Het gaat lekker. Ik ben weer een stuk beter, maar Reinier wordt wakker met keelpijn en nog geen half uur later gaat hij door z'n rug. De arme, ouwe man. We kunnen niet wachten om weer naar buiten te gaan na de hoeveelheid uren die we de laatste dagen in bed hebben doorgebracht. We maken een tussenstop bij een apotheek om de dove en de blinde op de been te houden vandaag en laten de receptie een Bluebird taxi bellen om ons naar Ubud te brengen. We willen nog een keer terug om op het gemak door de straatjes te banjeren en wat souvenirs in te slaan. Plus simpelweg omdat Ubud top is. Aangezien we allebei nog niet in bloedvorm zijn is dit wel een goed moment om een tijdje lekker onderuitgezakt achterin een taxi te zitten.

Een dik uur later worden we afgezet op de Art Market. We wandelen door de straatjes, worden belaagd door vrouwtjes met felgekleurde doeken, zilveren sieraden en houten beeldjes. Na de stilte van de afgelopen dagen in de hotelkamer is de drukte een aangename change of pace. We scoren een toffe leren tas, waar ik een paar weken geleden al op loerde, een zijden badjas en een zak vol piemel bieropeners. Nu we er toch zijn lopen we nog even door om te lunchen bij Toro Sushi, onze all-time favoriet. De grote baas is niet aanwezig en het eten is minder goed dan 's avonds, maar nog steeds dertig keer lekkerder dan bij ons thuis.

We bestellen een Grabcar terug naar Kuta en stappen een kwartier later in een doodnormale zwarte auto met knaloranje interieur. Niet een subtiel oranje stiksel, maar een volledig oranje interieur, inclusief dashboard, stuurwiel, schakelpook en matten. Hysterisch. We nemen een ruime detour rondom Ubud. De natuur is hier zoveel mooier dan langs de kust. Groen, bergachtig, diepe kliffen en overal dieren langs de weg. Ubud is straalt rust uit en er hangt overal een gezellige, maar ontspannen sfeer.

Anderhalf uur later zijn we terug in Kuta en staan we met nog zo'n zesendertighonderd Balinezen in de file in de straat van ons hotel. We geven de Grab chauffeur nog wat extra fooi en gaan het laatste stukje lopen. Onderweg strandden we in een spa waar we worden aangesproken. Op hoop van zegen gaat Bob voor de rugmassage, slechter dan dit kan het toch niet worden. Ondertussen laat ik mijn nagels lakken. Hoe de dude aan zijn skills komt durf ik niet te vragen, maar hij doet het een stuk beter dan ikzelf.

We dumpen onze aankopen in de hotelkamer en gaan even op bed chillen met het voornemen straks nog even op pad te gaan om te eten. Een half uur later liggen we toch wel erg lekker en bestellen zonder schaamte voor de vierde dag op rij roomservice, eten in bed en zetten de film 'The Hitmans Bodyguard' op. Dikke prima.