Edo en Sumo

Ik heb weer niet helemaal doorgeslapen en middenin de nacht een paar uur wakker gelegen. Ben dus redelijk brak als de wekker gaat om 8 uur. AP is ook niet al te fris dus redelijk mineur dalen wij af naar het restaurant voor het ontbijt. Ik neem wat stokbrood met jam, heb niet veel trek in bacon & eggs of Aziatische gerechten.
Om 10 uur gaan wij de deur uit, nadat wij voor morgen de uitchecktijd wat hebben opgerekt. Dat kost een paar tientjes maar het stelt ons in staat om 's morgens nog iets te ondernemen en daarna ons op te frissen.
Wij nemen de trein naar het Edo Tokyo Museum, een ritje van zo'n 20 minuten. AP heeft alles goed uitgezocht en wij rijden er zo naar toe. Omdat wij de verkeerde uitgang van het station nemen, moeten wij een stuk omlopen. Ik heb veel plezier van mijn Maleisische parasol met UV bescherming, je loopt onder je eigen zonnedakje! Het museum heeft airco maar helaas hebben ze de thermostaat op een graad of

26 staan, dus verfrissend is het zeker niet. Dit is waarschijnlijk nog een overblijfsel van de ramp bij Fukushima, in de maanden erna werd aangeraden de thermostaat niet te laag te zetten vanwege het gebrek aan capaciteit in de centrales!
Entree is € 4,80 per persoon, dus zeer schappelijk. Het is enorm druk, meer mensen (vooral Japanners!!) hebben bedacht dat dit een relatief koele besteding van de zondag is. Het gebouw is zeer modern en de expositie begint op de 6e etage waar je de Nihonbashi brug in replica overgaat. Dit was vroeger de grote toegangsbrug naar Tokio toen het nog Edo heette. Het Edo tijdperk was van 1603-1868. Het Keizerlijk Hof zat oorspronkelijk in Kioto maar toen de shoguns het stokje overnamen (het Tokugawa Shogunaat) verhuisde het hof van de Shogun naar Edo. In 1721 waren daar al 1 miljoen inwoners!
Na de brug zie je 2 maquettes: een van een wijk in het oude Edo, waar de gewone burgers woonden en ernaast een net zo groot stuk grond waarop het kasteel van een Daimio (grootgrondbezitter) stond.
Er is een expositie over de groei van Edo, dat in 1657 bijna geheel afbrandde met tienduizenden doden. Er staat een houten beeld van de grondlegger van het Tokugawa Shogunaat, Tokugawa Ieyasu, dat oorspronkelijk in een tempel stond. Er staat ook een uitrusting van een samoerai compleet met helm met 'snor' .
Om half 12 is er voor de replica van het Nakamura-za theater, dat vroeger in Edo stond, een demonstratie van gitaarspel. Twee musici spelen en een heleboel mensen horen toe. AP maakt van mij een foto in een draagstoel, zoals die vroeger in terrein rond het paleis gebruikt werd.
Op de vijfde etage zijn de leefomstandigheden in het Edo

tijdperk weergegeven. Ik fotografeer AP met houten wateremmers, die loodzwaar zijn. Overal waren waterputten. De woningen waren simpel en klein, bad- en toiletvoorzieningen werden gedeeld. Er staat een latrine, met apart urinoir!
Kinderen kregen les in lezen en schrijven en boekdrukkunst was zeer populair, al was het een ouderwets systeem met het besnijden van houtblokken. Overal in Edo waren boekhandels maar ook boekenuitleenzaken.
Er staat een gigantische replica van een praalwagen uit een processiestoet met bovenop grote figuren gekleed in goudlaken.
Een Kabuki theater is ook nagebouwd, dit was volkstoneel in de 17e eeuw, controversieel en maatschappijkritisch. Later mocht het niet meer aan actuele zaken aangepast worden en nu worden de stukken nog steeds in gestolde vorm vertoond.
De Meiji periode (van 1868-1912) was de tijd waarin de shoguns hun macht verloren en de keizer Meiji aan de macht kwam. Het samoerai-schap werd afgeschaft en Westerse invloeden werden voor het eerst in 200 jaar toegelaten. Woningen kregen daarom naast Japanse kamers (met tatami matten en lage meubels) ook westerse kamers om gasten in te ontvangen, met tafels en stoelen en banken. Op dat moment verplaatst het Keizerlijke Hof zich van Kioto naar Edo en wordt het Tokio genoemd (= Oostelijke hoofdstad).
Ik ben onderdehand aan het eind van mijn Latijn. Het is snikheet hier en het is ook bijna 1 uur dus hoogste tijd voor de lunch. Wij dalen af naar het Mikasa Café in het museum, een rustig hoekje waar je een kopje thee of koffie met een gebakje of een stuk toast kunt nuttigen. Wij bestellen kaastoast, dikke

plakken witbrood met gesmolten kaas erop, beetje Emmental-achtig, niet slecht!
Dan gaan wij de hitte weer in, op weg naar Tokio Station. Daar moeten wij onze vouchers inruilen voor een Japan Rail Pass, die wij na de cruise nodig hebben om naar Kioto te reizen. Helaas blijkt bij aankomst in het JR kantoortje, dat je daar je paspoort voor nodig hebt en dat ligt in de kluis van het hotel!! Slechte beurt, helemaal vergeten. Wij besluiten dan maar eerst naar een Sumo worstelwedstrijd te gaan kijken in het Kitten Center, vlak naast het station. Dit was een tip van Stefanie, het evenement is gratis toegankelijk. Het Kitten Center is een zeer dure mall, vijf etages hoog. In het midden is een grote plaza waarin een Sumo worstelaars ring is opgebouwd. Het evenement is al eventjes aan de gang als wij arriveren om half 3. Om de ring staan schermen opgesteld en je moet in de rij staan om daar binnen te mogen. Maar de bovenliggende etages kijken in de ring dus gaan wij naar boven. Op de tweede etage worden wij weggestuurd omdat dit gereserveerde plaatsen zijn. Ons is niet duidelijk voor wie maar wij gaan dan maar door naar de vijfde etage. Daar vinden wij nog een plekje aan de reling. Na een korte pauze stellen de worstelaars zich allemaal voor. Het is een heel circus, met veel ritueel. Wij kunnen er geen touw aan vastknopen. Zo komen grote groepen binnen in het afgeschermde gedeelte, stellen zich voor en lopen dan weer weg. Eindelijk ziet het ernaar uit dat er daadwerkelijk iets gaan gebeuren. Twee enorme kerels nemen plaats tegenover elkaar in de ring. Maar dan moet er nog veel gestrekt en gebogen worden. Vervolgens krijgen ze ritueel water te drinken en strooien zij kwistig met magnesiumpoeder. Dit om de ring stroever te maken. Dan vallen zij aan maar binnen een minuut

is het ook weer voorbij als een van de twee de ander de ring uitwerkt! Is dat alles??
Wij stappen weer op de trein, rijden terug naar het hotel (1 keer overstappen) en halen de paspoorten op. Na een kopje matcha thee zijn wij weer in staat om de hele reis nogmaals te ondernemen (ca. een half uur). Het ergste is het lopen over straat, de treinen zijn gekoeld.
In het kantoor van Japan Rail loopt het gesmeerd. Wij krijgen papieren passen uitgereikt door een zeer vriendelijke Engels sprekende dame (soms moeilijk te verstaan). Zij lopen hier echt nog achter: alles gaat cash en dan papieren pasjes?? Dat zou in Nederland een plastic pasje zijn. Nadeel is ook dat je met deze papieren dingen niet door de automatische poortjes kunt, zoals met de Pasmo-pasjes (soort OV-chip kaart) die wij al in Nederland bestelden. Die laadt je op (weer met cash, dat dan weer wel!) en dan kun je er op bus en trein mee reizen. Ook werken ze op veel snoep- en drankautomaten.
Om 5 uur zijn wij bij het hotel. Ernaast is een 7/11 en daar duiken wij in om wat drankjes te kopen. Wij vinden ook chips, snoep en fruit. Voor 10 euro hebben wij een zak vol. IJzeren voorraad voor de komende tijd.
Terug op de hotelkamer douchen wij eerst uitgebreid en werken dan de sociale media, het logboek en de administratie bij. Het ziet ernaar uit dat het vanavond weer room service wordt want wij hebben geen van beiden puf om ons weer aan te kleden!