Der Zug

Na een, zoals verwacht, onrustig nachtje, sta ik om 6 uur op om met lichtelijk versnelde hartslag aan het grote avontuur te beginnen. Om 6:40 zit ik al in de tram, want ja, ik was toch al wakker; kan ik net zo goed een tram en trein eerder nemen. Rugzak op de rug, handtas over een schouder, in de ene hand het kleine koffertje, en in de andere hand de grote: best te doen (maar goed voor spierpijn).

Op Utrecht overstappen, met zoveel tijd over dat ik rustig nog even met Martha kan bellen. En dan begint het pas echt vanaf Arnhem: Jolien komt erbij! :) Omdat ik voor haar een ticket vanaf Arnhem boekte en voor mezelf vanaf Den Haag, kon ik geen stoelen naast elkaar reserveren (maar wel goed dát ik stoelen heb gereserveerd, tegen Joliens advies in, want het is erg druk). Dus begint onze stoelendans: kijken waar we zo lang mogelijk naast elkaar kunnen zitten, aan de hand van de reserveringsinformatie boven de stoel, die vaak niet blijkt te kloppen. Met enige regelmaat worden we verjaagd

(in de categorie 'das ist mein loch!'), niet in de laatste plaats door een zeurderig oud stel. Mensen, het hoeft allemaal niet zo moeilijk te zijn. Als je maar ergens zit, wie maakt het wat uit of je stoel 33 of 34 hebt. Hoe dan ook, hebben we in ieder geval een gezamenlijke vijand. ;)

Af en toe belanden we toch op onze eigen stoel, niet bij elkaar, maar gelukkig hebben we genoeg te doen en vliegt de tijd voorbij. Het landschap ook, overigens, wat foto's maken erg lastig maakt. Dus je moet me maar op mijn woord geloven: erg mooi. :)

We moesten nog één keer in Frankfurt flughafen overstappen. Na Passau passeren we de grens (zou het plaatsje daarom zo heten?) en gaan we Oostenrijk binnen. Gruss got! Iets voor half 8 zijn we dan eindelijk in Wenen. Hauptbahnhof is onherkenbaar veranderd sinds we daar in 2009 waren. Het duurt dan ook even voor we lijn O hebben gevonden. Op naar mijn nieuwe huis.

Dat blijkt een goede keuze te zijn. Dank, Airbnb! Groot, netjes, van alle gemakken voorzien. Hier houd ik het wel drie maanden uit. Terwijl Jolien uitgeput op de bank zit roep ik opgewonden alles wat ik in kastjes en laatjes tegenkom, meer voor mezelf dan voor Jolien. Terwijl we wachten op onze lieferservice Indiaas (nam nam), pak ik de koffers uit. Gelukkig gaat dat een stuk sneller dan inpakken. Na het eten gaan we vrijwel direct naar bed, want het was een lange, maar mooie dag. Onder mijn badstof (badstoffen? @Martha?) dekbedovertrek, wie heeft dat bedacht, vallen mijn ogen vrij snel dicht.