Lost in Translation

De wekker gaat om half 7, maar ik ben twee minuten tevoren al wakker. Wij hebben goed geslapen. Buiten is het dampig en regenachtig. Het voelt al warm. Wij douchen en kleden ons aan en gaan dan ontbijten in de International Dining Room met bagels met zalm en gepocheerde eieren op toast. Prima. Dan pakken wij de laatste zaken in, schudden Ronald, onze steward, de hand en dalen af naar dek 5. Voor Ronald hebben wij een fooi achtergelaten en een stel klompjes! Op dek 5 is het knetterdruk met allemaal wachtende mensen. Iedereen heeft een bepaalde timeslot toebedeeld gekregen waarop je van boord mag, afhankelijk van je wensen en je verdere reisprogramma. Wij horen bij groep BROWN 2, die om 10 voor 9 moet verzamelen in de Savoy Dining Room. Het is 8 uur en ik werk mijn logboek bij terwijl AP op zijn telefoon Jebi in de gaten houdt.
Om kwart voor 9 lopen wij de Savoy Dining Room in maar het is er zo rustig dat wij niet hoeven te wachten en meteen naar de gangway worden gebracht. De koffers staan keurig op ons te wachten, per groep en kleur gesorteerd en wij pikken ze snel op. Het is bijna 9 uur en AP belt het reisagentschap in Tokio dat wij om advies moeten vragen. Dat gaat niet over rozen: de juffrouw spreekt slecht Engels en ook nog eens heel zachtjes en er is veel lawaai in de terminal. Wij vragen of het überhaupt mogelijk is om naar Kioto te reizen en zij zegt ja! Of het verstandig is, is een tweede maar daar zegt ze niets over. Wij stappen dus maar op een taxi waar de taxichauffeur enigszins verschiet als wij zeggen dat wij op de trein naar Kioto gezet willen worden: Typhoon! roept hij uit. Yes, we know!
Om kwart voor 10 zijn wij op het Shin-Yokohama station, het ritje kost Y3900 (= €32). Wij lopen meteen naar het reserveringskantoor van JR. Ja, er zijn Shinkansen treinen (hogesnelheidstreinen), hoewel wat minder dan anders en ja, wij kunnen nog reserveren voor de trein van 10.22 uur. Wij wachten in een keurige wachtruimte tot kwart over 10. Er is gratis wifi en ik kan eindelijk weer appjes en het weerbericht bekijken. Volgens mijn Amerikaanse weather app komt Jebi vanaf 2 uur over Kioto heen met snelheden tot 100 km/u. Wij moeten dus maken dat wij in het hotel komen want de regenkans is ook 100 %. Dat wordt dus binnen de storm uitzitten.
Onze trein heeft 10 minuten vertraging maar het is allemaal keurig geregeld. Er zijn stroken op het perron getekend waar je je moet opstellen en je kunt precies bij de juiste coupé gaan staan. Een vriendelijke man in een soort monnikenpak maakt een foto van ons. Wij kopen Engelse sandwiches in de kiosk en

dan komt de trein er al aan. Het is al behoorlijk vol en er is weinig ruimte voor koffers zoals wij ook al lazen. Wij zitten op een rijtje met 3, helaas niet voor het raam.
Wij rijden door dichtbevolkte stadjes met hoofdzakelijk laagbouw. Iedereen schijnt moestuintjes te hebben en wij zien zelfs kleine rijstveldjes. De trein stopt 5 keer voor Kioto en bij het derde station stapt de man naast mij uit, dus kunnen wij voor het raam gaan zitten. Het regent maar nog niet echt hard. Om 10 voor 12 stoppen wij op een station waar wij niet zouden moeten stoppen, Toyohashi, en wij staan ook niet aan een perron. De trein blijft maar wachten en even later komt er nog een shinkansen naast ons staan. Ook die rijdt niet verder. Na een half uur van stagnatie en alleen Japanse mededelingen op de informatiebalk en over het Public Address System, ga ik op zoek naar een steward. Vijf wagons verderop vind ik een koffiemeisje maar zij verstaat geen Engels. Ik keer terug en tref de jongeman die steeds mededelingen doet over de PA. Ik vraag hem waarom wij hier stoppen. Hij roept daarop een app op zijn telefoon op waarin ik mijn vraag moet stellen. De app vertaalt die in het Japans, waar hij een antwoord formuleert, dat weer vertaald wordt in het Engels. Het is hilarisch maar de uitkomst is grimmig: omdat er teveel wind is rijden wij niet verder. Hoe laat wij in Kioto aan zullen komen is totaal onduidelijk op dit moment. Ik vraag waarom zij dat niet eerder wisten, iedereen weet toch dat er een typhoon langskomt, waarom dan toch vertrekken? Nu zitten wij gevangen in deze trein want wij kunnen er ook niet uit. Hij knikt verontschuldigend maar wacht op orders van bovenaf. Ik druip dus maar af maar heb vreselijke spijt dat wij niet in Yokohama gebleven zijn. Waarom zei iedereen dat je de trein kon nemen,

terwijl hij dan plotseling toch niet verder rijdt. Het zal wel met Oosterse filosofie te maken hebben: niet zeggen dat iets niet kan. Inmiddels zitten wij wel mooi in het schip (trein!).
Om 1 uur eten wij onze schaaltjes met ' dainty little sandwiches' : wit brood met eiersalade, ham + cream cheese en tomaat. Er is niet eens hete thee aan boord. AP heeft wel koffie kunnen krijgen die blijkbaar goed was. Tegen tweeën ga ik op zoek naar het buffetwagentje, maar dat is al uitverkocht. Ze heeft nog wat ijsjes dus ik koop een bakje vanille en een bakje chocolade dat wij samen oppeuzelen. Het is boven verwachting lekker.
Eindelijk komt er een Engelse mededeling op de informatiebalk: de dienst tussen Tokio en Osaka is gestremd en het kan even duren voordat deze weer hervat wordt. Dat vreesden wij al. Straks zitten wij hier om 6 uur nog! AP heeft op internet gezien dat de storm al minder hevig is nu hij aan land gekomen is. Windvlagen van 50 km/u worden voorspeld, dat was eerst nog 100! Intussen hebben wij een e-mail gestuurd naar ons Nederlandse reisbureau met de vraag of de trip aangepast kan worden. Wij beschouwen deze dag als verloren en willen niet korter in Kioto blijven dan gepland. Dus offeren wij onze trip naar Hiroshima dan maar op. Benieuwd

wat zij terugmelden.
Om 4 uur komt bericht uit Nederland: zij kunnen omboeken maar dat kost uiteraard wel geld. Het hotel in Hiroshima moet betaald worden. What the h...! Om 5 uur zitten wij nog steeds te wachten in de trein. Er is geen water meer en ik ben gedwongen om iced tea te drinken ;)
Wij snappen niet waarop wij wachten want het ergste van de storm is nu overgewaaid. Hier is de wind en regen ook al gestopt. God mag weten hoelang het nog duurt. Ik heb honger!
Om 10 voor 5 komt er nieuwe informatie: er is een bovenleiding geknapt tussen Maibara en Kioto en de wind waait nog steeds te hard om die te repareren. Onze hoop om voor het avondeten in Kioto te zijn gaat hiermee in rook op. Wij hopen dat het niet middernacht wordt. Het is opvallend hoe rustig iedereen blijft

onder deze omstandigheden. Er is geen geschreeuw, geen gemopper. Er worden geen conducteurs gekielhaald. Iedereen ligt te slapen of zit te rommelen met zijn telefoon hoewel er geen gratis wifi is in de trein. Er is inmiddels ook niets meer te drinken of te eten, of wel??
Om 6 uur ga ik op zoek naar het buffetwagentje want ik zie allemaal mensen met zakjes lopen. Bij een soort pantry vijf wagons verderop staan 2 serveersters en een groepje mensen. Een serveerster is aan het bellen om voorraad. Alles is uitverkocht behalve bier en koffie. Ik neem twee biertjes mee, gelden tenslotte ook als een boterham!
Om 7 uur is er een Japanse mededeling over de PA en er ontstaat een enorm geloop van Japanners. De buitenlanders worden in het ongewisse gelaten vooralsnog maar AP gaat op onderzoek uit. Er is een bruggetje gemaakt naar de trein naast ons die wel naast een perron staat en daardoorheen kun je op het perron bij de automaat chips en water halen. AP komt terug met twee flesjes water. We bellen Dad tegen 8 uur die vertelt dat hij op het nieuws heeft gezien dat Jebi grote schade heeft aangericht. Elektriciteit is uitgevallen en straten staan

onder water. Wij hopen dat Kioto daarvan verschoond is gebleven. In Osaka is het in ieder geval een zooitje. Het Japanse reisbureau vraagt per mail waar wij zitten want ons hotel heeft gevraagd waar wij blijven: wij kunnen daar tot 23 uur inchecken. Dat zou dus een probleem kunnen worden. Ook het Nederlandse reisbureau heeft het journaal gezien en vraagt hoe het ons vergaat. Zij hebben in ieder geval de beleefdheid om te zeggen dat ze wilden dat zij meer voor ons konden doen! Wat een toestand.
Jebi is een Koreaans woord dat ' swallow' betekent, ik weet alleen niet of dat in dit geval 'zwaluw' of 'inslikken, overspoelen' betekent!
Om 21.05 uur gaat de trein naast ons ineens rijden. Maar wij staan nog steeds stil. Even later komt er een andere trein naast ons staan. De informatietekst in onze trein geeft aan dat er herstelwerkzaamheden bezig zijn. Er zijn bomen op de rails gevallen en de bovenleidingen zijn beschadigd.
Om 21.40 uur, bijna 10 uur nadat wij hier gestopt zijn, gaat ook onze trein eindelijk eindelijk rijden. Nu is de vraag of wij ons hotel op tijd kunnen bereiken. Wij stoppen echter in Nagoya en daar moeten wij allemaal de trein uit. Aan de andere kant van het perron staat een shinkansen, bijna vol, die wel verder gaat. Maar als wij daar eenmaal een plaatsje gevonden hebben, blijkt dat deze pas om 23.46 uur zal vertrekken. Het is nu 22.45 uur!! De deadline van het hotel kunnen wij dus nu wel vergeten. Ben benieuwd of wij vannacht nog een bed zien. Ik ben doodop en beroerd door het gebrek aan eten. Sinds het ijsje van 14.00 uur hebben wij niets meer gehad. Ik durf ook niet op het perron te gaan kijken hier of er misschien automaten zijn, omdat ik bang ben dat de trein plotseling wegrijdt. Er is een gillend gebrek

aan Engelstalige informatie. Ik ga nooit meer naar Japan!!!
Slapen gaat ook niet want je zit in een soort vliegtuigstoel en bovendien is het licht fel aan.Onze beproevingen zijn nog niet voorbij want ook deze trein rijdt niet op tijd. Ergens is een boom op de bovenleiding terecht gekomen en die moet weggehaald worden.
De trein is bomvol, in de gangpaden staan ook mensen. Japanners schrikken nergens voor terug en schikken zich rustig in hun lot.
Het is 00.20 uur als de trein eindelijk gaat rijden. Om 10 over 1 stoppen wij op Gifu Hashima. Weer wachten. Ergens wordt een poepluier verschoond. Een aantal mensen stapt over op een shinkansen aan het tegenoverliggende perron maar wij kunnen niet uitvogelen waar die heen gaat dus blijven wij maar zitten. Er wordt omgeroepen dat men niet weet of deze trein weer verder kan, maar de trein aan de overkant rijdt ook niet en is intussen berstensvol. De knaap voor mij heeft zulke zweetvoeten dat wij verkassen. Inmiddels is er gelukkig weer wat ruimte in de coupé gekomen. De andere trein vertrekt op een gegeven moment toch. Het kan me niets meer schelen. Om 02.15 uur gaat ook onze trein weer rijden. Om half 3 stoppen wij in Maibara. Een heel korte stop ditmaal. Het station is uitgestorven. Wij dommelen wat weg en dan zijn wij ineens in Kioto. Om 03.20 uur stappen wij uit de trein, na een reis van 17 uur!! Wij pakken de koffers die achterin de coupé staan en lopen de vertrekhal uit. Er staan lange rijen mensen die hun treinkaartje laten terugbetalen want zij hebben recht op restitutie vanwege de vertraging. Helaas geldt dat niet voor onze Japan Rail Pass.
Wij lopen naar de taxistandplaats maar er staat een rij van zeker honderd man en er is geen taxi te zien. Ik zeg: ' laten we maar gaan lopen, het hotel is niet al te ver, een minuut of 20 te voet.' Zo lopen wij door doodstille straten van nachtelijk Kioto. Er is geen levend wezen te zien, zelfs geen poes! Ik ben zó moe dat ik als een soort zombie voortstrompel, de koffer achter mij aanslepend. Het ene been voor het andere, dat is het enige dat ik kan bedenken. Er staat een herfstig maancirkeltje boven de slapende stad.
Tegen vieren komen wij bij ons hotel aan, eigenlijk een herberg, een ryokan. Die zit in een enig straatje met veel echt Japanse huizen en zelfs schrijntjes hier en daar. Gelukkig is er nog iemand wakker, die ons de weg kan wijzen, een heel aardig jong meisje dat voor de verandering eens uitstekend Engels spreekt. Wij hebben een kamer met westerse bedden (ik vond een tatami mat toch wat erg afzien) en die is op de tweede etage aan de achterkant. Dus moeten wij twee trappen op maar de koffers gaan via een kleine goederenlift. Wij zetten de koffers neer, kleden ons uit en zonder ons zelfs te wassen of onze tanden te poetsen, vallen wij in bed! Ik val meteen in slaap.

All during the night
Of anxiety I wait
At last the dawn comes
Through the crack of the shutters,
Heartless as night.

Shun-E (monnik, 12e eeuw)