Vandaag ruilen we de motorscooter in voor een dikke dirt bike. Een dag kost ongeveer 160.000 Rupia (€ 10,00). Na een kleine zenuwinzinking door het idee dat we zo'n beetje de hele dag op dit oncomfortabele ding gaan doorbrengen gaan we eerst maar even donuts eten bij onze matties van gisteren. Als we eenmaal de stad uit zijn en een beetje kunnen doorrijden wordt het leuk. We komen door kleine dorpjes, rijstvelden, bananenboom plantages en rijden al snel de bergen in. Het uitzicht is fantastisch. Sommige stukken bestaan uit dichte jungle, andere vol met nette akkers met verschillende groenten, fruit, suikerriet etc. Na een dik uur zitten we al vrij hoog in de bergen tussen de wolken en moeten we tickets kopen om het Bromo park in te mogen. 220.000 Rupia (€ 14,00) p.p. Als bij het wegrijden de motor afslaat worden we keihard uitgelachen door de vier ticketverkopers. En terecht.

Wanneer we deze berg af zijn komen we uit op een enorme zandvlakte tussen verschillende bergen. Het zand is los en diep, dus het is even wennen om zonder teveel zwalken rechtdoor te rijden, maar al gauw is het een kwestie van puur blijrijden. Op een gegeven moment gaat het grove, donkerkleurige zand over in heel fijn, lichtgrijs as en komen we terecht op de maan. Tenminste, zo lijkt het.

Bijna een uur later komen we aan bij het punt vanaf waar je de vulkaan kunt beklimmen. En dat gaan we doen. Ik heb er vrij snel spijt van, want het blijkt een kolere end omhoog lopen te zijn (ik moet er van Bob bijzeggen dat het een wandeling van 15 minuten was) maar goed, we benne d'r nou toch. Boven even rondkijken, selfie schieten en weer terug naar beneden. Proberen voor het donker terug in Malang te zijn.

Door een kort moment van onoplettendheid van de navigator nemen we een detour door straatjes die niet op een kaart te vinden zijn. Van die onbekende, heerlijk fotogenieke straatjes waar de kinderen, kippen en koeien los lopen en elke bewoner uitgebreid staat te zwaaien naar die dwalende vreemdelingen. Ik ben er gek op.

Het wordt net donker als we de stad inrijden. We brengen gelijk de motor terug. Kwestie van 'hier is de sleutel', paspoort aanpakken en even zwaaien. Ideaal. We stappen op de brommert en gaan even eten bij dezelfde toko als gisteren. Waar we gisteren nog bier in koffiemokken kregen, was zelfs dat ons vandaag niet gegund. Toch maar weer aan de zoete, aangelengde fruitsapjes dan maar. Na het eten terug naar het hotel. Brommert inleveren en de backpacks ophalen. We nemen een taxi naar het station en om 20.00 uur zitten we in de trein naar Bangil. Economy class. Opvallend veel jengelende kinderen, vrouwen die uitgebreid zitten te beeldbellen en mannen die een hoop gore oergeluiden maken.

Als we uitstappen op Bangil komt er een zeer enthousiaste beveiliger naar ons toe. Waar moeten we heen, welke trein pakken we, hoelaat gaan we en 'follow me'. Gesloten deuren gaan open en we worden in een wachtruimte gezet waar verder niemand is. De vrouwtjes die achter ons aan willen lopen worden weggestuurd. We moeten vooral wat gaan kopen bij het kleine supermarktje van z'n vriend. Vriend blijkt geen woord Engels te spreken en zelfs spullen bij de kassa leggen en geld laten zien schijnt een heel vage hint te zijn. Ondertussen is de beveiliger weer terug en heeft hij nog twee vrienden meegenomen. Hij stelt ze ook voor als 'friend'. We zijn dé attractie van station Bangil. Top. Funfact: de beveiliger lacht als Mr Chow, de kleine Chinees in 'The Hangover'.

Uiteindelijk stappen we in de trein naar Banyuwangi. Daar gaan we. De (hopelijk) laatste keer acht uur in de trein. Executive class. Dat wel.