We zweten al vroeg de tent uit, dus we gaan lekker op tijd ontbijten. Ik ga na het eten heerlijk lui op een bedje aan het zwembad liggen en Bob pakt de fiets en gaat een rondje eiland doen. Rond een uur of elf is hij weer terug en komt hij ook nog even chillen. Een klein meisje van maximaal een jaar of vier zoekt ons steeds op. Ze is hier alleen met haar moeder, maar die is heel druk aan het bellen en heeft geen tijd voor het kind. Het meisje loopt in d'r badpak en wil duidelijk zwemmen, maar ik betwijfel of ze haar zwemdiploma al heeft. We blijven nog maar even in de buurt zolang moeders het niet doet.

We verhuizen ons hele hebben en houwen naar het volgende hotel op dit eiland. Fingers crossed dat de airco hier wel goed werkt. Slaapt toch lekkerder. De kerel aan de receptie kijkt chronisch verveelt uit z'n ogen en wil perse eerst z'n standaard verhaaltje afdraaien voordat we naar de kamer kunnen. Dat we allebei een tas op ons rug én buik hebben doet hem niet zo veel. Als hij ook nog met z'n vieze, lange nagels op z'n dooie gemak een welkomstdrankje wil gaan maken zijn we het zat en kappen we hem af. Eerst naar de kamer met die tassen en wel nu. De kamer is een piepklein, schattig strandhutje waar precies het bed in past. De airco werkt perfect. Pluspunten met deze bloedhitte. De badkamer is weer buiten en op het kleine terrasje aan de voorkant hangt een hangmat.

We lopen langs het strand om ergens te gaan lunchen en stoppen bij een gezellig tentje. We bestellen allebei een groot bord pasta. Na het eten lopen we terug met onze voeten door de zee en testen vervolgens de strandbedjes van ons nieuwe hotel, Le Pirate. Aan het eind van de middag zoeken we de airco op. Het is hier nog een stuk warmer dan op Bali, waardoor we de hele dag met een zweetsnor rond lopen en overdag de moeite niet meer doen een shirt aan te trekken door ons constant bezwete rug. De aanbevolen dresscode op dit eiland is een bikini of zwembroek, zonnebril en SPF 30. That's it.

We gaan eten bij Wilsons. Het is vrij druk voor Ramadan begrippen en we gaan zitten aan het laatste vrije tafeltje op het strand. We zitten beschut onder lage, schuine bomen die volgehangen met lampjes. Romantischer dan dit tafereel onder de sterrenhemel wordt het niet. Vooraf bestellen we de tonijntartaar en de Indonesische kijk op bruschetta. Dit kunnen we overal echt blijven eten. Zo lekker. Als hoofdgerecht krijgen we de Wilson's steak. Het eerste stuk vlees hier dat niet droog of doorgekookt is of smaakt naar leer. Toppertje dit hoor. De patat zouden ze hier geen patat mogen noemen. Deze zijn helemaal volgezogen met iets wat ruikt naar heel oud frituurvet. Maarja, een kleinigheidje heb je gauw. Ook hier hebben ze twee huiskatten die vooral graag achter elkaar aan zitten en zich niet zoveel aantrekken van de mensen aan tafel of op welke stoelen zij zitten. Ze springen er gewoon bovenop. Leuk om toe te kijken. Vooral bij de mensen die overduidelijk doodsangsten doorstaan in de aanwezigheid van de katten. Grappig.

De weg terug naar het hotel is onverlicht en door diep zand. Met de zaklamp op m'n telefoon zien we vanaf alle kanten krabben en insecten wegschieten. Bob is in z'n nopjes en de Freek Vonk in hem leeft helemaal op. De weg terug duurt dus ook een stuk langer dan strikt noodzakelijk. 's Nachts liggen we in bed onder een extra dik deken. De airco op zeventien graden was misschien toch iets te optimistisch onder alleen een dun laken.