Tetanis voorlichting

Het is weer vrijdagochtend, dat betekent outreach!! Zoals afgesproken staan we om 8 uur klaar voor de kliniek. Ook Tamar, de moeder van Tamar (die is gisteren aangekomen en blijft 2 weekjes), Rachel (de leuke verpleegkundige) en een vrouw van Social Work staan braaf op tijd klaar. Tamar kan vandaag niet mee en zij is de enige met rijbewijs, dus we wachten op de driver die met ons mee gaat. Om 9 uur komt hij rustig aankakken, zo gaat dat hier in Uganda, alles op je gemak. Eef en ik waren al bijna bang dat wij moesten gaan rijden, door de smalle steile modderweggetjes en dan ook nog eens links, dat zien we niet zitten! Er staan weer 4 scholen op de planning voor Tetanus vaccinaties vandaag. Bij de eerste school mag Eva de voorlichting geven, aan een klein clubje mensen. Bij de volgende school ben ik aan de buurt. Er zijn veel meer kinderen dan verwacht op de deze school, wel een stuk of 80! Al deze kinderen werden in 1 klaslokaal gezet. Het praatje ging best goed maar het was super lastig om de aandacht te krijgen van alle kinderen! Het feit dat tijdens mijn praatje de pauze begon hielp daarin niet echt mee. Het was dus ontzettend rumoerig, en dat met mijn piepstemmetje. Ik probeer het interacties te maken en sommige kinderen deden daarin wel mee, ontzettend leuk! De meeste zijn wel super verlegen en praten erg binnensmonds als je ze een vraag stel waardoor ik ze nauwelijks versta. Daar moet ik nog even op oefenen. Na even kort twijfelen besluiten we om mee te helpen met vaccineren, zo spannend in die dunne kinderarmpjes. Toen we eenmaal begonnen waren was er geen weg meer terug, het is echte massaproductie. Het lastige is dat sommige meiden zo bang zijn en hun arm terugtrekken, dan moet je ze echt steng toespreken en proberen te kalmeren. Ook op de derde en vierde school geven we vaccinaties, het geeft wel echt een kick! Bij de derde school zaten we buiten en duurde het even voordat de goede kinderen verzameld waren waardoor ik bijna in slaap viel.. totdat Rachel tegen de kinderen zij dat ik de voorlichting ging geven. Dit keer was het veel leuker omdat we gezellig in een klein kringetje zaten met minder dan 10 kinderen. Om half 3 komen we met knorrende buikjes weer terug op het terrein. We eten koud geworden bonensoep met chapati, samosa en manda, zelfs koud nog smakelijk. Smiddags maken we een beginnetje aan ons reisplan, we lezen ons in over plekken waar we naartoe willen en bedenken wat de beste

volgorde is, ik krijg meteen de kriebels, wat heb ik veel zin in de rondreis! Redelijk laat dit keer, na 5en komen de kids aangehobbeld. Vandaag zijn het alleen maar lieverds, dat is ook wel eens fijn. We spelen een ugandees kaartspel met ze wat we eerder hier al geleerd hebben, Matatu. Het is vergelijkbaar met pesten. Om 6 uur is het dinertime: rijst met groentesoep erover en gefrituurde meatballs, het smaakt op zich best prima. We eten samen met Ilse, ons buurmeisje. Als toetje eten we een heerlijk zoete mango en drinken we een theetje bij kaarslicht, want het is inmiddels donker. De zon gaat hier om 7 uur onder, half 8 is het donker. Om 8 uur is er een lezing/spreker over empowerment voor vrouwen hier op het terrein, we hadden een aankondiging zien hangen in de kliniek. We waren meteen enthousiast en nieuwsgierig dus besloten naartoe te gaan. Nouuu dat hebben we geweten haha. We hebben ruim twee uur in een kring met allemaal vrouwen uit de community naar een vrouwelijke priester geluisterd, poging gedaan niet in slaap te vallen. Alle vrouwen hadden hun bijbel

meegenomen, het was een sterk gelovige bijeenkomst die grotendeels over de aanbidding van God ging. Er was veel input vanuit de andere vrouwen maar wij hielden stijf onze mond, zo ook op de vraag aan ons hoe een ideale believer eruit ziet volgens ons, I dont have a clue. Eenmaal terug in ons huisje ga in direct naar bed, gisteren heb ik echt waardeloos geslapen met al mijn muggen in de klamboe dus ben nu wel moe. We hebben van bed gewisseld dus hopelijk slaap ik nu beter. Goodnight!