Wiener (eis)traum

Terwijl Martha en Bruno een dagje van het vliegveld van Graz genieten (gelukkig komen ze na heel wat vertraging en 45 minuten rondjes om Schiphol vliegen tot de landingsbaan sneeuwvrij is veilig thuis), begin ik me langzaam voor te bereiden op vertrekken. Mentaal dan. Pakken doe ik een dag van tevoren wel weer. Op hoop van zegen, er moet wat meer mee terug dan heen, maar met name chocola. Dus als het niet past ligt de oplossing voor de hand.

Vertrekken bij IIASA blijkt heel wat voeten in aarde te hebben. Ik heb een 'clearance form' waarop ik handtekeningen van allerlei personen (ICT, HR) moet verzamelen. Leuk, een vossenjacht! Ook van plekken waar ik nooit geweest ben. OSR, anyone? ICT mailt terug over mijn vraag of mijn account verlengd kan worden (de survey loopt nog, dus daar moet ik in januari wel bij kunnen om het paper af te ronden): er komt nog een apart formulier, via internal mail. Ik check mijn mailbox, maar er komt maar niks. Maar, eureka: de volgende dag ligt er een bruine envelop met gaatjes op mijn bureau, met daarin het geprinte formulier. Ik was even vergeten hoe ouderwets Oostenrijk soms is.

Dinsdag is maar een kort dagje, want de end-of-year-lunch voor heel IIASA begint om 12 uur. Als we binnenkomen zien we een flink aantal tafels, eigenlijk de hele 'oval room' met naambordjes erop, ESM. De afdeling Ecosystem Services and Management (zo'n 80 - 100 man). Ik vraag aan mijn collega's of dat altijd zo gaat, en waarom ze deze gelegenheid niet gebruiken om integratie te stimuleren. Dit lijkt mij juist een moment om afdelingen te mengen, of het in ieder geval te proberen. Het blijkt echter helemaal niet zo georganiseerd te zijn. Het is een gevalletje: Das ist mein Loch! Blijkbaar stuurt ESM 's ochtends vroeg al een loopjongen om tafels te claimen. Dit gedrag wordt met de nodige verontschuldingen door mijn Duitse collega's als typisch Duits toegegeven. Het idee ontstaat om volgend jaar als Energy-groep handdoeken over de stoelen te leggen... Stiekem vind ik het ook niet heel erg om bij mijn eigen afdeling te zitten. Nadat we zijn toegezongen door het koor van de lokale school, begeven we ons richting buffet. Gelukkig weet Caroline dat je er op tijd bij moet zijn, want de rij groeit snel. Een Apfelstrudel als toetje hoeven ze me geen twee keer te vragen: geniet ervan, zolang het kan. Verder is de lunch een hele happening, met toespraken, uitreiking van certificaten en medailles voor 10 jaar (Volker), 20 jaar (Keywan), en zelfs 40 jaar (Serge, mijn survey-maatje) IIASA. Van zulke getallen kan ik alleen maar dromen. Hoewel, deze mensen hebben dat bereikt met telkens weer verlengde jaarcontracten (soms twee jaar), dus ideaal is het hier misschien toch ook niet... Al begint men wel na te denken over vaste contracten. Interessant contrast met PBL. De prijsuitreiking stopt niet bij de jaren trouwe dienst. Er wordt ook een STAC-award uitgereikt (STAC = Staff Association Committee, voor en door werknemers dus). Een award voor die ene collega die net dat beetje meer doet, genomineerd door collega's. Hij gaat naar Pat, voor zover ik dat kan beoordelen geheel terecht. Naast de vrouw van Keywan is zij degene die de Energy-groep draaiende houdt (ik kan even geen woord bedenken dat goed vat wat zij allemaal doet, maar denk secretariaat ++). De lunch wordt afgesloten met de music club van IIASA, waarin Energy goed vertegenwoordigd is. En zichtbaar: mijn collega heeft een veredelde kersttrui aan, met knipperende kerstboomlampjes. IIASA blijkt niet alleen slimme onderzoekers te hebben, maar ook muzikale talenten. En artistieke: alsof dit allemaal nog niet genoeg is, is er ook een foto-tentoonstelling, met foto's ingezonden door collega's. Ze zijn te koop, de opbrengst gaat naar het YSSP-fonds. Young Scientists Summer Program, het fonds zorgt ervoor dat jonge onderzoekers zonder subsidie vanuit een IIASA-NMO (National Member Organization) toch kunnen deelnemen.

Woensdag geef ik een presentatie bij ESM, in het hol van de leeuw. Nu ik hier ben kan ik maar beter van de gelegenheid gebruik maken om te vertellen wat we in het PBL CLIMA project doen, op uitnodiging van Nicklas, met wie ik al sinds mijn start bij PBL samenwerk. Dat wordt gewaardeerd, geloof ik, en ik word uitgenodigd om na afloop met ze mee te gaan lunchen. Kan ik ook eindelijk eens aan de grote tafel zitten. ;) Hopelijk zien mijn Energy-collega's me nu niet als een verrader. 's Middags verlies ik de tijd een beetje uit het oog, en is het opeens half 7 als ik meegesleurd

word door Pat: spontaan diner met Shonali, Sebastian, Keywan, Pat, en mij dus. De fitness moet maar even wachten, ja zeggen op alle sociale activiteiten is nog altijd het devies. Maar goed ook, want we komen, na een wat toeristische omweg door het gezellige stadsdeel Wieden, bij een Chinees tentje dat ik anders nooit gevonden zou hebben (note to self: ON). Heerlijk eten, en goed gezelschap. Met Keywan heb ik het over het bizarre besluit van Nederland (NWO, in dit geval) om uit IIASA te stappen (als NMO, dus), ondanks de rijke historie en nauwe banden. Vooral de symbolische betekenis van dat besluit doet pijn. Verder is het een gezellige avond.

Donderdag heb ik eindelijk weer eens een dag zoals een donderdag hoort te zijn: veel meetings. Een bijzondere is een demonstratie van 'topic modelling' door een partner in Berlijn. Software om systematisch literatuuronderzoek te doen, en allerlei tekstanalyses. Erg interessant, en handig om te weten, want we passen het toe in het paper waar ik hier aan werk, over SDG's en Integrated Assessment Models. Ik had de uitnodiging voor de demonstratie (met een Zoom call, handig!) doorgestuurd naar de groep, waardoor mijn vraag of het ok is als een paar geïnteresseerde collega's aansluiten iets te voorzichtig blijkt: de zaal zit redelijk vol. Dat is gelukkig geen probleem, lang leve open source. Een aantal mensen, ik ben een van de gelukkigen, krijgt een gastaccount om zelf eens met de online tool te gaan spelen, om te kijken of dit iets is om ook bij IIASA intern te hosten. En misschien bij PBL? Met de explosie aan literatuur in dit vakgebied lijkt het handig die capaciteit in huis te hebben, zeker omdat sommige ingediende papers blijkbaar commentaar terug hebben gehad in de trant: het literatuuronderzoek is niet systematisch genoeg.

Zo, dit verhaal over werk compenseert mijn eerdere dagboeken die toch voornamelijk niet over werk gingen wel een beetje. Tot slot wel even terug naar de oude stijl. Vrijdagavond ga ik met Yvette naar het 25 Hours Hotel, omdat ze daar een bar helemaal bovenin hebben, met een dakterras met uitzicht over Wenen. Het publiek in de bar is minstens zo interessant. Kijken en bekeken worden. Gelukkig heb ik toch elke dag een jurkje aan. Om mijn Wenen-lijstje verder af te werken steken we de Donau over om een andere uitzichtbar te bezoeken, DC Tower. Daar komen we helaas niet verder dan de lobby, blijkbaar was een reservering nodig. Egal.

Wat ik wel graag nog van mijn lijstje wil kunnen afvinken, is schaatsen op Rathausplatz. Daar is de Wiener Eistraum, een bijzondere schaatsbaan waar je meer kanten op kan dan continu linksom. Zaterdagochtend waag ik het erop, en de drukte valt mee. Ik scoor tickets voor entree, schaatsen, en een kluisje. Kunstschaatsen, spannend. Gelukkig met hoge schoen, dat is dan wel weer handig met mijn enkels. Het valt reuze mee, ik blijf overeind en kan ook redelijk vaart maken (tot ik op de rem moet voor kinderen of hun stuntelende ouders). Pootje over is zelfs een stuk makkelijker zo, en de beginselen van een pirouette zijn er (laten we het een arbeidspirouette noemen, vraag je plaatselijke paardenkenner voor details). Helemaal blij word ik na zo'n drie kwartier wakker uit mijn

eistraum, en ga ik naar de Mariahilfer Strasse voor de laatste kerstinkopen, en nog maar een keer op schoenenjacht. Mission accomplished!