Een Boliviaanse mix van activiteiten

Na het prachtige zoutvlakte-avontuur nemen we de nachtbus naar La Paz, de feitelijke hoofdstad van Bolivia. Over de Boliviaanse bussen doen de wildste verhalen hun ronde maar gelukkig zijn ze niet allemaal waar. We worden af en toe wel eens belazerd: Wc-deur gesloten (want te veel schoonmaakwerk), overbevolking op de bus waardoor het gangpad een hinkelparcours wordt (over kinderen en honden), geblokkeerde open ramen (stofhappen, kou lijden), vervangingen onderweg van de carrosserie (met tape, touw of wat er voor handen is…), onverharde wegen (met misselijkheid tot gevolg), … Het ergste tot nu toe was dat onze met zorg uitgekozen, gereserveerde plaatsen zich niet op de betaalde bus bevonden maar naar de crappy bus ernaast verplaatst waren. Dat gezegd zijnde mag duidelijk zijn dat we nog steeds geen fan zijn van lange busritten, al ontsnappen we er dus ook hier niet aan.

La Paz blijkt een gezellige, drukke grootstad te zijn. In een poging de verkeerschaos wat te beperken heeft de stad een systeem van kabelbanen gebouwd naar de verste punten op de heuvels. Voor ons is het een snelle, goedkope manier om een prachtig uitzicht te krijgen over de vallei, beschermd door de besneeuwde bergtoppen er rondom.

In een van de hoogste wijken, El Alto, wordt op zondag een gigantische markt opgezet waar je letterlijk alles kunt krijgen. Wij houden het toch maar bij kijken en eten!

Eén van de redenen om naar La Paz te gaan is vanwege de Death Road oftewel ’s werelds meest gevaarlijke snelweg die vanuit de grootstad naar het Amazonegebied leidt. Er werd een nieuwe weg aangelegd die ervoor zou moeten zorgen dat het doorgaande verkeer de gevaarlijke weg kan vermijden. In het regenseizoen (net geweest) wordt deze echter regelmatig door een steenlawine gebarricadeerd waardoor de Death Road toch nog verkeersdrukte kent. Frequent verschijnt er hier in het nieuws een bericht dat er weer een vrachtwagen/fietser/passagierswagen de ravijn in gestort is. Toch houdt dit alles ons niet tegen om de befaamde weg per mountainbike te trotseren! Met een busje worden we tot op 4700m hoogte gebracht om aan de 64km lange weg naar beneden (tot 1200m boven zeeniveau) te beginnen. De natuur is weer onwaarschijnlijk mooi; we sjezen voorbij sneeuw en ijspegels, uitgestrekte berglandschappen en kleine dorpjes, door watervallen,

langs afgronden van honderden meters diep over een zandweg vol kuilen en stenen die op bepaalde plaatsen maar enkele meters breed is. Onderweg moeten we regelmatig stoppen om vrachtwagens, lokale bussen en personenwagens te laten passeren. Best wel eng!

Gelukkig overleven we deze sportieve tocht en denken we alweer verder aan het volgende avontuur. Na lang twijfelen (budget, tijd, transport) beslissen we om een vlucht en tour te boeken naar de Boliviaanse Amazone in Rurrenabaque. De reisagente meldt ons vrolijk dat we geluk hebben: de goedkope vliegmaatschappij van het leger is sinds kort weer in gebruik en vliegt toevallig naar onze gekozen bestemming. Helemaal verheugd kruipen we ons bed in om de volgende dag al vroeg naar de luchthaven te vertrekken. Daar aangekomen lijkt alles nog in orde te zijn tot het vertrekuur in zicht komt. De piloot komt melden dat het weer onderweg te slecht is om te vliegen en dat we stand-by staan. Natuurlijk komt van uitstel ook afstel; de vlucht wordt afgelast. Dit stelt ons voor een dilemma: nemen we het risico en wachten we tot de volgende dag om dan alsnog te vertrekken of cancelen we dan maar de tour in z’n geheel…

Moeilijke momenten brengen mensen dichter bij elkaar en zo komt het dat we met een leuk Vlaams en Duits koppel aan de praat raken. Samen overtuigen we de vliegmaatschappij om ons gratis weer naar het centrum te brengen en al snel zitten we in een goed restaurant ons verdriet weg te smullen (Dietmar proeft er zijn eerste lamasteak).

Na obsessief de verschillende weersvoorspellingsapps met elkaar te vergelijken en te zien dat het weer er niet snel beter op zal worden, beslissen we om dan maar alles af te zeggen en ons geld terug te vragen. Wonder boven wonder lukt dat en met een goed gevulde portemonnee maar een ervaring minder rijk reizen we door naar het Titicacameer.

Het meer vormt de grens tussen Bolivia en Peru en is het hoogstgelegen, voor grote boten bevaarbare meer ter wereld. De laatste stad aan Boliviaanse kant is Copacabana (de befaamde, gelijknamige wijk in Rio de Janeiro dankt zijn naam aan het heilige schrijn hier). Het zonnetje straalt er waardoor onze baaldag wat verteerd raakt en we weer zin krijgen in verder reizen.

We beklimmen het hoogste uitkijkpunt over de stad, snuisteren door de kleine winkels en smullen van de lokale lekkernijen. In Zuid-Amerika blijken veel reizigers hetzelfde pad te volgen, waardoor we regelmatig bekenden tegenkomen, heel gezellig!

Onze laatste Boliviaanse uitstap is naar het ‘Isla del Sol’ oftwel het eiland waar volgens de Inca’s de zon, de maan en de beschaving ontstonden. In tegenstelling tot wat we verwacht hadden is het er overweldigend rustig en mooi. We nemen de boot naar het meest noordelijke punt van het eiland en wandelen via Inca offerplaatsen en ruïnes over bergtoppen naar het zuiden.

Die avond nemen we afscheid van het mooie, traditionele Bolivia en steken we de grens over naar Peru.