De derde week, waarin ik me zowel toerist als Wener voel

Mijn vorige hoofdstuk eindigde met het vooruitzicht uit eten te gaan met collega's. Nou, dat is gelukt. Meer dan, zelfs, omdat we na het eten nog ergens (ik zou het niet meer terug kunnen vinden) een drankje gingen doen, onder het genot van de ins en outs van werken bij IIASA en van het MESSAGE-model (nieuwsgierige collega's: vraag dat maar persoonlijk, die zet ik niet online ;) ).
Ondanks, of dankzij?, dat het aantal OV-apps op mijn telefoon het aantal weer-apps inmiddels overstijgt, was het nog best een uitdaging om thuis te komen: OV stopt namelijk rond middernacht. Vier apps checken blijkt zoveel tijd in beslag te nemen dat ik de handigste aansluiting mis, en maar naar de volgende tramhalte loop (nee, ren) om daar de laatste tram te halen. Tja, blijkt maar weer hoe afhankelijk ik van mijn fiets ben.

Zaterdagochtend is het dan tijd voor mijn langverwachte bezoek aan de Staatsoper. Kammermusik, van het beroemde orkest Wiener Philharmoniker. Ben ik met mijn jurk tenminste een keer niet overdressed (op de markt die ik aansluitend bezoek dan weer wel...). Zonder dat ik het wist blijkt Julia op te treden, met wie ik toch al wilde afspreken om mij een beetje wegwijs in Wenen te maken. Weer buiten, na een prachtig concert, waan ik mezelf niet meer in de 19e eeuw, maar in de 21e: een stoet campagneauto's van Kurz rijdt voorbij. Inmiddels is over al zijn posters 'Danke' geplakt. En sommige, waarop de loze leus 'Jetzt, oder nie!' staat, zijn bewerkt zodat Jetzt doorgekrast is en nie omcirkeld. Ben benieuwd, hoe het nu verder gaat.

Zondag, een nogal zomerse dag, blijkt een perfecte keuze voor Stadtwanderweg 1, een van de negen in en rond Wenen uitgezette wandelingen. Deze 11-km-lange wandeling voert mij naar Kahlenberg, ruim 500 meter hoog met prachtig uitzicht over Wenen. En niet alleen mij: met z'n aaaaaallllleeeen. Ach, dan voel ik me in ieder geval veilig. De route voert langs wijnranken en door het bos, en ik geniet met volle teugen. Na 2,5 uur ben ik weer terug bij het beginpunt, wat me best een prestatie lijkt voor een Nederlander zonder bergervaring, met een geschatte duur van 4 uur. Of zouden die Oostenrijkers gewoon 1,5 uur hebben ingebouwd voor wijn

drinken bij de Heurige? Ik sluit de dag af door mijn boek (Harry Potter 7) uit te lezen in het park vlak bij huis. Ook dat is best een prestatie, want dat stukje naar het park kunnen mijn voeten eigenlijk niet meer aan.

Na deze piek volgt er, uiteraard, wel een klein dalletje: de laptopcrisis. Het zat eraan te komen, omdat het moederbord al gebroken was. Maar toch vervelend als je laptop van het ene op het andere moment niet meer aan wil. De ICT-mensen van IIASA zijn zeer behulpzaam, en vermaken zich wel met het uit elkaar schroeven van dat ding, op zoek naar de harde schijf. "Operation succeeded, patient died". Geen harde schijf, maar gelukkig had ik alles (behalve 1 script, sorry Detlef...) geback-upt. Mijn tripje naar de Mediamarkt (Ich bin doch nicht blöt!) is vrij zinloos: ze verkopen er alleen maar laptops met gekke Duitse toetsenborden, geen QWERTY. Gelukkig komt vaderlief dit weekend, en kan hij mijn bij Coolblue bestelde laptop meenemen. Handig, zo'n koerier! En gezellig. ;)

Tot zover het toeristendeel. Dinsdag ga ik, eindelijk, met mijn ingevulde en door Airbnb-verhuurder ondertekende

Meldezettel-formulier naar de gemeente. In goed Nederlands: police registration. Dat heb ik me tenminste laten vertellen. Nadat ik een deur door ben gegaan die er niet direct uitziet als de toegang tot het hart van de bureaucratie, vertelt een jongen achter een bureautje me dat ik een nummertje mag trekken. Fijn. Een half uur later beginnen er voorzichtig balies open te gaan en nummers op te roepen. Weer een deur door. Om vervolgens bureau's te vinden, met handgeschreven briefjes, bevestigd aan de computer, om het nummer van de balie aan te duiden (Tisch 5). Merkwaardig. Verder is het simpel, paspoort laten zien, formulier inleveren, en klaar. O ja, en niet vergeten af te melden als ik hier weer vertrek, anders krijg ik problemen (wat die problemen voorstellen is me nog niet duidelijk, maar ik geloof dat ik in dit geval niet heel nieuwsgierig ben).

Misschien toch nog even terug naar het toeristendeel. Omdat het me gezellig leek met mijn groepje Nederlanders in Wenen om te gaan, heb ik ja gezegd op de vraag of ik mee wil naar een voetbalwedstrijd. Vrouwen. Nederland - Oostenrijk. Oefenwedstrijd. In Sankt Pölten. Wie had dat gedacht, als fervent niet-voetbalkijker (weet iemand een antoniem voor voetbalfan?). Hoe dan ook, het is heel gezellig en ik word zowaar enthousiast (ondanks dat de dikke mist het zicht wat belemmert). Hup Holland! Van de 2400 toeschouwers zijn we vrijwel de enige Nederlanders. De 4 andere hebben we ook allemaal gezien, niet moeilijk te herkennen. Als mijn mede-Nederlander op een stil moment heel hard Hup Holland! roept en het halve stadion omkijkt, is zijn uitleg: Wir sind die Einzige, wir mussen ein bisschen Laut sein. Het helpt: 'we' winnen met 2-0. We proberen

snel het stadion uit te komen, maar ongezien lukt niet. Ik heb zelfs Nederlandse vlaggetjes op mijn wangen. Voelt heel onnatuurlijk, dat patriottisme.