Schnee! :D

Het etentje met zo'n 14 collega's vorige week vrijdag was zeer geslaagd: een sushi platter gedeeld met z'n vieren, en liedjes zingen voor de drie jarigen in al onze talen. Portugees, Italiaans, Duits, Turks, Engels, Hindi, Spaans, en Nederlands - helaas was ik de enige Nederlander dus moest ik alleen zingen. We blijken in het Nederlands meer eigen liedjes te hebben, de meesten zongen variaties op happy birthday. Daarna nog naar een kerstmarkt met thema Middeleeuwen, en tot slot een lokaal populair café (eerst in het rokersgedeelte, maar gelukkig kwam er een tafel vrij in het deel waar je kan ademen).

Een goed begin van het weekend. En niet zomaar een weekend: op naar Salzburg met de Westbahn! (Ander bedrijf dan OBB, en een stuk goedkoper. Zeker met mijn WestChance ticket, waarbij je een tijdslot kiest en een dag van tevoren te horen krijgt welke trein je precies moet nemen. Goede oefening in flexibiliteit, maar vooral een flinke besparing - zo houd ik geld over voor Mozartkugel en Apfelstrudel). Uiteraard weer met mooi uitzicht op de

bergen. Als ik aankom in Salzburg en ingecheckt ben bij mijn hotel (met gratis upgrade naar een enorme kamer die normaal 235 euro kost :) - ik blijf Nederlander...), is het wat grijs en regenachtig. Een mooi moment om Mozarts geboortehuis, tevens museum, te bezoeken. Dat denken meer mensen. Niettemin zeer interessant, ik heb nog nooit zo aandachtig alles in een museum gelezen. Terwijl ik dit schrijf staat Die Zauberflöte aan, ter voorbereiding op mijn operabezoek 22 december. Ik realiseer me nu dat ik mijn favoriete aria, Der Hölle Rache, heb gemist.
Tegen de tijd dat ik het hele museum van A tot Z heb gelezen, is het donker. Nog even door de binnenstad (= één grote kerstmarkt), en op zoek naar eten. Zelfs de Italiaan serveert hier Apfelstrudel als dessert van de dag, mij hoor je niet klagen.

Een nachtje blijven blijkt een gouden greep. Niet alleen vanwege het heerlijke ontbijt, maar vooral ook omdat het sneeuwt! Blij als een kind (nu komt mijn ware aard naar boven: in de winter geboren) kan ik niet wachten om, gewapend met wandelschoenen, sjaal, handschoenen en winterjas, de stad in te gaan. Met als doel Festung Hohensalzburg, een Middeleeuws fort op een berg. Met de kabelbaan omhoog omdat het kan, en dan... Wow! Bergen, sneeuw, overal waar ik kijk. Ik loop minstens drie rondjes om zeker te weten dat ik alles goed heb gezien, en sta een tijd in de kou te genieten van het uitzicht. Binnen valt ook nog wat te zien, oude wapens enzo, maar de bergen vind ik eigenlijk interessanter. Zouden ze erbij moeten zetten op het ticket. Naar beneden neem ik de wandelroute. Na nog wat rondjes door de stad, drie keer over de kerstmarkt, en een bezoekje aan Mirabell (ook een hoogtepunt, blijkbaar, maar waarschijnlijk vooral in de zomer), is het tijd voor Agatha Christie (And then there were none) onder het genot van een warme chocolademelk. De trein terug vertrekt om 20:00 uur, dus weinig uitzicht: dan maar Narcos kijken.

Dinsdag stuur ik een verzoek om mijn enquete in te vullen naar een maillijst, waar ik vrijwel onmiddelijk spijt van krijg: honderden out-of-office mailtjes retour... Maar het helpt wel, de teller staat inmiddels op 31 compleet ingevulde vragenlijsten. Dat betekent wel een hoop verwerkingstijd. Waar ben ik aan begonnen? Never ending story. Maar het wordt er uiteindelijk wel beter op. Denk ik. In ieder geval een hoop positieve reacties en interesse in de uitkomsten, dus ik doe het wel ergens voor (moet het wel gepubliceerd worden natuurlijk - no pressure).

Dat het in Salzburg sneeuwt is niet zo gek, maar in Wenen is blijkbaar nog iets bijzonderder. Als ik op donderdagochtend de gordijnen open (normaal doe ik dit eigenlijk nooit voor ik om 7:30 de deur uit ga), worden mijn ogen groot. Het sneeuwt! En niet zo'n beetje ook, er ligt al een pak op de auto's. Echte, witte sneeuw! Winter is here. Hoe leuk dat ook is, ik kan daar ook wel vanuit huis van genieten. Bovendien hebben we vanmiddag een lunch met de afdeling (Energy + TNT: Transitions to New Technologies) in een restaurant hier 15 minuten lopen vandaan. Vijf minuten voor ik de deur uit zou gaan besluit ik dat dat dus helemaal niet handig is, even naar Laxenburg heen en weer. Levert me twee extra uren op, die ik goed kan gebruiken om al die enquetes te verwerken... Om 13:45 moet ik toch echt stoppen, en loop ik naar restaurant Sperl,

waar bijna iedereen al zit (slechts twee collega's zijn er niet bij). De Kurbiscremesuppe ontbreekt niet tijdens deze heerlijke, uitgebreide, Weense viergangenlunch. Ik ben nog steeds aan het bijkomen van de maaltijd. Zo'n drie uur later verhuizen we naar Karlsplatz, voor Punsch op de kerstmarkt. Nog eens twee uur later zijn mijn tenen zodanig bevroren dat ik ze niet meer voel, maar het is het meer dan waard. Intussen heb ik weer een nieuw Oostenrijks begrip opgepikt: Zurück bitte. Klinkt gek misschien, 'terug graag', maar voor het inleveren van je mok voor statiegeld is het de normaalste zaak van de wereld.