Een afsluitend woordje

Ondertussen zijn we alweer een maand terug; wat vliegt de tijd snel voorbij! Morgen beginnen we allebei weer aan het gewone leven: werken! Het geeft ons een heel vreemd gevoel, bijna alsof alle ervaringen en avonturen die we beleefd hebben niet werkelijk gebeurd zijn. Alsof we even met onze ogen geknipperd hebben en als in een droom de wereld ontdekt hebben. Gelukkig hebben we meer dan 10.000 foto’s, 1250 flimpjes en souvenirs om van te genieten.

Deze reis is ongelooflijk geweest op heel veel manieren. Het begint met er naartoe leven en voorbereidingen treffen. Plots is er het afscheid nemen en vanaf dat moment zijn we in het onbekende gesprongen. We hebben eventjes nodig gehad om te beseffen dat we wel degelijk voor langere tijd van huis weg waren, dat onze thuis dus vanaf nu bij elkaar ligt. Alles samen beleven, alles samen beslissen, over alles samen praten. Het heeft ons onze grenzen goed leren kennen maar ook de ander nog beter doen aanvoelen en aanvullen. Hoe cliché het ook klinkt, we weten nu beter wat we willen en verwachten van het leven en zijn dankbaarder voor wat we hebben. Deze machtige ervaring kan ons niet meer afgenomen worden.

We willen iedereen die ons gesteund heeft dan ook van harte bedanken! Onze mama’s en papa’s, voor het mogelijk maken van de reis, (schoon)broers, en (-schoon)zus voor het mee dromen, iedereen die ons en onze avonturen gesponsord heeft, Matthi en Charlotte om de overgang naar elk nieuw land spannend te maken met de 10 originele briefjes, liefste vrienden en vriendinnen voor de fijne updates/skypegesprekken, lezers van onze blog en hun leuke feedback op de tekst en foto’s en alle medereizigers die we onderweg ontmoet hebben. Tenslotte zijn we Ellen en Peter in Sydney en de familie Lozada in Lima ontzettend dankbaar voor hun gastvrijheid en de ongelooflijke warmte waarmee we bij hen thuis ontvangen zijn.