Sayonara, Japan!

Ik slaap als een roos tot 5 uur en kan dan moeilijk weer inslapen. Om 8 uur gaat de wekker. Onze tweede nacht op de grond is goed verlopen, wij hebben geen pijn in de rug. Wij ontbijten om 09.15 uur met ei en ham en dikke witte boterhammen. Er staat een tafel klaar waar een Sencha Theeceremonie gehouden wordt, klaarblijkelijk door mevrouw de manager. Ik vraag haar naar het verschil tussen Sencha en Matcha thee. Ze komen van dezelfde struik, vertelt ze. In mei wordt de Sencha thee geplukt die als blaadjes verwerkt worden. Dan worden de struiken afgedekt met zwart folie zodat de blaadjes in de schaduw door kunnen rijpen. Hierdoor hebben zij heel veel vitamine C. De Matcha wordt vervolgens geplukt en gemalen en smaakt bitterder dan de Sencha.
Ik vraag aan de leuke knaap achter de balie of hij de tekst op de rolschildering in onze kamer kan vertalen. Hij gaat braaf mee en kijkt wat moeilijk. Het is een tekst die bij een theeceremonie gebruikt wordt, zegt hij. Even later komt hij met een briefje aanzetten met de vertaling : 'Calm down anytime, drink the tea slowly'. Het is een spreuk uit de Zen filosofie.
Ik breng onze laatste paar klompjes naar de manager en de jonge knaap en zij zijn zeer verblijd. Zij bedanken ons hartelijk dat wij (zo lang) bij hen gelogeerd hebben en wij bedanken hen voor de goede zorgen en verzekeren hen dat wij nergens anders gestrand hadden willen zijn.
Hierna werpt AP zich op de dankbare taak alles in te pakken. Wij hebben de bedden weggeruimd zodat hij de koffers breeduit kan neerleggen. Uiteraard kwijt hij zich weer prima van zijn taak. De ene koffer weegt 21 kilo, de andere 21,5! Je mag 30 kilo meenemen van Emirates, dus dat zit wel snor. Om kwart over 10 is hij klaar met de klus en kunnen wij even uitrusten.
Ik lig met mijn benen omhoog en neem het er nog eventjes van. Wij moeten om 11 uur de kamer uit maar AP wordt om half 11 al onrustig en wil weg. Dus checken wij uit bij de balie. De aardige knaap heeft zijn klompjes aan zijn revers gespeld! Wij vragen om een taxi en die is er binnen 10 minuten. Wij worden door mrs. manager en de knaap uitbundig uitgezwaaid en -gebogen alsof wij oude vrinden zijn.
Om 11 uur zijn wij op het station en moeten wij een kaartje kopen voor de Shinkansen naar Tokio. Wij moeten overstappen op Shinagawa , van daaruit kun je rechtstreeks naar Haneda Airport. Maar dat kaartje kun je hier nog niet kopen, waarschijnlijk is dat van een andere maatschappij. De kaartjes voor de Shinkansen zijn aardig aan de prijs, vergelijkbaar met de TGV. Het stuk van Kioto naar Shinagawa kost voor 2 personen Y27.000 (€ 220). Hopelijk kunnen wij hier nog iets van terugclaimen bij de verzekering. Om het kwartier rijden er treinen naar Tokio maar AP wil de eerste de beste, die gaat om 11.35 uur. Helaas zijn daar geen raamplaatsen meer. Ik vind dat wij ook nog wel een trein later hadden kunnen nemen mét raamplaats, maar AP ruikt stal!
Wij kopen een broodje in de kiosk op het perron, voor meer is geen tijd meer. Het is heel erg druk, onze koffers kunnen nog net in het daarvoor bestemde vak vlak naast de deur van de coupé. De knaap naast mij, die voor het raam zit, doet het gordijntje half dicht, dus zie ik niets meer. Ik zet de stoel wat achteruit en probeer dan maar een tukje te doen. De ramen in de Shinkansen zijn van dezelfde soort als in een vliegtuig met dezelfde schuifgordijntjes ervoor. Deze dag en nacht zullen eindeloos duren, want wij vliegen pas om half 1 vannacht en de vlucht duurt ook nog eens 19 uur alles bij elkaar.
Om 1 uur eten wij de broodjes op. Wat wij voor een soort gehaktbal aanzagen, blijkt gebraden kipfilet in een bruine korst met een zoete mayonaise. Altijd weer in het witte sandwichbrood. Van bruin brood hebben ze hier nog nooit gehoord. Ons valt op dat de meeste trein crew leden zich bij de deur omdraaien en de coupé groeten middels een buiging. Daarna zetten zij hun weg door de trein voort.
Ik heb last van een snotneus, door de airco of door hooikoorts, ik weet het niet. Het is wel lastig want in het openbaar je neus snuiten in Japan is not done! Maar ik kan er niets aan doen, dan maar doorgaan voor een barbaarse gaijin!
Om half 2 zijn wij in Shinagawa. Daar is het een heel gezoek naar de verbindingstrein naar Haneda Airport. Je moet het ene treinstation uit, naar beneden en het andere in: deze lijn is van een andere maatschappij. Twee zeer aardige hostessen met kokette hoedjes op verkopen

ons een kaartje voor deze trein. Dat kost dan weer heel weinig: Y820 voor 2 personen (€6,40!).
Wij vertrekken vanaf perron 1 waar een apart systeem te bewonderen valt. Op het perron staan gekleurde banen aangegeven voor de verschillende treinen die langskomen. Haneda Airport is blauw. Om de 2 minuten vertrekt er een trein dus je moet goed opletten. Als het 'jouw' trein is, stopt de deur precies voor jouw blok. Deze trein zit goed vol maar het ritje duurt maar 15 minuten. Wij stappen uit in de Haneda International Terminal en vinden gemakkelijk de vertrekhal. Onderweg komen wij langs een hele rij met automaten, wel honderd, waar je voor Y100 een ei met een klein figuurtje kunt kopen. Er zijn allerhande figuurtjes: manga stripfiguurtjes, Minions, Disney, er is van alles. Ik koop een klein wenkend poesje!
In de vertrekhal is nog niets te zien van de Emirates vlucht maar het is dan ook pas half 3. De infobalie biedt uitkomst: je kunt pas vanaf 21.30 uur inchecken maar je bagage kun je stallen bij de Baggage Storage Counter. Dat kost wel wat: Y500 per koffer. Maar vooruit. Dan hebben wij tenminste onze handen vrij en kunnen wij naar boven waar restaurants en winkeltjes zijn. Het is hier heel luxe allemaal en zeer Japans. Er is zelfs een replica gebouwd van de Nihonbashi brug die wij in het Edomuseum zagen! Vandaar kom je op het Observation Deck, waar je buiten naar de vliegtuigen kunt kijken. Het is lekker fris weer en er staat een frisse wind. Wij vinden een tentje waar je eindelijk hete thee kunt krijgen en drinken dat buiten op, terwijl wij in de verte de skyline van Tokio kunnen zien. Haneda is ouder dan Narita en ligt vlakbij de stad. Wij kunnen de Skytower goed zien. Het is bewolkt en een graad of 23. Ik werk op het Observation Deck mijn logboek bij.
Dan lopen wij een rondje langs de shops. Ze hebben hier de prachtigste en leukste dingen. Ik koop een mini mini zentuintje met schildpad, dat je zelf in elkaar moet zetten. Bij de enige boekhandel kopen wij voor €50 allerlei boeken over Japan en een Japan Times, die hadden wij in het hotel ook.
De toiletten hier zijn weer allemaal voorzien van gas, licht en stromend water en hebben zelfs een föhn voor je derrière! Geweldig! Deze terminal is zeer modern en enorm groot. Wij gaan op een bankje zitten om even bij te komen en de krant te lezen. Om half 7 gaan wij weer naar het Observation Deck om een foto te maken van Tokyo By Night!
Daarna zoeken wij een eettentje. Er is keus genoeg: Italiaans, Frans, Chinees. Maar wij willen iets echt Japans voor onze laatste avond. Er is een noedeltent maar daar staat een lange rij voor. Dus kiezen wij voor de tent ernaast die prachtige displays heeft van allerlei kleine gerechtjes. AP neemt zo'n sampler met gegrilde, gestoomde en koude gerechtjes. Ik neem een tempura sampler met rijst en miso soep. Het is de eerste keer dat een maaltijd tegenvalt! De tempura is plakkerig, net

als een lekkerbekje dat je opwarmt, het is niet vers. En de miso soep is niet lekker. AP vindt zijn sampler redelijk. Het ziet er in ieder geval heel mooi uit. Tja, je zit tenslotte op een vliegveld en daar is alles altijd duur: €48 inclusief 2 glazen Japans bier.
Wij installeren ons maar weer met krant en boek. Het is half 8 en het duurt nog 2 uur voordat wij kunnen inchecken. Ik ga een kop matcha thee halen: eindelijk hete groene thee! Helaas blijkt ie mierzoet, wat hebben zij erdoor gedaan: suiker, honing? Het is niet te drinken.
Ik ga met ons laatste kleingeld nog wat maskertjes halen. Ze hebben hier de gekste maskers. Dit zijn zgn. 'sheet masks' met getekende geisha gezichtjes erop, zodat je net een geisha lijkt als je ze op hebt!
Om half 10 halen wij de koffers op bij de Baggage Storage Counter en kunnen wij gaan inchecken. Er staat een heel lange rij. Het schiet niet op. Het helpt ook niet echt dat iedere baliemedewerker iedere keer opstaat en zelf al buigend een nieuwe klant gaat halen! Als het onze beurt is, krijgen wij te horen dat je maar 1 bagagestuk mee aan boord mag nemen. Wij hebben allebei 2: AP zijn rugzak en een tasje met boeken, AM handtas en kleine tas. Wij moeten zoveel mogelijk alles bij elkaar stoppen maar mijn handtas kan echt niet in mijn

draagtasje!! Na veel gebid en gesmeek van de grondstewardess, laat ze het maar zo.
Security is geen probleem en om half 11 zitten wij bij Gate 145. Boarding begint om kwart voor 12 en dus nog ruim een uur totdat wij eindelijk kunnen relaxen. Deze dag duurt forever!! Voor de laatste keer ga ik op een Toto Washlett, ik zal het missen. Ik heb wel een klein malheur: want als ik de straal activeer, gebeurt er niets dus sta ik maar op. Op dat moment spuit de straal omhoog met fonteineffect. Ik lach me een deuk in mijn eentje, maar heb wel een natte broek!
Wij vertrekken keurig op tijd en installeren ons meteen voor de nacht. Van Emirates krijg je een keurig zakje met oordopjes, sokken en zo en ook stickers ' Niet Storen' die je op je stoel kunt plakken. Wij nemen allebei een slaappilletje en ik merk niets van het maaltijdgebeuren (om half 2 's nachts!). Wij slapen redelijk hoewel ik wel rugpijn heb. Dit vliegtuig, een Boeing, is duidelijk ouder en minder comfortabel dan de Airbus van de heenweg. Om 8 uur Tokio tijd kom ik weer volledig bij bewustzijn en kijk ik wat TV. Wij krijgen ontbijt maar dat is niet te eten (Japanse omelet in sojasaus, het lijkt net rubber!).

Woensdag 12-9-2018
Wij landen volgens plan om 6 uur 's ochtends in Dubai; het is net licht. Hier moeten wij op bussen stappen, er is geen slurf en het is al 30°C. De bus brengt ons naar een andere terminal waar wij eindeloos door gangen lopen op weg naar gate C19. Wij zijn wel 20 minuten aan het spurten. Wij drinken een kop thee met een zoet broodje (uitstekende Pain au Chocolat en muffin) bij een klein tentje. Dan gaan wij bij de gate zitten wachten op het boarden. Het is intussen 7 uur, onze vlucht gaat om 08.05 uur. Er zijn aankondigingen in het Arabisch, Engels en zelfs Nederlands. Ik kan niet echt wennen aan de Arabische sferen hier. De toiletten zijn niet op Japans niveau ondanks de luxe hier. Je ziet mensen uit India, Afrika, Filippijnen in de winkeltjes werken. Gastarbeiders voor de rijke Arabieren.
De vlucht verloopt keurig op tijd. Wij krijgen ontbijt en lunch (ons 3e ontbijt vandaag: weer een croissant). Wij lezen en kijken TV. Om 1 uur landen wij in een grauw Nederland bij een temperatuur van 16°C. Vanaf dat moment gaat het allemaal zeer traag. Als wij bij Immigration aankomen staat er een rij van hier tot morgen en de wachttijd wordt ingeschat op 45 minuten! Er zijn ook maar 4 loketten geopend, 4 mannetjes die de paspoorten moeten checken van zo'n 1000 passagiers! Naast de bemande loketten zijn er een stuk of 10 automatische loketten. Tegenwoordig kun je met een EU paspoort digitaal gescand worden. Je paspoort wordt gelezen en met je gezicht vergeleken. Die poortjes zijn echter allemaal dicht. Als wij al een minuut of 10 hebben staan wachten, gaan ineens 5 van die poortjes open en ontstaat er een run. Dit versnelt het proces

wel enigszins maar nog steeds moet je één voor één door het poortje, scannen, vergelijken en weer eruit. Dat duurt een minuut of twee.
Bij de bagageband is de situatie al niet veel beter: de koffers zijn er nog niet en wij moeten zeker een kwartier wachten. Pas om kwart over 2 zijn wij bij Hertz waar de gereserveerde auto ook nog eens niet klaar blijkt te staan. AP had vanuit Kioto gebeld dat wij niet maandag maar woensdag aan zouden komen, maar dat is klaarblijkelijk niet verwerkt. Weer een kwartier verder. Wij krijgen een Jaguar SUV die zeer automatisch is en zelfdenkend maar niet echt lekker rijdt. Omdat ie voortdurend corrigeert, slingeren wij over de weg. Ik ben blij dat ik niet lijd aan wagenziekte.
Om half 5 zijn wij eindelijk thuis en slepen wij de koffers naar binnen. Maria heeft een groot stuk carrot cake in de koelkast gezet en een bloemetje op tafel met een potje appelstroop uit eigen tuin. Wij vallen op de taart aan want wij hebben alweer honger. De koffers worden boven uitgepakt en wij merken nu pas hoeveel souvenirs wij gekocht hebben: lapjes stof, origami papier, gezichtsmaskers, kimono's, matcha thee, eetstokjes en nog heel veel meer!
Wij gaan even wat boodschappen doen bij de Jumbo. Als AP het parkeerterrein wil afrijden, zit hij een jonge knaap in de weg die net de straat wil indraaien. Hij rijdt met open raampje, roept enkele verwensingen en spuugt dan op onze auto!! Toto, we're not in Tokyo anymore!!

Over the vast fields of mustard flowers
The moon rises in the East
The sun sets in the West. Buson (18e eeuw)