Der Weg ist das Ziel

Chocola. Want een reisdagboek kan niet genoeg over eten gaan. Zaterdag heb ik met Ralph afgesproken, een uitstekende partner in crime als het op chocola aankomt. Bijkomend voordeel: Ralph heeft een jaar in Wenen gestudeerd, en weet de weg naar zijn favoriete chocoladewinkel op de Naschmarkt feilloos te vinden (toegegeven, na eerst twee toko's te proberen, maar hé: driemaal, scheepsrecht). Daar (shit, hoe heette de winkel nou?) verkopen ze namelijk Zotter: biologisch en fairtrade. Wat wil je als voormalig milieuwetenschap-studiegenoten nog meer. Bovendien komt het ook in de vorm van Trinkchocolade. Gelukkig heb ik al melk in huis om aardappelpuree te maken, dus kan ik mooi wat overblijft voor chocolademelk gebruiken. Wat een voorzienigheid.

Na een lekkere lunch op de Naschmarkt wandelen we nog even door de stad, maar toch vooral richting Julius Meinl am Graben. Waarom ben ik nog niet eerder in dit stukje paradijs op Aarde geweest? (Ondertiteling: een luxe supermarkt). Een Duitse medewerkster is helemaal in haar nopjes als ik aan Ralph vraag of hij

wat hij proeft (iets met vlees) lekker vindt. Want 'Lecker, das sagt man hier nicht!' Ze fluistert bijna als ze ons vertelt dat Oostenrijkse collega's dit in het begin tegen haar zeiden, want stel dat ze meeluisteren...

Na nog wat verder wandelen door de stad, waarbij Ralph, die hier verkeer heeft gestudeerd, me tot mijn blijdschap vertelt dat verkeerslichten toch vooral richtlijnen zijn (ha, voor rood wachtende losers, zo gek is het niet dat ik doorloop als er niks aankomt), scheiden onze wegen zich. Ik ga naar huis om Mexicaanse ovenschotel te maken. Waarschijnlijk heb ik het houten - hoe zal ik het eens noemen - keukengereedschap, vermoedelijk voor typisch Oostenrijkse gerechten bedoeld, vreselijk onteerd door er aardappels mee te stampen, maar de ovenschotel smaakt er niet minder om. Met automatisch een vleugje fusion cooking, want de geraspte kaas heeft een lekker Oostenrijkse bergachtige smaak (voor zover ik weet hoe Oostenrijkse bergen smaken).

Op zondag vind ik dat het tijd is om niet alleen Belvedere voorbij te lopen, zoals ik elke dag op weg naar de bus doe, maar er ook eens naar binnen te gaan. Met gevaar voor eigen leven. Als ik (nog buiten) in de rij sta om een ticket te kopen begint het flink te regenen. Niet alleen dat: een stevige storm raast over Wenen (later zie ik een filmpje van Hauptbahnhof waar bouwonderdelen door de lucht vliegen - evacuatie!). Zodra ik mijn ticket heb ren ik zo hard mogelijk naar de ingang van het museum - dat stukje is voldoende om doorweekt te raken. Gelukkig is het museum, deel 1, groot genoeg, en ben ik aan het eind van mijn bezoek aan Oberes Belvedere wel weer redelijk droog. Highlight: Gustav Klimt's Der Kuss. Foto maken vereist wat geduld, met toeristen die zo dicht op het schilderij staan dat ze lijken te denken dat je het moet kussen. Mijn bezoek gaat verder in het Unteres Belvedere, na een illegale wandeling door het bijbehorende park dat blijkbaar gesloten is (waarom staan er dan geen hekken?) - heen en weer lopen is goed voor de beweging,

denk ik dan maar. Always look on the bright side. Laatste onderdeel van mijn Prinz Eugen ticket is het winterpaleis, in de binnenstad. Ik blijk net op tijd, want, zoals de naam wellicht doet vermoeden (???) is het in de winter gesloten.

Dit weekend laadt me goed op voor de komende week, waarin een flink aantal papers in het kader van het CD-LINKS-project ingediend moet worden om meegenomen te kunnen worden in het IPCC-rapport over 1.5 graad. Als ik goed heb geteld staat mijn naam op zes ervan. De biweekly gaat dan ook alleen maar over papers, anders dan de gebruikelijke opzet waarin iedereen vertelt wat ie heeft gedaan en gaat doen. De stand maandagavond: one down, five to go. Dinsdag: two down. Gelukkig is vandaag, woensdag, hier een nationale vrije dag (Allerheiligen).

Oftewel: tijd voor nieuwe toeristische bestemmingen! Ik wil eigenlijk naar Graz, maar dat blijkt 38 euro te kosten, terwijl het ook voor 9 euro kan als je langer van tevoren boekt. Gek eigenlijk, het is toch dezelfde afstand? Dan maar naar Melk. Nee, geen chocholademelk, maar het plaatsje dat zo heet en waar een beroemde abdij staat. Ik herken mezelf bijna niet als ik besluit met een rondleiding mee te gaan. Gekkigheid. Maar stiekem best interessant (niet dat ik het kan navertellen - iets met barok, een plat dak dat zo beschilderd is dat het

koepelvormig lijkt, en het streven naar paradijs op Aarde. Toen hadden ze nog geen Julius Meinl, denk ik).

Als ik dan toch schattige dorpjes aan de Donau aan het bezoeken ben, kan ik net zo goed ook gelijk naar Krems an der Donau. Een leuke bestemming, maar de route, die de trein op z'n gemakje aflegt, is minstens net zo leuk. Der Weg ist das Ziel. I've got a camera and I'm not afraid to use it: ik zie besneeuwde bergen! De sportstand werkt best aardig vanuit de trein.

Op de terugweg denk ik in de verte AKW Zwentendorf te onderscheiden. Atomkraftwerke: kernenergie. De enige kerncentrale die helemaal af is gebouwd, maar nooit in gebruik is genomen omdat er een wet is ingesteld die voor altijd verbiedt kernstroom op te wekken. Zit je dan met je kerncentrale. Laat de bouwers van Hinkley Point C het maar niet horen.

Komend weekend naar Bonn voor een congres over SDG's en het Parijsakkoord (#CrossroadsBonn) en dan... Wenen aan Maarten laten zien! :) En naar de grote zaal van de Musikverein, bekend van de nieuwjaarsconcerten. Wow, dat betekent dat ik alweer bijna halverwege ben. Die Zeit vergeht wie im Flug.