Homeland

Na een warme zweterige nacht slapen we maar liefst tot 9 uur uit, dat zijn deze vroege vogels niet meer gewend. Vol verwachting nemen we plaats aan de het enige tafeltje in de gang van het hotel, waar het ontbijt geserveerd schijnt te worden. Na 5 minuten wordt ons een heus bouwvakkers ontbijt voorgeschoteld: 4 dikke plakken wit brood, een thermoskan thee, twee bananen en een bak boter. Je kunt wel raden hoe erg we hiervan gesmikkeld hebben. We besluiten een tweede poging tot ontbijt te doen bij Hot Loaf Bakery, zo’n 10 minuutjes lopen van ons hotel. Hier slaan we samosa’s, croissantjes, een kip broodje en meerdere stukken cake in, waarvan we een deel aan het barretje opeten. Ook vandaag worden we weer overrompeld door de enorme drukte, ik krijg het er de kriebels van. Deze dag staat in het teken van de laatste spulletjes en souvenirs inslaan en we beginnen bij ArtCrafts, een plek met tientallen

souvenirs winkels naast elkaar. Hier is het gelukkig een stuk rustiger en hebben we de ruimte om rustig rond te kijken. Na het zien van een zwangere buik van hout en houten maskers ben ik helemaal verliefd en besluit van beide een te kopen. Nadat we allebei goed geslaagd zijn nemen we een boda naar Gaddafi National Mosque. Nadat we ingewikkeld zijn met doeken tot hoofddoek en rok lopen we de moskee binnen. Hier krijgen we van een aardige jonge gast een rondleiding met korte maar krachtige informatie. Ik realiseer me dat ik eigenlijk nooit eerder binnen ben geweest in een moskee en vind het daarom meteen een erg mooie ervaring. Het gejammer op de achtergrond en een hoofddoek op mijn hoofd geeft een bijzonder tintje aan de ervaring. Ik voel me net Carry in Homeland. Op onze blote voeten lopen we op tapijt dat speciaal in Libië is ontworpen en gemaakt voor deze moskee. Het is de grootste moskee van oost-Afrika, wat we dan toch wel weer gek vinden

aangezien 80 procent van de Ugandese bevolking christen is. Daarna begint een korte workout met 270 treden naar de top van het torentje. Hier hebben we prachtig uitzicht over de stad en lijkt de chaos ineens structuur te krijgen. Alle godsdiensten hebben hun eigen heuvel om conflicten te voorkomen. De stad heet Kampala omdat er veel impallas waren op de plek waar de moskee staat, vandaar camp of impallas (Kampala). Na deze beklimming zijn onze maagjes wel gaan rommelen en genieten we in een parkje naast de universiteit van onze (red velvet!) cake. Daarna staat de volgende markt op de planning: Owino market, een plek met vooral tweedehands spullen. We hebben gehoord dat je hier erg op je spullen moet letten en aan de enorme mensen massa te zien geloof ik dat meteen. Na een kort rondje met nauwelijks mooie spullen, 10 keer aan mijn pols te zijn getrokken en honderd keer sister of mzungu heb gehoord, besluiten we om onze gekochte spulletjes naar her hotel te gaan brengen. Last minute spot ik toch nog de doek die ik al heel lang wil kopen, ik ben helemaal gelukkig! S avonds gaan we eten bij Prunes, een restaurantje wat

buiten het centrum waarbij we buiten zitten op een terras verlicht met allemaal lampjes, heel leuk! We spelen weer een potje duizendje leggen. Gelukkig win ik dit keer eindelijk, anders zou het bijna ongeloofwaardig worden dat ik dit spel al 9 jaar elke week speel. Na een mezze platter met lekkere dipjes eet ik een heerlijke salade met mango geassisteerd door een bomvol glas volle rode wijn, ons geluk kan niet op. Morgen vertrekken gewoon alweer naar huis, een besefmomentje. Nadat een boda ons veilig thuis heeft gebracht gaan we moe van deze toch wel drukke dag slapen in dit klamme hol.