Dag 20: Strandverlenging

We worden bijtijds wakker gemaakt door één van onze twee treinstel-personeelsleden. Deze hebben aan de twee deurzijden van de wagon een plek gehad, op twee stoelen of in een soort kast. Wij hebben niet heel vast geslapen, zij waarschijnlijk nog minder. We rijden in Hanoi over de beroemde Eiffel-brug en komen iets te laat op het station aan. Vanuit de trein hebben we langs het spoor in het halfdonker Vietnamezen al druk in de weer gezien op hun akkertjes.
Lieven probeert weer een glimp op te vangen van onze mystery-guest. Deze stapt uit voor alle anderen en wordt snel het station uit gereden. Niet duidelijk geworden wie het betreft.

We gaan met een klein busje naar het Boutique-hotel. Na het ontbijt nemen we afscheid van Rob, Appie en de gids. Rob en Appie zullen nog een nacht in Hanoi blijven en dan maandagochtend vroeg richting vliegveld en dan via Bangkok naar Amsterdam reizen. Wij vrijdag.

Met de kleine bus, de bagage op de achterste stoelen, richting het Beach resort. Is een rit van circa 6 à 7 uur. We vertrekken rond 07.00 uur. Het is een lange rit met een paar stops; 'happy room' (w.c.) en poging om te lunchen: chauffeurs restaurants blijken geen geschikte menu’s te hebben. Vlees blijkt niet gekoeld en er is weinig of geen groente. Alleen regular coke.
Verder gereden tot het

Bailu resort, aankomst rond 14.00 uur.
Onderweg veel kerken gezien. Het eerste stuk van de rit wordt door Birgit de chauffeur in de gaten gehouden. Hij geeft gas, maar daarna zakt de snelheid van de bus steeds langzaam af. De chauffeur zit star achter het stuur, en zit opvallend vaak links naast zijn stoel, in het deurvak te frummelen en snoep of kauwgom te pakken. Birgit heeft duidelijk de indruk dat hij met zichzelf in gevecht is om wakker te blijven. En soms bijna aan de verliezende hand lijkt. Birgit zit klaar om in te grijpen. Deelt haar zorgen met Martin, die de rijstijl ook wel eigenaardig vindt. De chauffeur geeft later de voor Birgit niet plausibele verklaring dat hij bang is voor snelheidsovertredingen.
Slaat nergens op, want we worden links en rechts ingehaald.
Bij een van de stops neemt de chauffeur een energiedrankje en dat lijkt te helpen, want de snelheid is meer constant en we komen uiteindelijk veilig aan. Hopelijk slaapt de chauffeur de komende paar dagen bij.
Lunchen om circa 16.00 uur. Een paar groepsleden komen net te laat: de kok blijkt gestopt met koken!
Wij hebben kamer 101. Hadden eerst kamer 112, maar het uitzicht van deze kamer was op een muur. Niet zo leuk, als het uitzicht ook op zee kan zijn, aan de voorkant van het gebouw. Maar de voorkant heeft geen 3-persoonskamers en men blijkt niet zo klantgericht om mee te denken in oplossingen. Als wij voorstellen om een losse matras op de grond te leggen, kan of mag dat eigenlijk niet. Maar uiteindelijk komen we toch op die oplossing uit. Handdoek erbij en de zaak is uiteindelijk geregeld.
Het is overwegend zonnig en warm. Na Sapa hebben we geen drup regen meer gehad.
Omstreeks 19.30 uur eten we gezamenlijk, Het bestellen en afrekenen is een verhaal apart. Men verstaat en spreekt nauwelijks of niet Engels.
Kennelijk regelt een ‘Centraal Planbureau’ de bestellingen en betalingen. We zitten buiten aan de achterzijde van het restaurant met de witte leeuwen. Vietnamezen gasten hebben twee tafels in gebruik en maken de gebruikelijke rotzooi (het strand bij het resort is wel redelijk schoon).
Het bier is lauw (Beer Lao, 30.000 VND/can). IJsblokjes bieden uitkomst. Eten en drinken is goed en niet duur.
Het afrekenen is nodeloos ingewikkeld en niet efficiënt. Dat is lastig voor ons, maar zij hebben er zo extra werk aan.
Douche op de kamer met (water)straalaandrijving. 2 Woorden kennen de Vietnamezen niet: onderhoud en verkeersinzicht. Het resort is redelijk nieuw, kennelijk aangelegd voor Vietnamese hogere militairen, maar het lijkt of na de aanleg niets meer aan het onderhoud is gedaan.
We nemen na het afrekenen nog 2 lauwe biertjes in een ijsemmertje mee en beloven het morgen terug te brengen.
Op de kamer de biertjes netjes omgeruild met die in het koelkastje.
Na die biertjes opgedronken te hebben gaan we slapen. Thijs gaat liggen en is meteen ‘weg’. Wij even later ook, tegen 23.00 uur.

Bai Lu (de helft van wat op de menukaart staat hebben ze niet: No Have is het enige Engels wat het personeel spreekt.) Fantastisch YouTube filmpje http://www.youtube.com/watch?v=c2axCrIGdeE for our distinguished guests