Paarden en panda's

Laat ik eens met een foto van een kerstmarkt beginnen, omdat dat de sfeer in Wenen wel aardig typeert. Bovendien loop ik een beetje achter met mijn dagboek. De kerstmarkt met collega's dus. Of het nou een nawerking van de Punsch is of niet, de volgende dag lukt het ons (inclusief de baas, Keywan) flink vooruitgang te boeken met de vreselijke puzzel zonder patroon en kleur. Kost wel je vrijdagavond, maar dan heb je ook wat.

Omdat kerst nu zo dichtbij komt, heb ik zaterdag gereserveerd voor wat inkopen. De plaatselijke Bijenkorf blijkt Steffl te heten, dus mijn hoop daar betaalbare schoenen te vinden wordt vrij snel de grond in geboord. Dan is de Mariahilfer Strasse beter. Nog niet eerder geweest, maar eigenlijk een best leuk gebied. Ik scoor er een onesie voor Martha, met veel plezier tijdens het passen (It's so fluffy, I'm gonna die!). Een geluk bij een ongeluk dat Martha en Bruno zichzelf niet kunnen inhouden en elkaars kerstcadeautjes vast uitpakken: nu weten we tenminste dat die onesie naar een andere gelukkige eigenaar kan...
Na het shoppen maak ik thuis lasagne, met paprika van de Naschmarkt want daar moet je toch zeker elke week wel even langs, om na het eten met een paar collega's en een vriend van de Facebookgroep Nederlanders in Wenen iets te gaan drinken, en als er genoeg animo is naar de silent disco. We spreken bij 25 Hours Hotel af, wat een bar helemaal bovenin met mooi uitzicht schijnt te hebben, maar onderweg verandert het plan. Kerstmarkt bij Akademie der bildenden Künste it is. Of beter gezegd: markt met allemaal kunstzinnige dingen, en Punsch. En leuker nog: een zangeres die zichzelf op viool begeleidt (of andersom), en een heel ander publiek dan ik tot nu toe ben tegenkomen. Zo kom je nog eens ergens. Gelukkig willen Alessio en Sebastian nog mee naar de silent disco, dus met zijn drieën gaan we naar WUK, waar ik de weg na de vorige keer het beste ken. Silent disco is voor veel mensen nog een nieuw concept. Blij dat ik dit kan introduceren, zo voel ik me jong. Mag ook wel, twee dagen voor mijn verjaardag. Bovendien een fantastische pre-party, waarbij ik als kers op de taart Sowieso kan meezingen, na alle oefening thuis (die van "Egal, was kommt, es wird gut, sowieso"). Gelukkig kan ik zondag uitslapen, want ik lig pas om half vier in bed.

Het enige wat ik zondag hoef te doen is blondies bakken (dit klinkt misschien wat luguber, als je niet weet dat blondies een soort brownies maar met witte chocola, en pecannoten, zijn) om op werk te trakteren. En Gregor, de man van de Airbnb-verhuurder Nina, binnen te laten om de wasbak te controleren, die een tijdje geleden half uit elkaar viel maar blijkbaar door Maarten stevig genoeg in elkaar is gezet. Als Gregor de deur uit is begin ik onder het genot van Mozart aan de blondies. Ik heb dan ook niet helemaal door dat dat gekke geluidje niet bij de opera hoort, maar een deurbel bij mijn deur binnen is, in plaats van buiten aan de straat. Wist niet dat ik nog een bel had. Ik ben dan ook wat verbaasd als ik geluid in mijn gang hoor, en het licht aan gaat. Nog met het hakmes in de hand loop ik de gang in, waar Nina een door werkmannen achtergelaten sleutel blijkt te zoeken. 'I rang'. 'Sorry I didn't recognize this, didn't know I had this other doorbell'. 'So you just come greeting me with a knife?'. Oeps, ja, die had ik nog vast. Zo bedoelde ik het niet! Aangenaam, trouwens, ik ben Heleen. Normaal gesproken ongevaarlijk.

De blondies smaken er gelukkig niet minder om (ik moet natuurlijk wel even zeker weten wat ik de volgende dag aan collega's voorschotel). Ik neem twee bakjes en een zakje uit mijn mond gespaarde kruidnoten mee als ik maandag naar werk ga. Mijn verjaardag begint goed: het sneeuwt als ik naar de bus loop. Het goede begin is van korte duur, want de bus is een kwartier te laat, waardoor ik praktisch de volgende en daardoor

stampvolle bus heb. Gelukkig kan ik zitten. Ik introduceer het lekkers bij het seminar, en zet het daarna op tafel in onze gemeenschappelijke ruimte, waar het binnen no time verdwenen is. Zeker omdat we onze lunch van Anna's deli (panini) meenemen naar de bank daar, en blondies als toetje te verleidelijk zijn. 's Avonds ga ik met een gezellig groepje collega's uit eten, bij een door Joeri aangeraden restaurant/bar (hij is er zelf niet bij). Fassldippler serveert simpel doch doeltreffend Oostenrijks eten, en het smaakt prima. Kaasnockerl, en alsof dat nog niet zwaar genoeg is, als toetje Mohnnudeln. Een soort gnocchi, met maanzaadsaus. Interessant om eens te proberen, maar niet per se voor herhaling vatbaar. Dat mag de pret niet drukken, zeker niet om de naam van de baas. Als de naam Keywan valt vraagt een collega van een andere afdeling verbaasd: Is he really called K-1? Alsof iedere medewerker bij Energy een eigen code krijgt. K-1 to V-4, over. (In de categorie: je had erbij moeten zijn...). Met Behnam, die later komt, vergelijk ik tradities in Iran en Nederland, en zo vliegt mijn verjaardag voorbij. Thuis wacht me een fantastische, zelfgemaakte Zweedse puzzel met een na juiste invulling hint naar mijn echte verjaardagscadeau van Maarten, waardoor ik met een enorme glimlach als 28-jarige mijn bed in duik.

Dinsdagochtend maak ik met Pat dan eindelijk die idiote puzzel af. Maar, niet getreurd: er wacht ons gelijk een nieuwe. En wat voor een. Misschien was die grijze zo gek nog niet, want dit is

een explosie van Minions. Een collega noemt dit 'cruel', en ik begrijp hem wel. Meer dan de rand heb ik nog niet durven doen. Later op de dag volg ik IAMC (Integrated Assessment Modeling Consortium) virtueel, en zie opeens mijn hoofd op een van de slides voorbij komen. Bedankt, Volker. (Ik had wel input geleverd, maar uiteraard zonder mijn foto.) Zo krijgt Heleen van Söst haar minute of fame (dat gebeurt er blijkbaar met je naam als je te lang in Oostenrijk blijft). Nu ik alweer bijna naar Nederland ga, word ik nog even aan de IIASA newcomers appgroep toegevoegd. Omdat iedereen 'I'm in' zegt en ik de geschiedenis niet kan lezen, voeg ik me bij de rest. Blijkbaar ga ik nu mee naar een Escape room. :) Als het lukt om iets voor de vakantie te boeken, tenminste. Hoe dan ook bevalt mijn levensstijl met ja zeggen op alle sociale activiteiten me wel. 's Avonds ga ik, om Sinterklaas op zijn Weens te vieren, met Yvette naar de wintermarkt bij Museumsquartier (geen kerstmarkt, want niet religieus). Yvette heeft kruidnootjes meegenomen uit Nederland, joepie! Past goed bij mijn Kinderpunsch.

En dan, na lang wachten, is het eindelijk zo ver: Martha en Bruno arriveren donderdagochtend om 9:15 in Wenen. Ik ben dan in Laxenburg, dus trekken ze er zelf op uit. En hoe. Ze lopen 20 km en appen rond 13:30 dat ze de hele stad eigenlijk wel gezien hebben. Uh-oh... Dat wordt een weekendje Netflixen? Maar eerst maar eens wat Oostenrijks voor ze koken als ik 's avonds thuis kom:

käsespätzle. Met wat eigen toevoegingen natuurlijk: champignons, prei en cashewnoten. Dat valt alvast in de smaak. Gelukkig blijken er ook nog wel voldoende plekken te zijn die ze nog niet hebben gezien. Vrijdag beginnen we met een ontbijtje buiten de deur, om vervolgens Belvedere, om de hoek, te bekijken. Van buiten. Een paar foto's met Bruno's nieuwe bridgecamera (alweer best handig, je kerstcadeau vast uitpakken), en richting Hundertwasserhaus. Ook daar waren ze nog niet geweest. Gelukkig kan ik ze toch nog wat van mijn stad laten zien, hoewel ze mij ook al aardig de weg kunnen wijzen. Na een warme chocolademelk en cappuccino in Kunst Haus Wien, is het tijd voor de Naschmarkt. Een marktkoopman is jaloers op Bruno: "Wow, two girlfriends?!" Haha, en dan ook nog zussen, ja hoor. Het lukt ons om niks te kopen (voor alles een eerste keer), en we gaan door naar Karlsplatz. Mooi, ook dat hadden ze nog niet gezien. Dan lunchen bij mijn favoriete Italiaan (goed, ik heb er pas twee geprobeerd en ze waren allebei geweldig), een kijkje nemen in de passage (daar lukt het niet om niks te kopen, want Xocolat), en op naar het Palmenhaus voor thee (of is het nou Daiquiri?) en wat lekkers. Tja, als je een rondleiding van mij door Wenen krijgt gaat het toch vooral over lekker eten. Maar het Palmenhaus zelf is ook een leuke plek om te zitten. En ons voor te bereiden op ons bezoek aan de Spaanse rijschool (paarden, voor wie nog denkt dat dit iets met

auto's te maken heeft). Martha en ik hebben tickets voor de speciale voorstelling, Tribute to Vienna. Nogmaals veel dank, lieve mensen, voor dit cadeau! Omdat we niet wisten of Bruno mee zou komen hadden we twee tickets geboekt, dus hij trekt er zelf nog even op uit. De voorstelling duurt 70 minuten, dat is te overzien. We blijken per ongeluk (het systeem luisterde niet naar mijn plaatsreservering) fantastische plaatsen in de Hofloge te hebben, waar de keizer altijd zat. Even kijk ik angstig naar Martha als het begint met klassieke muziek en zang (denk opera): kan ze dit wel aan? Het lukt om niet al te hard te lachen, en ik geniet. De paarden en ruiters stellen zich voor (nou ja, ze worden aan ons voorgesteld natuurlijk), om gelijk weer te verdwijnen en plaats te maken voor meer muziek. Gelukkig komen ze weer terug om, begeleid door en afgewisseld met muziek van het Wiener Philharmoniker, eerst aan de hand en vervolgens bereden hun kunstjes te tonen. Vooral de speciale sprongen zijn gaaf, dressuur kennen we natuurlijk wel. Iets te goed, misschien, want zeker Martha ziet heel wat foutjes, en vooral gespannenheid bij de paarden. Hoe dan ook ontzettend gaaf om binnen te zijn en deze eeuwenoude traditie mee te maken.

Zaterdag gaan we door de ijzige kou en snijdende wind naar Schönbrunn (van buiten) en naar de dierentuin daar. De oudste ter wereld. Maar belangrijker: met panda's! We staan daar een hele tijd te kijken naar de spelende panda's, tot we besluiten dat het misschien wel aardig is om plaats te maken voor een paar kindjes (met knuffelpanda). We hebben geluk, veel dieren zijn zichtbaar en actief. Het plan om na de dierentuin nog te gaan schaatsen bij Rathaus, waar een prachtige ijsbaan kronkelend door het hele park loopt, verdwijnt als sneeuw voor de zon als we zien hoe druk het daar is. Bovendien zijn we eigenlijk een beetje moe en bevroren. Op zoek naar een café dan maar. Als de dichtstbijzijnde vol blijkt te zijn lijkt eerst nog even de grote zaal van de nationale bibliotheek bezoeken een beter idee. Ik ben daar al op een van de nationale feestdagen geweest, maar het blijft indrukwekkend. Daarna weten we een tafeltje te bemachtigen bij Rien, pal naast de Hofburg, waar later Julia aansluit. Martha en Bruno hebben haar vorig jaar op vakantie in Indonesië ontmoet, en ik heb haar hier al even tijdens en na een kamermuziekconcert van de Wiener Philharmoniker, waar zij werkt, gezien. Als we een beetje opgewarmd zijn gaan we naar een van haar favoriete kerstmarkten, Freyung, voor een Kinderpunsch, Apfelpunsch (niet Martha's favoriet, geloof ik), Apfel-Amarettopunsch (dat bevalt beter) en Glühwein. Daarna nog een stukje Wenen wat ik nog niet eerder heb gezien, inclusief de oudste kerk van Wenen (Ruprechtskirche, 11e eeuw) en de Bermuda triangle (uitgaansgebied). Handig, zo'n gids die hier geboren is. Om bij te komen van dat alles gaan we thuis met z'n drietjes verder met Walking Dead, waar Martha en ik nu op aandringen van Bruno mee begonnen zijn. We kunnen nog niet zeggen dat we het leuk vinden

(best wel nasty, zelfs), maar zijn geïntrigeerd. Zodanig dat zondag een Netflixdagje wordt. Seizoen twee, inmiddels. Rond de lunch vertrekken we echter optimistisch naar het vliegveld. Als ik weer thuis ben na ze uitgezwaaid te hebben check ik nog maar een keer de vluchtstatus, want de berichten uit Nederland suggereren dat het daar meer Oostenrijk is dan hier, zoals Martha het zei. Na een paar vernieuwingen verschijnt dan ook opeens de melding 'geannuleerd'. Ik stuur dat door, maar Martha beweert dat ze over 10 minuten gaan boarden. Blijkbaar weet Google meer dan het vliegveld, want helaas (of niet...) blijkt Google gelijk te hebben: de vlucht is inderdaad geannuleerd. Na eindeloos wachten vangen Martha en Bruno gelukkig een gesprek op met de tip nu vast de gratis bus naar het hotel te nemen, en daar de omboeking te regelen. Terwijl ze dat doen bel ik Austrian, en na twintig minuten hetzelfde deuntje (Strauss?) krijg ik iemand aan de lijn die een vlucht voor morgen, via Graz voor ze boekt. Oftewel: we hebben nog een avondje samen! Martha en Bruno komen vanuit hun hotel bij Hauptbahnhof, kwartiertje lopen, weer naar mij, om samen Indiaas te bestellen en meer Walking Dead te kijken. Zo is een geannuleerde vlucht best draaglijk. Nu maar hopen dat ie morgen wel gaat. Anders hebben ze in ieder geval een leuk dagje Graz voor de boeg.