De wekker gaat om 7 uur . We hadden gisteravond geen zin om de tassen weer overhoop te halen voor dit ene nachtje, dus we trekken ons kloffie van gisteren weer aan, poetsen onze tanden en gaan uitchecken. De vrouw die nu bij de receptie zit is minstens net zo nors en chagrijnig als de man van gisteren. A match made in heaven. De transfer naar Padangbai staat al klaar. Let's go.

Een uurtje later worden we afgezet in de haven. We hebben nog een halfuurtje de tijd om wat te eten te scoren voor we aan boord moeten. In een van de lege tentjes in de haven staat een dametje lekker d'r keukentje te poetsen en als we vragen of ze iets heeft wat we mee kunnen nemen gooit ze een paar eieren in de pan, roostert wat brood, snijdt tomaten en smelt er nog wat kaas over en binnen tien minuten krijgen we een compleet ontbijt in ons handen geduwd. Goud waard dat vrouwtje. We wachten op de pier tussen nog wat andere andere toeristen op de boot naar Gili. Continu lopen verkopers langs met fruit, bier, speakers en zonnebrillen. En laten we er daar nou nét een paar van verloren zijn.. We tikken voor vijf euro een Rayban met gepolariseerde glazen op de kop en kunnen vervolgens meteen opstappen. Er zit misschien 10 man met ons op de boot met ruimte voor 100 personen. We zitten voorin bij de open luiken met alle beenruimte van de wereld en genoeg frisse lucht in ons gezicht voor een weeshuis. De harde klappen die we maken als we over het water stuiteren zijn het honderdmaal waard , want ik ben niet misselijk! We zijn zeker een uur onderweg als iemand van het personeel de luiken komt sluiten, omdat 'het zo hard waait binnen'. Ik probeer hem nog te overtuigen de luiken open te laten, maar de man geeft geen fuck. De luiken zijn dicht, we stuiteren nog steeds als een malle en nu ben ik binnen vijf minuten weer zeeziek.

Gelukkig komen we niet veel meer dan een kwartier later aan op Gili Trawangan.Gemotoriseerd vervoer is hier verboden dus we worden opgewacht door paard- en wagens. De paardjes staan in de zon en zien er bezweet en sneu uit in de brandende hitte, dus we vertikken het om in zo'n wagen te gaan zitten. Het is een kilometer lopen naar ons hotel aan de andere kant van het eiland. Dat is te overzien, dus we gaan wel lopen. Halverwege denken we even een tussen-biertje te doen bij een leuk ogend tentje. Het blijkt een veganistische hut te zijn met alleen gezonde drankjes en dus geen alcohol. Tikkie suboptimaal. We gooien het drankje achterover en vervolgen onze tocht. Het laatste stukje moeten we even zoeken, maar uiteindelijk zien we de grote tenten van La Cocoteraire Ecolodge tussen de bomen liggen. Door het hoge gras van het veld eromheen loopt een hele horde koeien los. Volgens de mannen van de Ecolodge lopen die daar altijd en trekken ze gedurende dag heen en weer van de stukken schaduw naar het strand.

We worden super vriendelijk ontvangen en eerst naar de tent gebracht om de spullen te dumpen. Het is een grote kampeertent met een mooi hemelbed, airco en een ruime aansluitende privé badkamer. Glamping in de tropen. Daarna gaan we terug naar de receptie waar al iemand klaar zit met welkomstdrankjes en een grote kaart van het eiland. Hij heeft allerlei leuke aanbevelingen. Top service. Even acclimatiseren met een Bintang radler aan het zwembad. Daarna pakken we de complimentary fietsen van het hotel en gaan het eiland rond. Eerst terug naar het drukkere havengebied. We drinken en eten wat op het strand en en gaan zo de tentjes aan de boulevard af. We zwemmen in de zee, schooieren langs het strand op zoek naar mooie stukjes aangespoeld koraal. De onderwaterwereld rondom Gili T schijnt flink kapot getrapt te zijn en aan de hoeveelheid koraal op alle stranden te zien is hier niets aan gelogen. We banjeren door wat souvenir winkeltjes, niets dat we nog niet gezien hebben en we fietsen naar de andere kant van het eiland en ploffen neer in wat zitzakken op het strand. Happy hour. Mooie tijd voor cocktails. Een half uur later hebben we front row seats voor de zonsondergang. Een paar meter de zee in staan van die schommels waarop je zo lekker op de foto kunt om op Instagram te posten. We kijken op ons gemak toe hoe de vrouwtjes hun mannen dwingen een foto te maken, of samen met hen de schommels te bestijgen. Het is echt een kwestie van erop, foto, proberen niet te verzuipen, eraf en tijd voor de volgende. Prachtig. Het pure geluk straalt er echt, vooral bij de mannen, af. We delen nog wat hapjes van een tapas platter en er wordt een kampvuur aangestoken op het strand. Naast ons zit een man wiens vrouw ligt te slapen in het hotel. Hij is er in z'n eentje maar op uit gegaan. Hij komt uit India, heeft acht jaar in Australië gewoond en is net verhuisd naar Nieuw Zeeland waar hij een keten van shoarma zaken heeft geopend. Hele aardige kerel.

We blijven nog een tijd hangen en fietsen dan terug naar onze glamping. Als we aankomen is het restaurant nog open en we bestellen toch nog iets te eten. De huispoes Loeloe komt bij ons bedelen, maar ziet er duidelijk niet ondervoed uit. Op het eiland hebben we veel katten met een hele korte, of misvormde staart gezien. Loeloe ziet er goed uit en heeft een lange, onbeschadigde staart. Funfact: er zijn geen honden op het eiland. Niet één. Volgens de jongens van de Ecolodge zijn alle katten met een korte of misvormde staart mannetjes en de lange staarten vrouwtjes. Ik trek dit toch in twijfel, omdat we volgens deze theorie vanmiddag een zwangere kater hebben gezien.

We hebben voor we weggingen de airco op maximaal gezet, maar dat heeft helaas niet het gewenste effect gehad. Het is nog vrij warm in de tent, maar we hoeven niet met een wc rol onder ons arm op pad. At least there's that.