Zen en Sekkatei

Wij staan om half 9 op in principe maar AP heeft de wekker afgezet en wij komen om kwart voor 9 bij bewustzijn. Snel douchen want wij hebben het ontbijt gereserveerd voor 09.15 uur (kan tot half 10!). Intussen is er bericht uit Nederland. Onze vluchten zijn omgeboekt vanaf Tokio: vertrekt woensdagmorgen om 00.30 uur! Wij komen dan woensdagmiddag in Nederland aan met dezelfde vlucht als maandag. Dat was de allereerste mogelijkheid. Gelukkig kunnen wij nog 3 nachten hier blijven, de laatste twee echter wel in een Japanse kamer met tatami matten! Hopelijk overleeft mijn rug dit.
Ik app naar Nederland om iedereen op de hoogte te stellen. Allerlei afspraken moeten worden verzet. Wat een ellende. Maar er zijn ergere plaatsen om gestrand te zijn dan Kioto. Wij voelen ons hier erg senang en de extra tijd zullen wij goed besteden, indien onze benen dat toelaten ;) Om 10 uur lopen

wij naar de bus. Wij moeten 1 keer overstappen. Het is een hele reis naar de Ryoanji tempel, die helemaal in het noordwesten van de stad ligt. Wij moeten zelfs blijven zitten tot het eindpunt van de bus. Dan is het nog bijna een kilometer lopen naar de tempel, die vooral beroemd is om zijn Zen-tuin. Van origine was deze tempel een landhuis maar in 1450 werd hij omgebouwd tot Zen tempel en trainingscentrum. Tijdens de Onin-oorlog werd de tempel beschadigd maar weer opgebouwd in 1499. De Zen-tuin is 25 bij 10 meter en oogt zeer simpel: wit grind en 15 rotsen van verschillend formaat. De wanden zijn van in olie gekookte klei. In de loop der tijden vormde de olie die uit de klei sijpelde een bepaald patroon. De tuin werd ontworpen door Tokuho Zenketsu, een Zen-monnik rond 1500. Er is ook een prachtige, weelderige lotusvijver met bruggetjes en paviljoentjes in Chinese stijl. Mijn camera raakt oververhit: ik wil ook een Japanse tuin!!
Hierna lopen wij ruim een kilometer naar de Kinkaku-ji tempel, het zgn. Gouden Paviljoen. Het is bijna 12 uur inmiddels en onderweg komen wij langs een koffietentje. AP heeft wel zin in een bakkie leut en wij gaan naar binnen en bestellen koffie en thee. Achterin het kleine zaakje zit een jonge teckel aan een riempje. Hij heeft een soort reisbox en een

matje om op te zitten. Hij is echter zo enthousiast dat ik naar hem toe ga om hem uitgebreid te knuffelen. Lamaru heet ie! Ik schat dat hij nog geen jaar oud is. Het is hier heel rustig, er klinkt jazzy muziek en de decoraties zijn Frans geïnspireerd. Het echtpaar dat het zaakje runt, lijkt rond de 40 en spreekt maar weinig Engels. Wij drinken op ons gemak de zeer westerse consumpties (tot en met het Belgische biscuitje!) en wandelen dan door naar de Kinkaku-ji tempel en daar is het weer superdruk net als bij het Zilveren Paviljoen! Deze tempel is een Boeddhistische hal die relieken van de Boeddha herbergt. Officieel heet hij de Rokuon-ji tempel maar in de volksmond wordt ie de Kinkaku-ji tempel genoemd (het Gouden Paviljoen). Ook deze tempel was aanvankelijk een buitenhuis van een shogun in de 14e eeuw. Na zijn dood werd de villa volgens zijn laatste wil omgebouwd tot tempel. In 1994 werd het een World Cultural Heritage Site. Helaas brandde het Gouden Paviljoen in 1950 af en werd het in 1955 herbouwd. Het huidige gebouw is dus niet veel ouder dan wij ;)
Het is inderdaad adembenemend. Het met goudfolie beklede paviljoen ligt aan een vijver waarin het goud weerspiegeld wordt. Bovenop staat een gouden feniks. Langs paadjes met steeds weer schitterende uitzichten word je het complex rondgeleid. Langs een theepaviljoen met de romantische naam Sekkatei (Place of Evening Beauty) dat bovenop het Gouden Paviljoen uitkijkt. Fantastisch. Wij kopen wat souvenirs en lopen dan naar de bus terug.
Het is erg druk maar een aardige Duitse knul staat voor mij op!! Zie ik er zo afgeleefd uit? Mijn voeten, billen en kuiten doen wel zeer. Omdat mijn Pasmokaart leeg is, moet ik met contant geld de bus betalen. Je kunt die dingen alleen in metro- of

treinstations opladen en daar komen wij vandaag niet. Omdat wij niet genoeg contant geld hebben voor een volgende busrit (je moet gepast betalen!), lopen wij dus maar naar onze volgende stop: het Costume Museum. Dit is een kwartier lopen. Helaas blijkt het gesloten, het wordt nieuw ingericht en dat duurt maar liefst 7 maanden. De informatie op internet was tegenstrijdig. Van daaruit is het gelukkig maar een korte wandeling naar ons hotel waar wij de beentjes kunnen uitstrekken onder het genot van een kopje matcha. Onze batterijen moeten weer worden opgeladen maar helaas duurt dit steeds langer naarmate wij vermoeider worden.
Wij krijgen nu allemaal appjes binnen van Nederlandse zijde want iedereen wordt langzaam wakker aan de andere kant. Ik bel met Dad om hem gerust te stellen dat alles onder controle is (zo ongeveer!). Om kwart over vijf gaan wij weer de straat op. Eerst reserveren wij bij de Wagyu tent van gisteren voor onze laatste avond, want dit was VHV! Maandagavond 6 uur voor 2 personen.
Daarna lopen wij door om een eettentje te zoeken voor vanavond. Wij hebben zin in vis. Een aantal straten verder komen wij bij een klein restaurant met ook weer zo'n aanschuiftafel bij de keuken. Er zitten alleen maar Japanners (goed teken!) en een menukaart in een soort Engels moet eerst opgegraven worden. Een knaap met een stem die cokes kan kloppen staat achter de toog en begroet iedereen met toeterende klanken. Binnen de kortste keren zit de tent mokvol. Eén van de specialiteiten is sashimi van rauwe vis, maar ik kies voor een stuk gefrituurde bot met gezouten groente en aardappelsalade. AP neemt noedels en tempura van een soort ansjovis. Bier erbij. Het is allemaal zeer smakelijk,

alleen lukt het me niet om het stuk vis met stokjes te ontleden. Daar moeten de tien geboden aan te pas komen. Naast AP zit een oudere man die ons aanspreekt. Hij vraagt of het Japanse eten ons bevalt. Onze lege bordjes getuigen daarvan! Het blijkt een gepensioneerde professor van de universiteit van Kioto te zijn. Hij is 70 en gaat zich nu toeleggen op de kunst.
Wij lopen terug naar de Lawson om wat zoetigheden te halen voor ons tocht naar Nara morgen. Wij willen daar met de trein heen om toch nog een keer gebruik te maken van onze Japan Rail Pass. Daarna lopen wij naar Kioto Station om onze pasmo's op te laden. Dat zou morgen ook wel eens te pas kunnen komen.
Om 7 uur zijn wij weer thuis in de herberg en maken wij de koffers klaar. Die moeten wij morgen ingepakt achterlaten zodat het personeel ons kan verhuizen naar een Japanse kamer. Wij zijn benieuwd!
Vanavond willen wij vroeg gaan slapen om fris aan onze trip naar Nara, de oude Keizerstad, te beginnen.

I may live on until
I long for this time
In which I am so unhappy
And remember it fondly.

Fujiwara no Kiyosuke (12 eeuw)