Dag 19: Chinese grens

De plannen blijken gewijzigd als gevolg van een aardverschuiving. Onze reisleider Martin vertelt dat we niet naar de Bac Ha markt kunnen; vanwege de vele regen en de aardverschuivingen is het te gevaarlijk om daar naartoe te gaan. Dus het weinig bezochte Can Cau gebied mist nu weer een bezoek! Met het gemiste homestay-bezoek is dit toch wel een domper.

We besluiten, een beetje tegen de wil van Martin in, met z’n 6-en naar het dorpje van de homestay te gaan. Harmen, Nicole, Rob en wij 3-en. We gaat met een busje, van 10.15 tot 13.00 uur voor 400.000 VND. We gaan vanaf de weg een modderig pad met rode klei en stenen. Horden Hmong vrouwtjes met en zonder kinderen omzwermen ons. Met ieder van ons loopt een Mhong-vrouw mee. Overigens lijkt het of de onzichtbare grenzen van het dorp ook bepaalt tot hoever de vrouwen meelopen. Het is een leuke wandeling tussen de huisjes, de rijstvelden en over een paar bruggen. Het is droog. Dat is al heel wat. De rijstvelden liggen in terrassen tegen de berghellingen. Wat een prachtig gezicht!
De begeleidende vrouwen verwachten dat je wat van hen koopt. Theo koopt 3 geborduurde etuitjes. Anderen kopen ook wat.
We lopen vlak langs de homestay waar eerder Anja, Marion en Appie overnacht hebben. De homestay ligt van de weg af, de helling op. Harmen, die er geweest is, wijst hem aan. Nicole heeft een hele goede dag, want ze ziet nu toch nog, wat de anderen daags ervoor hebben gezien. En wat ze dreigde niet meer te zullen zien. Wat een prachtige wandeling. Maakt weer een hoop goed.

Om 14.00 uur vertrekken we met z’n allen in een Transit-busje en 2 SUV’s uit Sa Pa. Een grote bus kan niet vanwege de door de aanhoudende regen slecht geworden wegen. Het slechte weer is nog ten gevolge van de Tyfoon.

Onze bagage wordt afzonderlijk naar Lao Cai gebracht, naar Viet Emotion, een restaurant nabij het station.

Wij maken nog een mooie tocht door de omgeving, waarbij we een en ander bekijken. Onderweg treffen we ook en akkertje wiet aan. We gaan naar een dorpje met Rode Zao. De entree (overal betaal je entree voor het bezoek aan een dorp) bedraagt 40.000 VND per persoon. Dit wordt betaald uit de pot.
De vrouwen stormen op het busje af. Ieder van ons wordt ‘geadopteerd’ door een of meerdere vrouwen. Appie boft niet echt: hij heeft een van de oudste vrouwen. Hij kan er wel om lachen. We maken een wandeling naar een grot en terug. Birgit koopt een mutsje, zoals de op de rug gedragen jonge kinderen dragen en Theo koopt een fraaie (weliswaar machinaal geweven) doek. Af en toe valt er een buitje, maar inmiddels zijn we voorbereid en de paraplus zijn nooit ver weg. Wel een beetje zielig voor de vrouwen en hun kindertjes. De paraplu overkapt zelden het geheel. Daar zijn er ook teveel Zao voor.

Nadat we weer in de bus gestapt zijn, wordt de reis slingerend vervolgd door

een berglandschap, met veel groen en bomen. We bezoeken een plaatsje aan de Chinese grens. Tussen Vietnam en China ligt een grensrivier. Over de rivier loopt een brug met aan beide kanten een grenspost. De mensen mogen slechts te voet de brug over. Alle handelswaar moet dan ook op karren overgeladen worden en aan de hand de brug over getrokken.
Er is een spoorbrug. Aan de verschillende lampjes kun je zien wat de Vietnamese en wat de Chinese kant is. Het regent weer en dat zal het verder ook blijven doen die dag.
We rijden naar Lào Cai en eten bij Viet Emotion. Is prima eten. Onze bagage is er ook, in een hoek verzameld. We kopen bij een verkoopster, die binnen rondloopt met haar waar, een landkaart voor 20.000 VND.
Onze trein vertrekt, weer stipt, om 21.00 uur. Er is wel wat commotie op het perron, met dure personenauto’s, met inzittenden die kennelijk een of andere hoge meneer en zijn mevrouw naar de trein vergezellen. Theo omschrijft hem als iemand die wat meer gelijk is dan anderen.
Bij het instappen van ons weer de bekende taferelen: twee maal controle van de kaartjes, het naar binnen wurmen van de bagage, het door een smal gangpad, met daarin ook nog een venijnige hoek, naar de goede coupé verplaatsen. In de coupé de reiskoffers en tassen onder de onderste bedden proppen. Past ook nu weer maar net. Wij trouwens ook op onze 1,85 lange britsen.
Lieven is helemaal geobsedeerd door de hotemetoot. Hij probeert een kijkgat te forceren in de deur naar het verder hermetisch afgesloten volgende treinstel. Het treinpersoneel wordt erg nerveus van Lieven. Wij ook eigenlijk wel; niet iedereen is gecharmeerd van zo’n nieuwsgierige buitenlander. Ondanks dat we proberen Lieven af te remmen en op hem in te praten, slaat het niet aan. Op enig moment zou er een afspraak met hem gemaakt zijn; Als de wasruimte in ons treinstel ontsloten wordt, zal hij niet meer met zijn neus op de afgesloten tussendeur blijven staan. Gênant. Maar het werkt wel. En wij kunnen tandenpoetsen!
En dat terwijl er zelfs mensen met pistolen rond zouden lopen. Weliswaar niet zelf gezien, maar anderen wel.
Om 23.00 uur gaat in onze coupé, 13/17 wagon 8, het licht uit en hobbelen we na een bezige dag door een te korte nacht naar Hanoi.