De zon schijnt al vroeg en dus zijn wij wakker. We doen lekker mak aan, huren weer een nieuwe scooter en ontdekken al snel een perfect ontbijttentje op de hoek van de straat, Monsieur Spoon. Verse croissants, fruit bowls, macarons en broodjes met avocado, gepocheerde eieren en gecarameliseerde uiencompote. Wij zijn zo snel tevreden. We worden omringt door hippies, studenten die hier hun scriptie schrijven en typetjes die zichzelf hier onwijs aan het herontdekken zijn. Als we hier niet als twee ontwikkelde, zelfbewuste mensen vandaan komen weet ik het ook niet meer.

We lopen even door het straatje en ik scoor eindelijk twee nieuwe memory kaarten voor telefoon en camera. Allebei bijna vol. Ik kreeg het al lichtelijk benauwd. M'n schrijfblok is ook vol, dus daar schaffen we ook een nieuwe variant voor aan en ik ben er weer klaar voor. Tijd om Ubud te verkennen. We toeren wat rond en komen snel uit tussen de rijstvelden. Er zijn een hoop mensen aan het werk en er lopen opvallend veel honden en puppies (met halsband) langs de weg. We keren om terug richting Ubud en gaan eens even aapjes kijken in het Sacred Monkey Forest. Ik ben hier een paar jaar geleden al geweest met Kirsten en toen waren de apen nogal aggressief en opdringerig. Ik geloof dat je destijds nog nootjes kon kopen om de beesten te voeren, maar dat kan nu niet meer en het lijkt of de aapjes een stuk rustiger en beter 'afgericht' zijn. Her en der wordt nog wel een toerist besprongen en een rugzak opengetrokken, maar ze zijn lang niet zo vervelend als toen. Op een enkele boze aap na zou je ze bijna gezellig kunnen noemen. En toch blijf ik Guus en Moos leuker vinden. Dat wel.

Na een tijdje door het park te banjeren rijden we terug naar het centrum en gaan we wat eten. Het is een restaurantje aan de straat waar je als je verder naar achter loopt bij een grote tuin met zwembad komt. Het duurt even voor ik het door heb, maar er is een stukje tuin afgezet met een laag hekje waar je met puppies kunt kroelen. We hebben het paradijs gevonden!

Terug bij het hotel duiken we het zwembad in en blijven hangen tot het buiten afkoelt. Grapje, het koelt hier nooit af. Ik bedoel tot het donker word. We gaan wat eten bij een Italian Bistro, maar het is niet om over naar huis te schrijven. De drankjes zijn slap, het personeel heeft het vooral druk met elkaar en het eten is droog en minimaal. Onze serveerster is zwaar autistisch en elke keer dat we het vaasje, de kaars en het peper en zout stelletje omdraaien komt ze het direct weer fatsoeneren in de vaste volgorde. Na een aantal keer wordt ook dit spelletje saai en stappen we op. We gaan nog even langs het bakkertje van vanmorgen om nog een toetje te scoren. De chocolade taart en proeverij van macarons maken alles weer goed.