Reinier is de hele nacht aan het spoken en is ronduit ziek te noemen tegen de tijd dat we opstaan. We gaan even ontbijten en daarna terug naar de kamer. Nadat we nog even proberen te slapen pakken we na enig puzzelen de tassen in en checken uit. We laten de spullen achter bij de receptie en stappen op de scooter en rijden via het strand nog even door de straten van Seminyak. Als we een bocht doorgaan glijden we door. Lekker band. Ideaal zo op de laatste dag. Zo onterecht ook op dit nette geasfalteerde stukje hoofdweg. Zeker vergeleken bij alle horrorwegen waar we de afgelopen weken overheen getrokken zijn. Goed. Op naar de fietsenmaker. Nog geen drie minuten verderop komen we er een tegen. We kunnen voor de deur op de stoep blijven wachten en nog geen kwartier later en 50.000 Rupia (EUR 3,50) lichter kunnen we weer op pad met een nieuwe binnenband. Daar kunnen de fietsenmakers bij ons nog iets van opsteken. We leveren de scooter maar gelijk in. Lopen gaat vandaag net zo snel als het filerijden op de brommert. Het Suikerfeest is begonnen, dus het is gigantisch druk in de stad.

We gaan nog maar een keer sushi eten aan de lopende band om het af te leren. We banjeren nog wat door de straten, worden onderweg naar het hotel nog bijna aangereden door een idioot en gaan dan lekker aan het zwembad liggen. We eten hier nog wat en willen dan richting het vliegveld. Het is zo druk vanwege de Suikerfeest ceremonies vanavond dat we geen taxi kunnen krijgen. Zelfs Grab is overbelast. Crap. De beveiligingsman van het hotel fixt een busje en brengt ons zelf naar het vliegveld. De held.

Een uurtje later staan we op het vliegveld en kunnen we gelijk door naar de incheckbalie. We zijn zo door de security en kunnen op ons gemak wat gaan drinken bij de gate. Het is een kleine twee uur vliegen van Bali naar Jakarta. We hebben voor vannacht een capsule hotel geboekt óp het vliegveld. We vliegen morgenmiddag om 13.15 uur alweer door, dus dat is wel zo makkelijk. Geland, koffers pakken en door naar onze capsules. Ik ga nog even naar het toilet op het vliegveld en als ik met mijn voet de doorspoelknop bedien (want ja, vies) blijkt dit de sproeier te zijn en ik wordt volledig nat gespoten. De sproeier stopt ook niet vanzelf, dus tegen de tijd dat ik het kraantje weer dichtkrijg is het een compleet waterballet in de damestoilet en mijn lichtgrijze chillbroek die draag is doorweekt. Het wc-vrouwtje lijkt niet verrast of onder de indruk en loopt al met de dweil alsof dit dagelijks gebeurd. Oeps. Daarom loop ik dus nu in m'n veelste korte zomer broekje om één uur 's nachts over het vliegveld van Jakarta.

Door wat inefficiënt gedoe met shuttle bussen tussen de verschillende terminals is het half drie eer we in onze capsules liggen. Allebei apart. Voor een kwartiertje. Daarna liggen we gewoon gezellig samen. Wel zo knus in dit futuristische éénpersoonshok.