Dag 3: Oorlogsverleden

Vandaag met de hele groep naar de Cu Chi tunnels. De tunnels werden door de VietMinh aangelegd, in eerste instantie om de Franse kolonist te bestrijden en later de Japanse bezetter. Later ook om verrassingsaanvallen op de Amerikanen uit te voeren.
Tunnels waren oorspronkelijk in het oerwoud aangelegd. Veel oerwoud is verdwenen als gevolg van napalm-aanvallen door de Amerikanen. In de tunnels waren allerlei boobytraps aangelegd, waardoor het lastig was degenen die zich er in bevonden, te bestrijden.
Rondom de Cu Chitunnels is een heel museum aangelegd. Het is vochtig warm. We mogen zelf in een, ten behoeve van de toeristen breder gemaakte, tunnel. Er zijn allerlei onopvallende voorzieningen om frisse lucht in te laten en om de tunnel-ingangen te verbergen. Heel bijzonder allemaal. In het gebied zijn nog volop bomkraters, niet altijd zichtbaar vanwege de weelderige vegetatie.

Onderweg rijden we langs een groot aantal rubberplantages. Rubber is één van de redenen waarom Frankrijk Vietnam als kolonie had en wilde houden: Onder andere Michelin had daar groot belang bij.

We gaan door naar het tempelcomplex van de Cao Dai. Cao Dai is een in 1926 gestichte godsdienst waarin verschillende andere godsdiensten samenkomen: het Boeddhisme, Taoïsme, Christendom en Confucianisme. Als we geluk hebben is de zieneres aanwezig tijdens de dienst, die vier keer per dag op gezette tijden plaatsvindt in de Tay Ninh kathedraal.
De apen eromheen zien er ongezellig uit; niet te dicht bij komen.
De kathedraal is trapsgewijs opgebouwd: hoe hoger je zit, hoe hogere status je bereikt hebt. Op het balkon van de kathedraal zit een ‘orkest’, dat de dienst muzikaal begeleidt. Als een belletje klinkt, buigen de gelovigen allemaal naar voren. De zieneres blijkt aanwezig. We moesten wel heel lang kijken, want ze zat roerloos vooraan en leek aanvankelijk een beeld of iets dergelijks.

Daarna lunchen we bij een Vietnam-veterane, die in haar restaurant allerlei foto’s heeft hangen, van zichzelf als jong meisje in gevechtstenue en bij allerlei gelegenheden, waarbij ze gelauwerd wordt.

De weg wordt vervolgd naar het restaurant van de broer van Kim Phuc. Kim Phuc is het bekendste slachtoffer van de Amerikaanse napalmaanvallen, waar veel burgers slachtoffer van werden. Toevallig waren er journalisten (Nick Ut, een Amerikaanse journalist en Kerry Kretz, een Duitse journalist) tijdens die aanval aanwezig, die de gebeurtenis gefilmd hebben en die het leven van Kim Phuc gered hebben. Een ander kind is minder gelukkig en wordt dood in de armen van een familielid gedragen.
In het restaurant wordt de video getoond van een documentaire, gemaakt naar aanleiding van de door een van de journalisten gemaakte foto, die wereldberoemd werd en die de meningen over de Vietnamoorlog mede deed kantelen. Schokkend:
http://www.dailymotion.com/video/x71ks1_phan-thi-kim-phuc-vietnam-napalm_news (Heftige video)
De bewuste weg is er niet meer, maar de documentaire, beginnend met de indrukwekkende video van de gebeurtenis maakt dat je erg stil wordt: Oorlog is afgrijselijk !

Daarna behoorlijk onder de indruk terug naar ons hotel.
Bij terugkomst in het warenhuis aan het einde van de straat spullen inslaan voor de homestay.
Daarna met z’n 3-en eten, Saigon-kitchen, in een backpackersstraatje, aan de straatkant. Allerlei straatverkopers komen voorbij. Het is een kunst om een

neutraal niet-geïnteresseerd gezicht te trekken, zodat je niet aangesproken wordt. Lekker gegeten, lekker biertje erbij! Terug door een straat, waar ongelooflijk veel mensen op kleine stoeltjes allemaal als in een bioscoop achter elkaar richting de straat zitten.

Bijtijds naar bed want morgen vroeg op en uitchecken.