Welkom in de chaos

De dag begon weer met mooi uitzicht en een heerlijk luxe ontbijtje, het wordt bijna normaal. Na het ontbijtje komen er 2 boda’s om ons naar de hoofdweg te brengen zodat we daarna verder kunnen met een bus. Tijdens het wachten hebben we nog even gekletst met het gezin uit Oldenzaal, ze vonden ons maar dapper dat we ons storten in de onzekere wereld van het openbaar vervoer ;). Een beetje kaaltjes, omdat we altijd met zijn tweeën op een boda gaan, maken we een tocht naar de hoofdweg waar we nog veel zebra’s en antilopers tegen komen. Al met al hebben te voet, met boda, auto en paard het park mogen bekijken! Helemaal voldaan rijden we daarom het prachtige park uit. We worden langs de weg gedropt bij een heel klein en arm “dorpje” waar we gaan we zitten op onze backpacks, wachtend totdat er een grote bus langs komt. Ik moet na de mok thee natuurlijk al weer plassen. De boda man regelt een wc

rol voor me en maakt me wegwijs tussen alle kleine huisjes die achter de winkeltjes schuilen zodat ik bij iemand thuis naar “de wc” mag. Super bijzonder. Het is een gat in de grond zonder deur of iets, maar ik ben helemaal blij hiermee. We bereiden onszelf voor op lang wachten dus we maken het onszelf comfortabel: backpack als stoel, zonnebrand op de schouders, zonnebril op.. Na een half uurtje komt het Oldenzaalse gezin langs, wij helemaal blij en flink zwaaien. Ze zullen wel denken, wat een chille meiden die zo langs de kant van de weg op “een” busje gaan wachten. Een kwartiertje later komt er, jawel, een grote bus aangereden! Dat ging soepeltjes. Binnen een uur zaten we al op goede koers naar kampala! Wij zijn trots. In de bus werd ik tussen twee mensen geplaatst. Dit werd mij niet in dank afgenomen. De vrouw naast me (met zeker een BMI van 35+) vertelde me dat ik veelte dik was voor die plek haha! Spiegels zullen hier wel schaars zijn. Half in slaap gesukkeld krijg ik opeens de schrik “van m'n leven”. Leo’s kettinkje heb ik bij Rwakobo Rock laten liggen!! Ik baal mega hard en ben super verdrietig aangezien dit al het tweede belangrijke

kettinkje is die ik verlies. Na een snelle reis van 4 uur komen we al in Kampala aan! Daar worden we bedolven onder de drukte. Wat een drukke en chaotische stad is dit! Ik heb nog nooit zoiets meegemaakt. Lopend gaan we naar ons hotel dat in een drukke straat zit maar dikke prima is voor de kleine prijs die we betalen. Na het dumpen van onze spullen proberen we naar café Java’s te komen. Nog geen 1 meter van onze kamer en ik flikkerde al van de trap. Deze dag is helemaal top ;). Er is geen tijd om de omgeving om je heen te bekijken omdat je je volle concentratie nodig hebt om niet omver gelopen of gereden te worden. Oversteken is ook doodeng want niemand stopt voor je. Met behulp van Google maps vinden we café Java’s waar we heerlijk hebben genoten van

Europese luxe als cappuccino en een giga burger. Na een paar spelletjes lopen we een rondje door de buurt. Onderweg zien we een marktje en veel stofwinkeltjes. Er zijn mega veel stofjes maar er zat maar 1 perfect stofje bij, namelijk ons stofje voor onze unster weegdoeken! We zijn helemaal gelukkig met onze aanwinst, Kampala is bij deze nu al geslaagd. Mijn hart maakt ,na vele voorgaande angstsprongetjes vanwege het verkeer, een blijdschap sprongetje want ik kreeg een telefoontje dat mijn kettinkje gevonden is!! Wat een geluk! Al bellend in de drukte maak ik de afspraak dat het Ierse meisje Katja van onze Leopard accommodatie mijn kettinkje op gaat halen en naar Tamar gaat sturen. Nu duimen dat hij de reis overleeft! Onderweg zien we vanaf een afstandje old taxi park! Wat een drukte, duizenden busjes staan klaar om volgestouwd te worden. Bizar. Na deze tocht moeten we echt weer even bij komen van de drukte, dit doen we in ons nu al vertrouwde Java’s café. Rond 10 uur lopen we terug naar ons hotel wat best een spannende tocht was, want opeens was er niemand meer op straat te bekennen. Maar veilig komen we in ons bloedhete hotelkamertje, waar ik na deze chaotische dag heel blij ben om ons bedje te zien.