Naar het Land van de Rijzende Zon

Fresh smell of paper
Bright white pages
A new diary. Noriko Barrow

Wij vertrekken om kwart voor 10 uit Helmond in een gehuurde Ford Focus naar Schiphol. Als je vanuit Brabant een auto ' terugbrengt' naar Schiphol is dat helemaal niet zo duur! Alles rijdt prima door en om half 12 kunnen wij de auto inleveren bij Hertz. Het gaat allemaal vrij soepel: koffers inchecken (wij hebben in totaal maar 34,4 kilo i.p.v. de 30 kilo p.p. die je mag meenemen!), door security en paspoortcontrole (tegenwoordig geheel automatisch, je gezicht wordt gescand!) en om half 1 lunchen wij met een broodje tonijnsalade. Helaas valt dat broodje bij mij niet goed, zou er melk in zitten? Ik moet blijkbaar ook steeds meer oppassen met wat ik eet. Wij halen yens, wat tijdschriften en zijn om 10 voor 2 bij de gate. Allemaal zeer relaxed. De reuzenjumbo van twee etages waar wij mee vliegen, staat al klaar.

Emirates hoeft blijkbaar niet te besparen op kerosine. Wij vliegen via Dubai naar Tokio, een reis van in totaal 20 uur. Op het vliegtuig staat met grote letters: '2018 Year of Zayed, celebrating 100 years since the birth of the great leader' . Wikipedia brengt uitkomst want ik heb nog nooit van de goede man gehoord maar het gaat om sjeik Zayid bin Sultan al Nuhayyan die staatshoofd was van Abu Dhabi en president van de Verenigde Arabische Emiraten. Hij werd geboren op 6 mei 1918.
De kolos blijkt van binnen uiterst comfortabel: lekkere stoelen en vakken onder de raampjes waar je je spullen in kunt doen. Wij vertrekken iets te laat maar de vlucht verloopt soepel en wij komen keurig op tijd aan in Dubai. Sinds de lunch voel ik me niet lekker en ik eet tijdens de vlucht niets. Ik lees en kijk een film en AP ook.
Dubai International Airport is enorm groot: wij verplaatsen ons met een trein naar Terminal A vanwaar de vlucht naar Tokio vertrekt. Het is na middernacht maar alle winkeltjes zijn open en het is enorm druk. Alle dure merken zijn hier vertegenwoordigd: Chanel, Dolce & Gabbana, Louis Vuitton etc. Ik voel me nog steeds belabberd en ga meermalen naar de WC. Bij een koffieshop drink ik een kop kamillethee (15 DH) en wij kopen een flesje water (2DH). Om half 3 's nachts lokale tijd stijgen wij op en binnen een uur wordt er ontbijt geserveerd!! Maar dat slaan wij allebei af, wij hebben ons al in slaapmodus gezet. Ik word om ongeveer 6 uur weer echt wakker. Ik slaap nooit echt diep in een vliegtuig, ben me bewust van alles om me heen. Het is vreselijk koud in de cabine en ik vraag een tweede deken die ik over mijn hoofd trek.
Om 15.00 uur Japanse tijd (+7 uur ten opzichte van Nederland) wordt een lunch geserveerd maar wij hebben allebei geen honger. Nog twee uur te gaan. Dit grote vliegtuig, een Airbus 380, heeft overal camera's hangen buiten en de laatste tien minuten kijken wij naar beelden van een soort dashcam. Wij zien nu wat de piloot ziet! Narita airport ligt blijkbaar zeer ver van Tokio City want je ziet alleen rijstvelden en meren en bos, weinig bebouwing. De piloot landt perfect, midden op de streep, dat is nu goed te zien!
Het is bijna half 5. Dan begint de hele riedel weer: immigration, douane, bagage. Het is enorm druk met zo'n 800 man voor immigration, maar er staan overal mannetjes met bordjes te zwaaien (end of line). Wij staan zo'n 25 minuten in de rij en moeten dan vingerafdrukken afgeven en een foto laten maken, net als in de States. Vervolgens wordt je paspoort nogmaals gecheckt. Het is allemaal wel wat gemoedelijker dan in de US. Er staan geen kleerkasten of gefrusteerde kenau's achter de balie, maar vriendelijke kleine jongemannen of huisvrouwen. De douaneman maakt ons een compliment als wij hem in het Japans bedanken ;) 'Domo arigato gozeimas'. Zou niemand dat doen??

Als wij de aankomsthal inlopen, staat er een mannetje te zwaaien met een bord met onze naam. Een meisje met een clipboard van de Green Tomato Bus kruist onze namen af en wijst ons de toiletten. De toiletten zijn alles wat Joanne Lumley beloofd heeft: er is muziek om je ' toiletgeluiden' te overstemmen, er zijn waterstraaltjes voor en achter en wat dies meer zij! (Je hebt ze ook met verwarmde bril en een föhn). Zo eentje wil ik ook: een Toto Washlett! (uit snelle navraag op internet blijkt dat zij in Nederland ook te verkrijgen zijn vanaf €2500). Wij wachten nog op een paar anderen en zullen dan naar ons hotel worden gebracht, een rit van maar liefst anderhalf uur! Narita airport ligt inderdaad erg ver buiten de stad! Als iedereen verzameld is, stappen wij met een man of tien in een kleine bus: Russen, Spanjaarden en wijzelf. Wij rijden zeker een half uur door buitengebied zonder veel bebouwing. Over tolwegen rijden wij door de duisternis de stad in, het is intussen na zevenen. Hoge kantoorgebouwen omzomen de weg. Via kleine achterafstraatjes tussen hoge gebouwen bereiken wij ons hotel: het Hotel Niwa Tokyo. Een hotel in Japanse stijl. Wij worden uiterst correct ontvangen en krijgen twee enveloppen overhandigd die voor ons aangekomen zijn. Ze blijken van de Japanse reisorganisatie, Tonichi Travel Service uit Tokio, die een aantal zaken voor ons

geregeld heeft. De hotelkamer is prachtig: westers met een Japanse touch: kamerschermen voor de ramen, een Japans theestel en een Toto washlett. Er liggen sloffen en zelfs pyama's klaar. Ook is er een hotel smartphone die je tijdens je verblijf kunt lenen! Dit hotel is blijkens een leaflet ' seismically isolated'. D.w.z. dat het gebouw niet op de grond rust maar op een 'earthquake absorbing machine' in de kelder, die de hardste klappen moet opvangen, waardoor het gebouw niet in stukken valt. Altijd fijn om te weten!
Wij bestellen room service want nu lusten wij wel wat: een soort lunchpakket met miso soep en wat Japanse lekkernijen. Het arriveert in een doosje en het ziet er allemaal beeldig uit, alleen is volstrekt niet duidelijk wat het allemaal is. De soep moet je zelf in elkaar zetten: kokend water op een zakje mix schenken. Alles blijkt erg smakelijk en ik kan eindelijk weer eens wat eten. Wij nemen een douche, ruimen de spullen in en op en duiken dan het bed in. Het is bijna half 10.