Dag 23: Mausoleum en Tempels

We staan om 07.00 uur op en ontbijten een kleine drie kwartier later. Om half negen nemen we samen met Hans en Ine een taxi naar het mausoleum van Ho Chi Minh (kosten 100.000 VND). Het is er druk. We moeten teneinde toegelaten te mogen worden, eerst onze tassen, tegen een reçu, bij een beambte afgeven. Na afloop kunnen we ze weer ophalen. Fototoestellen mogen wel mee.
Nadat we gecheckt zijn op ‘decent clothing’ mogen we door. In een lange rij bewegen we ons tussen heel veel anderen richting het mausoleum.
Na geruime tijd staan we voor het hoge gebouw en worden we in cohorten toegelaten om de verheven Ho Chi Minh in zijn lijkwade opgebaard te zien liggen. Om ons goede gedrag te tonen maken we een kleine knik in de richting van de overledene. Een man, die zo’n eerbetoon als een mausoleum,

helemaal nooit gewenst heeft. Als het aan Ho zelf had gelegen was zijn as uitgestrooid over Noord- en Zuid Vietnam; hygiënischer en het zou landbouwgrond bespaard hebben. Maar er werd voor hem beslist. Het is wel wat macaber, kijken naar een man die al in 1969 overleden is, en die een soort Vader des Vaderlands geworden is.
We merken wel dat het heel veel betekent voor de Vietnamezen zelf. Groepen scholieren, zelfs de hele kleintjes, lopen respectvol in rijen langs het opgebaarde lichaam.
Nadat we helemaal omgelopen zijn en onze tassen weer teruggekregen hebben besluiten we maar wat te gaan drinken, samen met Hans en Ine. Het is ook wel weer heel heet.
Hierna gaat ieders zijns weegs.

We besluiten naar de Tempel van de Literatuur te gaan, niet zo ver weg. We lopen door straatjes, waar ze nog nooit van het Nederlandse vestigingsbeleid hebben gehoord voor wat betreft de scheiding van de nering. Straatjes waar

alleen maar gereedschap wordt verkocht of alleen maar sportartikelen. Birgit besluit om eens te kijken voor een nieuw badmintonracket. De keuze is overweldigend, boeken worden tevoorschijn gehaald. In die boeken ongelooflijk veel verschillende badmintonracket-mogelijkheden, zonder plaatjes, maar wel met hele rijen cijfers. In combinatie met het niet mondeling uit kunnen leggen, wat precies gewenst is, doet besluiten het er maar bij te laten. Vietnamezen spreken alleen .... Vietnamees. Logisch natuurlijk, maar in dit geval wel jammer.

We lopen daarna door naar de Tempel. We blijken niet de enigen te zijn. We komen daar ook af en toe Hans en Ine weer tegen. Verder blijkt er een grote groep accountants afgestudeerd te zijn. Jongens en meisjes in toga met een ‘square academic cap’ op hun hoofd lopen tussen de gebouwen rond. Ook wordt er een groepsfoto gemaakt.
Een meisje en een jongen springen in de lucht, hun cap onderwijl omhoog gooiend. Wat een vrolijkheid. Het meisje doet wel eerst haar pumps uit, voordat ze springt.
Thijs maakt vriendinnen. ‘Oh, you are so cute’. Er worden Facebook-vriendschappen gesloten. Ze geloven niet dat hij pas 15 jaar is.
De afbeelding van deze tempel staat op de achterkant van het honderdduizend Vietnamese dong bankbiljet.
De Literatuurtempel of Confuciustempel dateert uit 1070 en werd door koning Ly Thanh Tong opgericht ten gunste van het onderwijs en de topacademici van de stad. Enkele jaren later werd de tempel omgedoopt tot de eerste universiteit van Hanoi. Ruim twee eeuwen terug werd de universiteit gesloten en sindsdien is de tempel een plaats waar studenten nog steeds komen om er in alle rust te studeren. Het is er druk, maar het rumoer van de stad dringt nauwelijks door. Een paar van de (5) binnenplaatsen zijn tuinen met bomen, sommige al heel oud.
Hierna zoeken we ergens een terras op voor de lunch. In een etalage zien we een terrarium met grote reptielen.

Na de lunch besluiten we naar de voormalige gevangenis, ‘Hanoi Hilton’ of Maison Centrale zoals boven de poort staat, te gaan. In deze gevangenis werden door de Fransen tijdens hun koloniale regime politieke tegenstanders en in de Vietnamoorlog Amerikanen opgesloten. De gevangenis was van alle ongemakken voorzien: britsen met voetboeien, een guillotine, donkere cellen. Het in de gevangenis ondergebrachte museum, met krantenknipsels en foto’s, geeft een aardig beeld over hoe het hier geweest moet zijn: niet al te best.
Overigens doen ze het hier voorkomen alsof de hier opgesloten Amerikanen konden basketballen en met een kerstboom de Kerst vieren, een ietwat vertekend beeld. Een klein, maar indrukwekkend museum. Een groot deel van de gevangenis heeft plaats moeten maken voor de Hanoi Towers een wolkenkrabber, die pal tegen de achterzijde gebouwd aan staat.

Na het bezoek aan de gevangenis besluiten we naar het Hoan Kiem meer te gaan. Onderweg komen we een aandoenlijk jong muziekgezelschap tegen. Er moet nog wel heel veel geoefend worden, maar het ziet er wel lief uit. Op weg naar het Hoan Kiem meer lopen we nog langs het Operagebouw.

We bezoeken nog de tempel in het meer, die met een rode brug verbonden is met de kant. In de tempel wordt de reuzenschildpad vereerd. De reuzenschildpad wordt vereerd omdat volgens een legende een reusachtige schildpad in het Ho Hoan Kiem-meer (het meer van het teruggekeerde zwaard) in de vijftiende eeuw het zwaard opeiste waarmee koning Le Loi de beslissende slag tegen de Chinezen had geleverd. Daarmee werd Vietnam onafhankelijk van China. Toen de schildpad het magische wapen had ontvangen, verdween hij ermee onder water.

Rond het meer is het erg levendig. Er wordt veel gewandeld, er zijn restaurantjes en terrassen. Aan de overkant van het meer is het beroemde Waterpoppentheater. Maar daar komen we niet aan toe.
Via de Dinh Liet en Ta Hien lopen we terug naar het hotel. Deze straatjes barsten va de bedrijvigheid. Daarnaast moet je heel erg uitkijken dat je niet van je sokken gereden wordt door de vele brommertjes.

Nog even om de hoek, een soort café, maar heel basaal, wat koude colaatjes gehaald. Het was vandaag erg heet, maar gelukkig wel droog. Alleen drijfnat van het zweet ( 36°C ).
’s Avonds met Hans, Ine en Lieven gegeten op de 4e verdieping op de hoek bij het Hoa Kiem meer. Wat een verschrikkelijk leuke stad is dit.
Thijs was aanvankelijk wel een beetje bang geworden door de verhalen van Martin, maar is inmiddels aardig op zijn gemak.