Kliniek in Nkokenjero

Wat ben ik gelukkig. Wat een leuke dag hebben we gehad zeg. Ik zou even een korte introductie houden hoe we bij deze dag gekomen zijn. Na mijn stage in Hoevelaken heeft de man van de verloskundige, Sanne, mij toegevoegd op instagram. Na een korte aarzeling heb ik hem toegevoegd onder het mom van, kan altijd van pas komen. In Uganda gebruikte ik eigenlijk geen instagram maar nadat ik mij realiseerde dat internet ook echt geen drol kost ben ik weer op instagram gegaan en heb ik natuurlijk een mooie foto van ons paadje in Mukono geplaatst. Zo kwam ik in contact met Friso, zo heet die beste man. Na een beetje kletsen vroeg hij of we al veel bevallingen gezien hadden, waarop ik reageerde dat bevallingen hier heel schaars zijn. Hij gaat 1 keer per jaar naar Uganda om vrijwilligerswerk te doen in Nkokonjeru en zei dat daar een hospital was waar veel bevallingen waren. Wij waren natuurlijk meteen enthousiast. Dus nummer gekregen van iemand en zo kwamen we uit op vandaag, namelijk een dag meewerken in het ziekenhuis.
Om 7 uur vertrokken we vanuit ons huisje, we hadden geen idee hoe we er moesten komen. Gelukkig wist onze boda boda dit wel en zette ons keurig af bij het juiste busje. Bij het busje ging het weer even soepel en binnen een uur stonden we bij het ziekenhuis. Ik verbaas me elke keer weer hoe makkelijk we naar een plek toe kunnen gaan zonder vooraf enig idee te hebben. Zo fijn. We hadden meegekregen van Barbara (de vrouw die voor ons dit meeloopdagje heeft geregeld) dat we op zoek moesten gaan naar sister Josephine. “ Ask the Sister called Sr Josephine and introduce you're self. Tell them that you want to work with them for that day.” Josephine konden we vinden in het rode huisje, ze was ziek vandaag dus we werden met een lieve “non” mee gestuurd. We werden met open armen ontvangen. Heel erg bijzonder. Ze waren allemaal blij om ons te zien en vonden het gelijk jammer dat we maar 1 dag kwamen. De sfeer die in het ziekenhuis hing was zo goed. Iedereen was vriendelijk, stelde zich voor en was relaxed. We werden naar de bevalkamers begeleid want er was iemand binnen gebracht met een obstructive labour. Daar werden we gelijk enthousiast voorgesteld aan nog 3 verloskundigen. Mijn naam wordt door iedereen makkelijk onthouden want Irisch Patatoe blijft hilarisch natuurlijk. Daar gekomen konden we direct onze witte jasjes aantrekken en binnen 5 minuten had ik een infuus geprikt (die ik vakkundig in 1 keer goed had geprikt, trots). De buik van de vrouw zag er heel anders uit waardoor je direct kon zien dat er iets niet klopte. Een dikke “bult” in de fundus en in het midden een soort van kuil en boven het schaambot een kleine bobbel. Ze waren haar gereed aan het maken voor the theater. Dat klinkt heel spannend maar zo noemen ze de O.K. Even dachten we nog een delivery te gaan zien omdat het leek dat haar blaas vol zat waardoor het hoofd niet dieper kon komen. Nadat de catheter geplaatst werd bleek dit niet het geval. Er liep rode urine in catheterzak, later legde de dokter aan ons uit dat dit kwam doordat het hoofdje langdurig op de blaas drukte waardoor er bloedingen in de blaas plaatsvind. Een teken van een obstructive labour dus. Na wat administratie en een intake konden we naar het theater. Daar mochten kregen we een OK pak aan getrokken. Een steriel OK pak die vervolgens met de hand wordt uitgewassen en buiten wordt gedroogd ;). Dit stond ons zo mooi dat we samen met de verloskundige een momentje hebben gepakt om dit vast te leggen. Ook in het theater hing er een super fijne sfeer. De arts was erg aardig en legde alles uit. Alles werd rustig klaar gelegd door de verloskundige en 1 assistent van de dokter. De verloskundige doet de taken van de anesthesist en zet keurig een ruggenprik. Eva mocht het kindje opvangen, die er gemakkelijk uitkwam. Het meisje was eerst best slap en had even nodig om bij te komen en uitgezogen te worden. De verloskundige hielt de baby aan de voetjes vast zoals een kalf en hing haar op de kop om haar goed te prikkelen op de rug. Hierna werd ze goed wakker en huilde ze door. Die ga ik onthouden ;). Toch vonden ze het een apgar van 8/10 waard. Ik mocht de baby aan de vrouw laten zien. Het was een super spannende bevalling voor de vrouw/ meisje (22 jaar) omdat ze haar vorige kindje vlak na de bevalling is verloren vanwege ook een obstructive labour. De vrouw was dus erg gelukkig om haar huilende dochter te horen en te zien. Ik legde de baby even wang aan wang met de moeder waarop de moeder haar een kus gaf. Zo lief. De verloskundige moesten hier ook wel om lachen, wss niet gebruikelijk om te doen. Al zijn ze hier echt allemaal super lief hoor! Ook tegen de vrouwen, na de ruggenprik gaf de verloskundige de vrouw helemaal complimentjes over hoe goed ze het allemaal deed. Het meisje was echt een dropje, echt een knapperd. Verder hebben we veel geholpen op de kraamafdeling. Aan de ene kant lagen vrouwen postsectio en aan de andere kant postnataal. We werden aan al deze vrouwen voorgesteld en er werd verteld waarom ze hier lagen. Super interessant. We hebben geholpen met infuuszakken verwisselen en medicatie geven. Verder hebben we vooral gewacht op een bevalling die helaas niet gekomen is. Wel hebben we vandaag wel genoten van een heerlijke rolex als lunch! Het kletsen met de verloskundige was super leuk. Ze waren stuk voor stuk helemaal geïnteresseerd in ons en legde alles wat ze deden uit aan ons. Zo

fijn, ik voelde me direct helemaal thuis. Er werd ons ook verteld dat er veel sectio’s zijn vanwege het feit dat heel veel vrouwen kruiden in nemen om zo snel te bevallen. Deze kruiden hebben dezelfde werking als oxytocine waardoor ze te veel weeën krijgen en de foetus stress krijgt. Hierdoor zijn er vaak spoedsectios nodig vanwege foetale nood. Dit was ook een goed public health onderwerp voor ons geweest! We vroegen ook wat voor werk de man van de verloskundige deed waarop ze antwoorde dat hij farmer was. Dus we vroegen van welke dieren; hij was farmer van maar liefs 2 koeien Haha! Er lag nog een ziek kindje met hersenbeschadiging vanwege asfyxie op de afdeling waar we veel mee gekroeld hebben. Die was zo zielig aan het huilen. Om 4 uur zijn we weer terug gegaan naar Mukono. Van iedereen afscheid genomen. Ze waren zo lief, zeiden dat we later goede verloskundige zouden worden ect. Alle verloskundige woonden rondom het ziekenhuis waardoor we de “non” verloskundige halverwege nog tegen kwamen. Ze was matooke aan het maken en ging ook nog even gezellig met ons kletsen. We hebben onze gegevens achtergelaten en nummers uitgewisseld want als het aan ons ligt gaan we hier zeker een keer naar toe als we verloskundige zijn. Helemaal blij liepen we terug naar de taxi’s. Het busje regelen richting Mukono ging weer mega eenvoudig. Onderweg waren we helemaal gelukkig en blij. Wat een lieve mensen en fijne sfeer. Toch een groot verschil met Noah’s Ark. Ik heb heerlijk nagenoten in het busje kijkend naar prachtige natuur en de vele marktjes. Op een gegeven moment werden we gedropt, waren we al in Mukono! Al met al hadden we er echt maar wen half uurtje over gedaan. In Mukono eerst even wat gedronken op een leuk terras. Daarna wat gegeten bij Mamah’s. Onderweg hoorde ik Irisch! Was dat een verloskundige die we vanmorgen in Nkokonjeru hadden gezien. Super toevallig. Achterop de boda genoten van het avondleven in Mukono. Veel meer mensen zijn op straat en er wordt meer verkocht dan overdag. Bij alle marktjes staan dan kaarsen, super leuk. Thuis gekomen hebben we onze tas helemaal ingepakt en zin om te slapen want des te sneller is het dan morgen! Dan kan de reis pas echt beginnen, zin in