Dag 11: Van Hoi An - Hué

Birgit heeft zich voorgenomen om nog voor het ontbijt naar de vismarkt te gaan. Staat dus vroeg op. Het regent. Via het hotel een fiets gehuurd en naar het centrum gefietst. Komt de regencape toch nog goed van pas!
Blijkt toch aan de late kant te zijn, want alle vis blijkt al aangevoerd te zijn. Wel komen er boten aan, met dwars er op motorbikes en hun bestuurders in het gelid, die aan de marktkant van boord gaan. Allemaal heel levendig. Voordeel van een regencape is, dat je niet zo opvalt. De groente blijft wel vers zo. Kippen en eenden zitten in een mandje of vastgebonden onder wat blad. Worden aan hun poten omhooggehouden en te koop aangeboden. Wat fotootjes genomen en daarna op de fiets terug naar het hotel om weer heerlijk te ontbijten.
Hebben een andere bus en chauffeur en gaan op weg naar Hué. Het regent nog steeds en zal dat ook een groot deel van de dag blijven doen. We zitten ook aan de vooravond van het orkaanseizoen.
Onderweg bezoeken we een steenhouwerij, waar uit marmer allerlei figuren gevormd worden. Moet je van houden. Overigens blijkt het marmer niet van de Marble-mountains, die we hierna bezoeken, te komen, maar van elders gehaald te worden.
Gaan daarna via een liftje de marmeren bergen in. Onderaan verkopen slimme verkopers paraplu’s en regencapes in prachtige decors en kleuren.
Boven beklimmen we nog trappen

en zien in diverse grotten verschillende boeddha’s, al dan niet van beton. In de grotten hebben zich tijdens de oorlog(en) guerrillastrijders schuilgehouden en ze hebben er onder andere tempeltjes en dergelijke ingericht. Het Amerikaanse leger zou geprobeerd hebben met bommen deze bergen te bestoken, maar dat is op niets uitgelopen. Met regencape om blijkt niet alles even goed waarneembaar en Birgit stapt bijna (of helemaal?) op een giftige duizendpoot. Martin, die het beest wel gezien had, trok nog aan haar arm, maar dat drong te laat door. Overigens heeft het circa 15 centimeter lange beest niet geleden, want hij kroop gewoon door. Kon dus nog net wel mooi op de foto.
Ondanks dat het regent is de temperatuur hoog en het is dan ook erg broeierig onder de regencapes. Capes gaan bij gelegenheid uit/af. Birgit is wel blij met haar Teva’s. (Beware of centipedes!)

We lopen de berg af, waar de bus weer op ons wacht.
In Danang rijden we de nieuwe Gouden Drakenbrug over. Het regent nog

steeds. Net over de brug ligt het Cham-museum (Remnants of Cham). Het museum bevat een collectie van Chamstukken, afkomstig van verschillende sites in de provincie Quang Nam. Er is veel te zien, een mooie collectie. Alleen weinig Engelse teksten.
Vlakbij lunchen we, een zogenaamd set-menu. (met cola: 35.000 Vietnamese Dong-VND). Niet goedkoop, wel lekker.
We vervolgen onze weg naar de Wolkenpas, de Deo Hai Van. Deze pas ligt op een hoogte van ongeveer 500 meter en ligt vaak, de naam zegt het al, in de wolken (die van de Oceaan komen-pas). We hebben geluk: de regen wordt minder en houdt op en de pas ligt op dat moment niet in de wolken. Boven op de pas veel nerinkjes voor souvenirs, onder andere parelkettingen van parels onder andere, ‘beneden’ in zee gekweekt. Vraagprijs VND 600.000 na af’dongen’. En nerinkjes met drinken; zwarte koffie, fris, bier.

In deze omgeving liggen veel Amerikaanse bunkers.
Beneden aan de pas, Noordwaarts, ligt ‘China’ beach, waar tijdens de Vietnamoorlog Amerikaanse soldaten konden ontspannen aan een landtong. Kunnen we ons nu niet echt voorstellen, vanwege het toch wat sombere weer.
In Hué slapen we in hotel Duy Tan II, een sober, communistisch aandoend hoog gebouw. Ziet er verder wel goed uit. Slapen op de 3e verdieping, kamer 342, met maar liefst 3 bedden, waaronder 1 dubbel. Het zwembad ligt op dezelfde verdieping.
Om 19.00 uur verzamelen we in de hal om met z’n allen te gaan avondeten. De straat is slecht verlicht en vanaf het zwembad hebben we beneden al ratten zien rondscharrelen.

We eten vanavond bij Ushi. Martin had gereserveerd en bleek maar goed ook; de zaak zat vol. Ushi heette eerst anders, tot vele Nederlanders de uitbaatster wezen op haar gelijkenis met de alter-ego van Wendy van Dijk, Ushi. Het eten is goed en de halve liter Huda-bier ook. Ushi’s man is vorig jaar overleden. Hij was oud-officier in het Zuid-Vietnamese leger geweest en had 3 jaar in een heropvoedingskamp gezeten. Had een trauma opgelopen en was aan de drank.
“Ushi” had de zaak uitgebouwd tot wat hij nu was. “Ushi”, een zeer levendige dame had als bijzondere hobby het verzamelen van foto’s van kale of kalende mannen. Ze kwam op enig moment met een circa 10 centimeter dik pak met kale-kop-foto’s. Sommige van onze mannen moesten er ook aan geloven; hun bovenzijde werd vereeuwigd in Ushi’s verzameling!
Na het eten nog met een aantal mensen naar een bar op de hoek. Nog een lekker afzakkertje genomen. Daarna teruggelopen naar het hotel en naar bed.