Bedankt, Flexwet!

Flexweeet, bedankt, flexweeet, bedankt, flexwet, flexwet, flexwet, bedankt!

Twee weken voor vertrek word ik opeens overvallen door een mij tot dan onbekend gevoel: dankbaarheid voor de flexwet. Zonder de noodgedwongen draaideur was ik waarschijnlijk niet voor een paar maanden vertrokken. Zo heb ik mijn langgekoesterde droom om a. In het buitenland te studeren of werken en b. Bij IIASA te werken, dan eindelijk waar kunnen maken. Dus, aan iedereen die geholpen heeft dat mogelijk te maken, op wat voor manier dan ook: hartelijk dank!

In de laatste week staan er gelukkig nog wat leuke dingen op het programma. Omdat ik maandag een presentatie geef voor de Energy-groep, ben ik zondag vooral bezig met voorbereiden. En dan niet zozeer de presentatie zelf: ik maak koekjes om te trakteren als feestelijke afsluiting (Jessica neemt drinken en Lebkuchen mee). Chocolate chip cookies blijken een uitdaging zonder keukenmachine en elektrische mixer, maar de aanhouder wint: ze smaken prima. Intussen wordt het steeds kouder in huis: de verwarming blijkt te zijn uitgevallen. Gregor komt gelukkig snel langs om het te fixen, en neemt zijn dochter mee. Je zou denken dat Duits praten met een kind makkelijker is, maar dat valt tegen. Als ik Gregor vraag of hierna gelijk weer iemand anders in het appartement komt, is het antwoord nee: ze willen het verkopen. Of ik interesse heb? Ja hoor, als ik een flink aantal mensen hierheen kan krijgen. ;)

Na afloop van mijn presentatie krijg ik, naast positieve reacties, heel wat behulpzame maar ook enkele kritische opmerkingen en suggesties, dus het duurt even tot ik alles verwerkt heb. Gelukkig doe ik vanavond met Yvette en een paar van haar vrienden mee aan een pubquiz. Maar dan zonder pubquiz: ging iets niet goed met de reservering, blijkt helemaal geen quiz te zijn vanavond. Dan maar gewoon wat eten en drinken.

Dinsdag ga ik nog even flink met mijn paper aan de slag om het zo ver mogelijk af te ronden. Tijdens de workrave-computerpauzes ga ik op handtekeningenjacht. Het begin van het einde.
Niet alleen IIASA kent een heel proces rond vertrekken, ook de gemeente wil nog iets van me. Ik moet me weer afmelden (Meldezettel). Dat doe ik woensdagochtend, en het gaat razendsnel. Eenmaal in de regelmodus verzamel ik de handtekeningen op mijn clearance form in het Schloss. Als ik bij de alumni office vertel dat ik hier nog nooit ben geweest blijkt dat twee kanten op te werken: GP building (waar ik werkte) is voor hen een ander universum.

Aan het eind van de dag is er een Glühwein-evenement (zelfs in een alcoholvrije variant), met wafels en kerstkoekjes. Dingfei en ik nemen het ervan, want we gaan vanavond spontaan naar het ballet, met dank aan Julia, die zelf in het begeleidende orkest optreedt. We hebben geweldige plaatsen in de zaal, voor slechts 18 euro per ticket, en kijken

onze ogen uit. Ik besef dat ik eigenlijk nooit naar ballet ga, dus moet een beetje gniffelen als de mannen halfnaakt op het podium verschijnen, maar dat maakt al gauw plaats voor bewondering (voor hun danskunsten, uiteraard). Voor de pauze zien we Verklungene Feste, waar we geen verhaal in kunnen onderscheiden. Tijdens de pauze zoeken we het tweede stuk dus maar gauw op: Josephs Legende. Daar is het een stuk duidelijker: een slaaf moet voor een hooggeplaatste Egyptenaar dansen, maar de vrouw van die Egyptenaar wordt verliefd op de slaaf. Dus.

Donderdag is dan eindelijk mijn clearance form compleet, en ben ik niet meer de trotse eigenaar van de blauwe sleutel. Keywan begint onze afsluitende meeting met een quote van pink panther: ist es wirklich schon so spät? Niet alleen voor mij is de tijd voorbijgevlogen. Ik mag in ieder geval altijd terug komen. Misschien voor wat PhD-focus? Even met één ding bezig zijn (afgezien van de vele papers in de eerste maand hier) helpt wel. Als ik aan het einde van de dag naar de tram ren bewijst een man dat Weners ook vriendelijk kunnen zijn (onvriendelijkheid is een door expats veel geuite klacht): hij houdt de tram nog even vast door tussen de deuren te gaan staan. Danke schön!

Vrijdag is dan echt de laatste werkdag hier aangebroken: alle documenten overhevelen, out-of-office en doorstuurregels instellen, op de valreep een paar mailtjes sturen, en

gauw nog even een nieuw antwoord op mijn survey verwerken. Om vier uur begin ik afscheid te nemen, zodat ik op tijd de bus kan nemen. Want, na lang wachten mag ik vanavond nog een keer naar de Staatsoper. Die Zauberflöte, een mooier afscheid van Wenen kan ik me niet voorstellen. Het is geweldig, fantastisch, genieten. Al mijn verwachtingen worden overtroffen. Niet alleen het onvoorstelbaar goede zingen (de Königin der Nacht is nog geen Diana Damrau, maar pretty damn good), maar ook de kostuums, decor en effecten. Papageno heeft levende vogels, en vuurwerk op het podium wordt niet geschuwd. Ik kijk mijn ogen uit, met hulp van een toneelkijker. Terug naar huis gooi ik alles in de herhaling op Spotify.

Zaterdag breekt het moment van de waarheid aan: past alles in mijn koffers? Een laptop minder, een dikke winterjas in plaats van zomerjas aan, maar ook nieuwe dingen die mee naar huis moeten. Gelukkig past het in de grote koffer, kleine koffer, rugzak, en plastic tas om op de kleine koffer te zetten. Nu nog lopen. Test in de woonkamer slaagt, maar omdat de omstandigheden in het echt natuurlijk minder gunstig zijn dan in het lab, ruim ik voor de zekerheid maar extra tijd in voor zondagochtend. Het enige wat niet past is het luchtbed dat ik hier heb gekocht. Dat gaat met de post, een pakketje aan mezelf. Als ik terug naar huis loop kan ik een toerist de weg wijzen: ik ben nu dus zelf toerist-af. Toegegeven, ze wil naar Belvedere, waar ik elke dag, vandaag is geen uitzondering, langs

loop, maar toch.

's Avonds, om tot het laatste moment van Wenen te genieten, ga ik naar een feestje van een collega. Zo pak ik op de laatste dag niet alleen een door Hundertwasser opgevrolijkte afvalverbrandingscentrale mee (Spittelau), maar ook de Oostenrijkse tradities rond feestjes thuis. Het begint al met de schoenen uittrekken. Ik kom op een moment dat het ene gezelschap in het andere overgaat. Als alle 14 (!) kinderen en hun ouders de deur uit zijn word ik door Caro meegesleurd naar de keuken, en voorgesteld als een collega die Duits spreekt. Euhhh. Zo spreek ik in één avond meer Duits dan in de afgelopen drie maanden bij elkaar. Met een lading Engels tussendoor. De keuken kom ik niet meer uit. Net als alle andere gasten: de grens met de woonkamer wordt niet overschreden. Als ik vraag of dat gebruikelijk is voor Oostenrijkse feestjes krijg ik een hoop zelfspot retour: ja, want hier zitten we dicht bij bier en (overigens allemaal zelfbereide) hapjes. We staan liever heel dicht op elkaar en dansen steeds om elkaar heen om iets te pakken dan dat we op moeten staan voor bier. We zijn lui. En ongelukkig, daarom eten en drinken we zoveel. Tijd om weer naar het gelukkige Nederland terug te keren. ;) Hoewel de brownies en Flammkuchen me wel bevallen.

Omdat ik vermoed dat ik de volgende ochtend wel weer vroeg wakker zal worden vertrek ik rond 23:00 uur van het feestje. En ja hoor, om 5:30 ben ik er eigenlijk al wel klaar voor, maar ik slaap nog even uit tot 6:15. Rustig op de bank zitten met een spelletje helpt tijdrekken, maar ik ga vroeger dan nodig de deur uit. Een voor een de koffers naar beneden zeulen (geen lift), ik ben al kapot voor ik buiten sta. Sleutels in de brievenbus, en richting tram. Dat duurt een stuk langer dan normaal, dus ik mis er net één, maar ik ben toch veel te vroeg. Eenmaal op Hauptbahnhof dump ik mijn nog tot en met 2 januari geldige maandabonnement met een briefje bij de kaartjesautomaten. Hoop dat iemand blij is met dit anonieme kerstcadeau. Terwijl ik op de trein wacht begin ik te lezen, totdat ik het in coupé 21, stoel 72 voort kan zetten. Helaas begint de verwarming het pas na enkele uren te doen. Als we door Duitsland rijden begroet ik de inmiddels nieuwe conducteur vrolijk met Grüss Gott (gaat wel even duren voor dat uit mijn systeem is, dus kijk maar niet raar op als ik je verhef tot het goddelijke). En sta ik, ondanks dat ik het weet en vaker gezien heb, versteld van het oppervlak met zonnepanelen bedekte daken en weides.

Overstappen in Frankfurt is makkelijk dankzij bijna een uur overstaptijd, maar een uitdaging door veranderde rijtuigvolgorde. Na het hele perron op en neer te zijn gelopen vind ik mijn plek, onderweg nog vier mensen helpend die verdwaald zijn (zie ik eruit als een alwetende Duitse?). Op naar Utrecht, en dan eindelijk Den Haag! Maar niet zonder slag of stoot: tijdje stilstaan (heb ik eerst niet door omdat ik helemaal opga in Dan Browns Oorsprong), uiteindelijk in Keulen door technisch mankement trein wisselen, maar ook die trein heeft een technisch probleem dus vertrek duurt even. Met een vertraging van dan zeker al 100 minuten hebben we in ieder geval recht op geld terug (met een medereiziger probeer ik het formulier te ontcijferen), en ik maak van de gelegenheid

gebruik om in de eerste klas plaats te nemen (dichtstbijzijnde wagon, en veel bagage…).

Twee uur na de geplande aankomsttijd, maar beter laat dan nooit: home sweet home.

Fijne feestdagen :)