Bye bye Uganda.. *snik

De wekker is al 2 keer gegaan maar ik kan er niet uit komen. Als ik uit bed stap betekend het namelijk dat de laatste dag is aangebroken! Vanwege het teleurstellende ontbijt van gisteren besluiten we rechtstreeks met de boda boda naar Mukono stage te gaan. We gaan weer met 2 boda’s, vanwege de vele bagage was de rit best spannend. Sws al gezien het verkeer maar ook vanwege het feit dat bij elke keer optrekken ik bijna achterover van de boda afkukkelde vanwege het gewicht van de backpack. Onderweg pinnen we nog wat bij de bank want we hadden de prijzen toch wat onderschat. Op het mega taxi plein worden we naar een groot busje gewezen waar we prima zitplekken hebben voor weinig geld. We doen er een uur over ondanks dat het verkeer rondom Kampala drama is. In Mukono pakken we weer de boda en rijden we onze vertrouwde weg met als stop Bona Balye. Daar laden we beide een mega zak vol fruit in! Om precies te zijn 9 mango’s, 13 passievruchten en 5 avocado’s voor maar liefst 3 euro! Bij Noahs Ark komen we bepakt en bezakt aan waardoor de wandeltocht naar ons huisje een pittig tocht is. Onze sleutel halen we op bij Tamar die in de kerk zit vanwege een paasvoorstelling van de kindjes. We voelen ons weer helemaal thuis op Noahs Ark. De kerk zit propvol en er hangt een goede sfeer. We besluiten om eerst de koffers in te pakken om daarna nog iets van de voorstelling mee te kunnen maken. “Even” de koffer inpakken ging niet zoals ik gedacht had, in een mum van tijd hadden we de koffer keurig tot de nok vol geladen waardoor die never nooit dicht paste. Er was dus een betere inpakstrategie nodig, helemaal mijn ding! Totaal in mijn nopjes heb ik natuurlijk mij backpack opnieuw ingepakt. Credits voor Eef die wel in kan pakken en het driedubbele wat ik in een backpack kan verstoppen in haar backpack heeft laten verdwijnen. We trakteren onszelf nog één keer op chapati met bonen bij de kantine. Daarna zijn we er helemaal klaar voor, blij om ons stinkhuisje te verlaten doen we de deur open en jawel kaboem! Harde donderslagen met stromende regen. De deur ging weer dicht. Welkom in Mukono ;). Ons plan was om met het mini busjes naar Entebbe te reizen om daar lekker aan een zwembad te gaan liggen maar dat kon niet meer doorgaan aangezien de koffer zo moeilijk rolt in modder. Tamar belt een taxi voor ons, een uurtje later staat Freddy ready! Onze tas brengen

we met een kruiwagen naar de taxiplek. Bij Tamar wegen we nog snel onze koffer omdat die volgens haar niet meer dan 30 kilo mag wegen, hij weegt 29 kilo, keurig! Na afscheid te nemen van Tamar en uitgezwaaid te worden door lieve kindjes verlaten we nu officieel Noahs Ark! Wat hebben we het fijn gehad hier, maar het huisje en ons wc gaan we zeker niet missen. De autorit is een lange tocht van wel 3-4 uur, en dat terwijl het maar 20-30 kilometer is. Drama dus, het verkeer stond muurvast. We laten ons droppen bij, je raadt het nooit, Java’s Café. Daar hangen we, eten we, drinken we en kijken we vooral veel afleveringen van shooters. Om 11 uur worden we naar het vliegveld gebracht waar ons gehang vervolgd wordt. Even werden we wakker geschud aangezien op de borden stond dat onze vlucht anderhalf uur later vertrok, wat zou betekenen dat we de overstap niet zouden halen. Gelukkig bleek dit een foutje, fjieuw! Helaas bleek de tijd achteraf wel de goede tijd te zijn aangezien we enorme vertraging opliepen omdat de koffers in het verkeerde vliegtuig geladen werden. Hierdoor moesten eerst de verkeerde koffers uit het vliegveld.. onze koffers erin. In het vliegtuig voelde ik me niet lekker, ik heb ontzettende pijn aan mijn kaak op een hele vreemde plek. Mijn gezicht zwelt langzaam op. Hierdoor heb ik aan 1 stuk door films gekeken om de pijn een beetje te vergeten, ook niet verkeerd. Al met al kwamen we 1,5 uur later dan gepland in Istanbul.. zenuwachtig staan we te dribbelen in het gangpad. Zouden we het vliegtuig nog kunnen halen? De steward heeft nog wel goede moed gelukkig. Totdat we een half uur moeten wachten in het gangpad, kansloze zaak. Het vliegtuig was al lang weg. Shit. Balen. Ik met mijn koortshoofd en zekere kaak sta bijna huilend voor de desk van Turkisch Airlines om een andere vlucht te regelen. Het enige wat we hadden gezegd was dat we onze vlucht gemist hadden. Hij onderbrak ons meteen met: Wat is je naam? En 1 seconde later hadden we een nieuw vliegticket voor 1,5 uur later in de handen. Wat een mazzel! Na een korte vlucht (waarin ik natuurlijk super zenuwachtig was om iedereen weer te zien) komen we dan eindelijk aan in Düsseldorf. Snel even onze koffers ophalen en dan eindelijk Rens en papa weer in de armen vliegen. De eerste koffers komen op de band, altijd even spannend.. Na een half uur, nog spannender.. na 1,5 uur heel spannend. Na 2 uur.. geen koffers. Kut. We kunnen niemand bereiken, ik heb mijn pincode 3 keer verkeerd en mijn puk code wist ik natuurlijk niet. Eef had haar simkaart in haar backpack.. Het aangeven dat onze bagage niet meegekomen was duurde al met al ook nog 1 uur. Wat een gedoe. Toen we eindelijk klaar waren met alles konden we onze vriendjes knuffelen. Iedereen was mega bezorgd waar we waren, zo sneu. Maar alles is goed gekomen, we zijn weer veilig thuis :). Wss zijn de avocado's over een paar dagen wel guacamole geworden in de koffer.. maar als dat alles is ;)