Heilige herten en Hemelse Generaals

De wekker gaat om half 8, maar ik ben al bij bewustzijn. Wij hebben goed geslapen vannacht. Lang ook, want wij zijn vroeg naar bed gegaan. Vandaag wordt het weer een hete, inspannende dag.
Na een simpel ontbijt (dikke witte boterhammen met jam) lopen wij naar Kioto Station, waar wij de trein naar Nara nemen. Nara was de residentie van de keizers van 710 tot 784. Kioto Station is enorm groot en heeft een aparte afdeling voor de Shinkansen. Die nemen wij vandaag niet. We willen eigenlijk de sneltrein van half 10 nemen, maar omdat wij zo

vroeg zijn, nemen wij de stoptrein van 09.15 uur. Die doet er wel wat langer over, maar dan hoeven wij niet te wachten.
Deze stoptrein lijkt wel op een metro qua inrichting, bankjes staan langs de ramen en er zijn geen toiletten. Wij rijden door voorsteden en langs kleine rijstvelden. Het lijkt of er geen enkel plan ten grondslag ligt aan deze wijken. Alle huizen zijn verschillend: hoog, laag, smal, breed, hetgeen wel iets zegt over het vermeende gebrek aan individualisme van de Japanner.
De trein stopt wel een keer of tien, wij houden het niet bij. Als wij eindelijk onder de schaduw van Kioto uit zijn, is het erg rustig. Om half 11 stoppen wij in Nara, dat groter blijkt dan wij verwacht hadden maar het is dan ook de hoofdstad van deze prefectuur. Het station is groot en modern en heeft zelfs een Franse croissanterie! Wij drinken er een kop koffie/thee met een lekker broodje erbij en lopen dan naar de Tourist Information, even verderop. Dat is ook al een groot gebouw met een Starbucks erin. De mensen achter de balie die in het Engels of Chinees uitleg geven zijn vrijwilligers! Wij treffen een enthousiaste man die de highlights voor ons op een plattegrond aanstreept en ons een buslijnenkaart en een kaart van de oude binnenstad meegeeft. Wij kunnen meteen op een bus stappen naar de Todai-ji tempel. Daar staat het grootste

bronzen Boeddha-beeld van Japan, de Daibutsu.
Wij hadden gelezen dat er in de parken rondom de tempels veel herten zijn en wij zien zij vanuit de bus al. Het moeten er honderden zijn! Ze liggen gewoon op de stoep, staan op de middenberm, slenteren door het park en bedelen vooral om eten. Volgens de legende werd er een schrijn gebouwd voor de Fujiwara familie,
het gezaghebbende aristocratisch shogun-geslacht uit de 8e eeuw. Zij vroegen een machtige god naar hun schrijn te komen. Naar verluidt arriveerde de god op een wit hert en sindsdien worden de herten beschermd door de inwoners van Nara. De herten worden goed verzorgd. Van de oudere mannetjes worden de geweien afgezaagd om ongelukken te voorkomen, want ze lopen gewoon tussen de mensen door en je kunt ze aanhalen! Bij een kraampje kopen wij Shika Senbei (hertenkoekjes) en AP krijgt meteen een hele rij achter zich aan. Ze pakken keurig de koekjes uit je handen en als je niets meer hebt moet je je handen in de lucht werpen, dan druipen ze af. Van de agitatie trap ik in de hertenpoep en het is een hele kunst dat weer van mijn sandaal af te krijgen want er is gras noch water en ook geen afvalbakken. Japan gaat gebukt onder een bijna totale afwezigheid van afvalbakken. Blijkbaar dien je je afval mee naar huis te nemen. Het enige wat je ziet zijn hier en daar recycle containers voor plastic flesjes maar ook daar moet je goed naar zoeken. Oude vrouwtjes lopen trouwens met veger en blik rond om de hertenkeutels op te vegen!
De Todai-ji tempel is een enorme toeristische attractie en wij zien hier meer buitenlanders dan in vier dagen Kioto. Vooral Fransen zijn prominent, die hebben blijkbaar hun schroom voor buitenlandse reizen afgelegd. De grote hal van de tempel,

de Daibutsu hal waar de mega-Boeddha staat, werd opgezet in de 8e eeuw. Hij brandde tweemaal af ten gevolge van oorlogsgeweld. Het huidige gebouw stamt uit 1708 en is maar 2/3 van de originele grootte. Desondanks is het het grootste houten gebouw ter wereld en zeer indrukwekkend! Nog indrukwekkender is het Boeddhabeeld, de Daibatsu (Grote Boeddha) dat er in staat. Hij is 16,2 meter hoog en weegt 500 ton. Het is een zittende Boeddha in de bekende pose met de rechterhand naar voren (deze positie betekent ' Vrees niet') en de linkerhand op de linkerknie (dat betekent bescherming).
Ernaast staan beelden van volgelingen van Boeddha en zijn Nio, beschermgoden, die nogal afschrikwekkend afgebeeld zijn. Het zijn enorme houten beelden die hoog boven je uittorenen. De pilaren van de hal zijn enorm groot van doorsnede. In een ervan is een gat geboord waar mensen doorheen trachten te kruipen. Dit gaat met veel misbaar en gefotografeer gepaard! Buiten op de omloop staat het houten beeld van een abt, dat danig is afgesleten omdat iedereen erover heen strijkt. Als je over een ledemaat strijkt waar je zelf last van hebt, zou de pijn moeten verdwijnen. Vandaar! Het is allemaal zeer imposant.
Volgende stop is de Kohfuku-ji tempel, die in de

7e eeuw werd opgericht en nog steeds origineel is, een unicum! De pagode met vijf verdiepingen die ernaast staat en het beeldmerk van Nara is, stamt uit 1426 nadat hij al vijf keer afgebrand was. Er staat een museum naast met tempelschatten die allemaal uit de 8e eeuw, het hoogtepunt van Nara als Keizerstad, stammen. Wij nemen een kijkje binnen. Er staan stokoude Boeddha beelden, houten beeldjes van volgelingen en bewakers van Boeddha. Grappig zijn de uit hout gesneden muurversieringen van de zgn. Hemelse Generaals, die allemaal gekke gezichtsuitdrukkingen vertonen. Eentje heeft zelfs een varkensneus!
Helaas mag in het museum niet gefotografeerd worden. Wij kopen wat te drinken bij een automaat en zoeken dan de bushalte van lijn 12 of 14. Die rijden naar het oude keizerlijk paleis en dat ligt buiten de stad. Wij lopen en lopen en lopen maar kunnen de halte niet vinden. Uiteindelijk zijn wij weer terug bij Nara Station waar het beginpunt van deze lijnen is. De bus vertrekt echter pas over een half uur dus halen wij bij een Lawson weer wat te drinken (één flesje is alweer op) en een ijsje. Dit zijn gewone stadsbussen, geen toeristische bussen en

er zitten niet veel mensen in. Wij rijden de stad uit en komen in buitenwijken waar mensen tuintjes hebben en soms een rijstveldje. De bus stopt bij een kazerne en daarna bij de Nara Palace Site, het is half vier. Wij zien geen oude gebouwen of zo, maar wel een Excavation Site Exhibition Hall, want dit blijkt een onderzoekssite. Sinds 1959 worden hier opgravingen verricht en nu is men bezig om reconstructies te maken van de gebouwen.
Een alleraardigste man met grijze baard en knoflookkegel leidt ons rond in gebrekkig Engels. Een stuk van de opgravingen is zichtbaar gelaten: je ziet de paalgaten van de diverse gebouwen. Steeds weer werden gebouwen herbouwd en de lay-out gewijzigd, dus paalgaten overlappen elkaar. Dit was een heel groot complex, gebouwd in Chinese stijl want Nara had de Chinese hoofdstad Chang'An uit de T'ang dynastie als voorbeeld. Japanse gezanten kwamen in 702 terug uit Chang'An en waren diep onder de indruk van deze stad. Dus werd de nieuwe keizerstad op dezelfde manier opgezet met een rechthoekig stratenpatroon. Als centerpiece stond de Audiëntie Hal middenin en die is als eerste gereconstrueerd. Wij hebben nog maar 10 minuten rondgekeken of de man met de baard gebaart dat wij op moeten schieten. Wij hadden begrepen dat de hal om 4 uur opengaat, maar nu blijkt dat hij dan gaat sluiten!! De regen komt net onverwacht met bakken neer. Onder 1 plu rennen wij door de velden. Overal staan rijtjes bomen die waarschijnlijk de omtrekken van gebouwen moeten weergeven. Er is nog niet veel af. Maar de Audiëntie Hal wel en die is fantastisch! Prachtig verguld. Alles is oranje/rood geschilderd, dit was een kleur die kwade invloeden moest afschrikken.

In het midden staat de keizerlijke troon onder een groot baldakijn. Langs het plafond zijn muurschilderingen aangebracht van de heilige dieren van alle windstreken: kraanvogels, schildpadden, tijgers, konijnen. Het is allemaal zeer overweldigend. Een gids wijst ons trots dat alle pilaren handgesneden zijn, er is geen machine aan te pas gekomen!
De regen is bijna voorbij als wij weer buiten komen. Het was een bliksembezoek maar zeer de moeite waard. Jammer dat er geen tijd meer is om de andere onderdelen te bekijken. Wij hebben geluk: binnen vijf minuten komt er een bus terug en rijden wij naar het station waar wij meteen op de trein stappen. Het is bijna half 6 als wij in Kioto uitstappen, ditmaal uit de exprestrein. Wat een dag, onvergetelijk!
Na alle rijst en noedels hebben wij zin in westers voedsel dus lopen wij naar een Italiaanse tent vlakbij het hotel. Het is maar een klein tentje maar hij zit bijna vol met Japanners. Wij krijgen een Engels menu maar het Engels van de serveersters is minimaal. Wij bestellen een glas Nero d'Avola (maar €4!) en een schotel charcuterie met olijven. Die blijkt fantastisch. Er zit pâté op en prosciutto en salami en rillettes en varkensrollade. Allemaal van de bovenste plank. Daarna volgen twee pizza's

(een met mozzarella en prosciutto en eentje met prosciutto en avocadosalade (echt met sla!)) die ook voortreffelijk smaken. Dit zou in Nederland een top-Italiaan zijn. De korst is dun en knapperig. Ik ben na deze maaltijd doorvoed maar ook heel moe dus gaan wij snel naar het hotel. Vandaag krijgen wij een andere kamer, Japanse stijl. Kamer no. 202 heeft tatami matten en kamerschermen. Het beddengoed ligt in een speciale kast. Je moet zelf je bed opmaken. Dat bestaat uit een dun ondermatrasje (genre spasmolla), daaroverheen een iets dikker matrasje waar je een laken omheen vouwt en tenslotte een dekbed waar een hoes omheen geslagen is, die echter grotendeels open blijft. Een kussen heb je ook.
Ik neem een douche en lees nog wat, ben te gaar om mijn logboek bij te werken. Om half 10 gaat het licht uit. Deze

kamer is wel wat gehoriger dan no. 311, die boven lag en meer afgelegen.

The cry of the stag
Is so loud in the empty
Mountains that an echo
Answers him as though
It were a doe.

Yakamochi (8e eeuw)