Dankzij de dikke, luxe, verduisterende gordijnen in ons retreat kunnen we lekker uitslapen en gaan dan op ons gemak naar beneden voor het ontbijt. Op een groepje van zes Amerikanen na zijn we de enige in de open 'zaal' met buiten zwembad en rondom groene velden. Een heel rustgevend geheel zou je zeggen. Waren het niet dat de Amerikanen, drie stellen van rond de vijftig jaar oud, het ontzettend gezellig met elkaar hebben. Ze brullen wat af en op de achtergrond speelt een 'ontspannend' deuntje dat vooral bestaat uit irritant gepingel en gepiep wat we in de kamer al konden horen. Een van de stellen besluit 'even' met het thuisfront te beeldbellen, met het geluid op maximaal zodat we allemaal kunnen meegenieten van het oerstomme gesprek waarin vooral vaak wordt herhaald hoe stil, relaxt en ontspannen het hier is.

We besluiten Ubud vandaag te laten voor wat het is en richting de Gili eilanden te gaan. In alle rust en koelte van onze gigantische kamer zoeken we uit hoe we er gaan komen. Tegen het middaguur checken we uit en rijden we voor de laatste keer naar het centrum van Ubud, omdat we tóch nog wat souvenirs willen inslaan. Nadat we zijn uit onderhandeld brengen we ons bakbeest terug naar de verhuurder gaan we voor de laatste keer eten bij Monsieur Spoon. We fixen een taxi, halen de tassen op bij het eerste hotel en zijn met een halfuur bij de haven van Sanur. Binnen no time staat er alweer een salesmannetje op het raam van de taxi te tikken. Stelletje zenuwenlijers. Als ze vervolgens ook hier weer als bezetenen de tassen willen 'helpen' uitladen (wat ze overigens overal doen, waardoor je dus in 3 seconden 4 tassen moet aanpakken en omhangen) ben ik het zat en krijgen ze een stortbak aan irritatie over zich heen. Doe gewoon even rustig. We hebben vakantie. Ze binden in en de meeste druipen af.

Een salesmannetje dat nog over is brengt ons naar een toko dat tickets voor de fastboat naar Gili verkoopt. Daar vragen ze 1,5 miljoen Rupia (€ 95,-) per persoon. Het vrouwtje achter de balie heeft ook een lastige dag lijkt het en weigert water bij de wijn te doen. Lachend lopen we weg. Nog in geen 95 jaar. Er komt iemand achter ons aan en binnen no time hebben we een deal voor 750.000 Rupia (€ 47,50) p.p. en daarvoor worden we morgenochtend om 07.30 uur opgehaald bij het hotel en met de auto naar Padangbai gebracht. Het is een uurtje rijden en vanaf daar anderhalf uur varen naar Gili Trawangan. Toch mooi anderhalf uur varen extra bespaard ten opzichte van varen vanaf Sanur. Ben ik, als echte landrot, blij mee.

Nu nog wel even een hotel in Sanur zoeken voor vanavond. We kiezen voor Janan Villa. Vijf minuten verderop en op loopafstand van het strand en de hoofdstraat van Sanur. We checken in bij de meest norse en ongeïnteresseerde man ooit en dumpen de spullen op de kamer. Op verkenning door Sanur. We lopen richting de hoofdstraat en als we de hoek omgaan komt er een moordlustige hond ons toe gerend die blijkbaar ontzettend graag geaaid wil worden. De hond heet Blacky horen we later. Als we verder lopen komen we langs een rijtje van een stuk of vijf grote manden met daaronder grote hanen. Als Reinier naar ze fluit komt er een orkest aan geluid uit. De eigenaar komt maar even kijken of het wel goed gaat. Het zijn 'fightcocks' vertelt hij. Hij zet geld op ze in tijdens wedstrijden. Als hij een miljoen Rupia inzet en zijn haan wint krijgt hij twee miljoen Rupia plus de haan van de verliezende partij. Hij heeft volgens eigen zeggen al twee keer gewonnen nu. Het vechten doen ze inclusief scheermesjes aan de poten en het gebeurt wel eens dat de verliezer het niet overleeft. Net als met de infrastructuur op het eiland lopen ze ook hierin nog wat achter.

De hoofdstraat is rustig en er zijn weinig boeiende winkeltjes. We lopen door naar het Respati hotel waar Kirsten en ik een paar jaar geleden sliepen. We kijken even rond en steken via de tuin door naar het strand. Ik geloof niet dat er veel veranderd is, maar ik kan ook niet zeggen dat ik me nog veel van de strandtentjes herinner. We drinken wat aan het strand en kijken naar een dansklasje met hele sierlijke, Balinese kleine meisjes.

We banjeren nog wat langs het strand en door de straat en gaan met happy hour ergens aan de caipiroska's en pina colada's. We blijven hier maar gelijk eten en lopen erna terug naar het hotel. We kijken nog even naar Formule 1 op Fox, maar na de herhaling van de kwalificatie val ik net na de start van de Grand Prix in Monaco in slaap.