassen vent en de rest van de vrouwtjes hebben de grootste lol om de gezichten en geluiden die hij uitslaat.

Een uurtje later staan we weer buiten en zijn we op weg naar het hotel, Wadari Retreat Villa. We checken snel in en worden met een watermeloensapje in ons handen naar onze gigantische kamer gebracht. Groot bed, luxe douche en een groot balkon met uitzicht over, je raad het nooit, rijstvelden. We zijn afgedraaid en gaan naar bed. Tenminste, als we het verdomde lichtknopje kunnen vinden en alle honderdtachtig lampen in de kamer uit krijgen. Ik twijfel zelfs even om de receptie te bellen, maar dan weet ik zeker dat ik morgen bij het ontbijt wordt uitgelachen. Alle lampen zijn uit op mijn nachtlampje na. Ik bouw een muur van kussens om het lampje heen om het licht te dempen en net als ik ga liggen zie ik het trekkoordje aan de binnenkant van de lampenkap. Top. Trusten!