Rond kwart over 8 vanmorgen stapten we in de auto voor onze eerste dag van de rondreis. We zijn eerst richting Waterfall gereden, omdat dat daar een waterval zou zijn. Na eerst 3keer de verkeerde kant op te zijn gereden, stuurde Google maps ons naar een woonerf. De waterval was echter nergens te bekennen en zelfs Google snapte het niet meer. Dus zijn we doorgereden naar onze tweede stop, James fort in Kinsale.

Dit is een (wederom stervormig) fort, althans de ruïne hiervan. Aan de andere kant van het water vind je Charles fort. Samen keken ze uit over het water. Leuk om te zien.

Daarna zijn we naar het Garry Lucas Beach gereden om een strandwandeling te maken en om een seacave te zoeken. Het strand was jammer genoeg zo bezaaid met stenen en zeewier, dat het niet te doen was om hierover heen te lopen. Daarom zijn we na een kwartier terug gegaan naar de auto.

Onderweg rijdt je hier bijna constant op weggetjes waar eigenlijk ruimte is voor 1 auto en waar je om de 100 meter een bocht hebt. De wegen zijn aardig slecht en daardoor hobbelig. Gelukkig mag je overal 80.... :’)
Quote van de dag: ‘ik zit echt met een big smile te rijden’, aldus Niels.

Gelukkig zijn we ook niet de enige die soms per ongeluk rechts rijden. Vanmiddag kwamen we een Duitser tegen die even niet meer snapte hoe het werkt. ;)

Hierna stond de Old Head of Kinsale / Downmacpatrick op het programma. Hier aangekomen konden we helaas niet zo ver doorrijden als we hadden gewild, omdat het laatste deel was afgesloten. Dit is namelijk privé terrein van een golfclub (iets waarvan je er hier om de stad 1 vindt).

We hebben de auto geparkeerd en gelukkig konden we ook vanaf daar genieten van het prachtige uitzicht. Dit was de eerste keer dat we op de kliffen stonden, en wat zijn ze mooi! De zon scheen gelukkig, dus de foto’s zijn extra mooi geworden.

Hierna zijn we doorgereden naar Timoleague. Een oude kerk waarvan de muren deels nog staan. De graven zijn wel intact gebleven. Wat een spookachtig effect gaf.

Na Timoleague zijn we via Courtmacsherry naar Seven Heads Bay gereden. We hadden hier een wandeling van 2uur gepland met ravijnen, grotten en kliffen. Maar alles wat we zagen was een stukje zee met wat stenen. Google stuurde ons hierna naar Barry’s Point, maar ook hier was niks te zien.

We begonnen zo langzamerhand te balen dat we de helft niet konden vinden of dat het niet was wat het boek deed voorkomen. Dus toen we per ongeluk verkeerd reden en bij een soort Madurodam met modeltreinen uitkwamen, zijn we hier naar binnengegaan. En het was nog leuk ook. Hier hadden ze 4 steden nagebouwd, waarvan we er al een paar hadden gezien of doorheen waren gereden. Ook James en Charles fort waren nagebouwd. Erg leuk.

Voor de lunch hebben we hier wat gegeten (sconesteller staat inmiddels op 3) en hierna zijn we weer verder gegaan met onze planning. We vervolgde onze route naar Galley Head, een vuurtoren waar je helaas wederom niet verder mocht. Dit keer was het terrein afgesloten en alleen personeel mocht naar binnen. Gelukkig was het uitzicht hier ook fantastisch en hebben we hier nog een kleine 20 minuten doorgebracht met een korte wandeling door het inzakkende gras. Bij elke stap die je zette, zakte je namelijk verder weg in de grond. Heel apart. Alsof je op een luchtbed loopt wat voor de helft gevuld is.

Hierna zijn we via Long Strand naar de Drombeg Stone Circle gereden. Een soort kleine Stonehenge, maar dan in Ierland. Leuk om te zien, maar niet zo heel boeiend (aangezien Ierland overal stenen heeft staan die ‘iets’ betekenen). De koeien die er vlakbij stonden waren misschien nog wel leuker, omdat ze hele gesprekken met de overburen aan het houden waren.

Onze laatste stop voordat we doorreden naar onze slaapplek, was Rinneen Woods. Een prachtig bos gelegen aan een meer én met feeenhuisjes. (Als echte feeenbeeldjes-verzamelaar moest ik hier natuurlijk even heen)
We hebben hier ongeveer 3kwartier gewandeld. We zijn slechts 2 mensen tegengekomen. Wat een fantastische rustige en mooie plek om de dag te eindigen. Zo kwam gelukkig alle ‘tegenslag’ van vandaag weer goed.

Hierna zijn we doorgereden naar Castletownsend. Toen we volgens Google aankwamen, leek het totaal niet op de foto’s en het bord ‘no shooting’ gaf ons ook geen fijn gevoel.... wat blijkt? We slapen in CastletownsHend. Wat een letter wel niet kan betekenen....
Toen we omgekeerd waren en onderweg waren naar Shend, zwaaide elke tegenligger naar ons. Je zou bijna denken dat ze wat van je willen, maar blijkbaar is dat hier in Ierland heel normaal.

Nadat we een kort stukje hadden gelopen door Castletownshend zijn we naar onze Airbnb gereden. Wat een ervaring. Ten eerste zijn alle mensen hier gewoon superaardig, maar onze host van vandaag is echt het ultieme. We hebben een perfecte kamer (zeker na dat hostel), ontbijt op de kamer (incl sap en melk), een eigen badkamer en zelfs de shampoo kunnen we hier gebruiken. Als alle airbnb’s zo zijn, dan zou ik dit zeker vaker doen! Het is bijna gratis, en in het gemiddelde hotel krijg je minder dan hier.

We zijn net nog even wezen eten in het enige restaurant van het dorp: Mary Ann’s. Een kleine pub/restaurantje met een gastvrije oude man als eigenaar. Overigens bedient hij bijna iedereen alleen, herkent hij waar je vandaan komt aan je accent en maakt hij grapjes over van alles en nog wat. We hebben weer heerlijk gegeten (en gezond) en zijn nu helemaal kapot van deze dag.

Morgen kunnen we een beetje uitslapen, maar ik denk dat ik zo toch lekker onder de dekens kruip.