One love, Jamaica

We hebben er al zo lang naar uitgekeken en eindelijk is het dan zo ver: we landen op Jamaica. De verwachtingen liggen hoog: paradijselijke, parelwitte stranden met turquoise zeewater, reggae muziek, relaxte mensen en nog zo veel meer. Alle reisgidsen en documentaires waarschuwen voor de hoge criminaliteitscijfers en dus risico’s verbonden aan het paradijselijke eiland. Al meteen bij het buitenkomen uit de luchthaven worden we opgelicht door de eerste de beste taxichauffeur en merken we dat de dingen er hier ietsjes anders aan toe gaan. Hoewel de chaos en drukte in Azië, de temperamentvolle karakters in Zuid-Amerika en de warmte en vochtigheid in Australië ons ondertussen niet meer van ons stuk kunnen brengen, ervaren we hier in Jamaica toch wel weer even een cultuurschok. Het eiland (en z’n inwoners) is absoluut anders dan verwacht, misschien zelfs wel nog mooier en interessanter!

We vallen hier als enige blanken weer enorm op en dat heeft zo z’n voor- en nadelen. De Jamaicanen zijn extreem extravert en luidruchtig; we kunnen dus nergens wandelen

zonder minstens elke 4 minuten aangesproken te worden. Soms gewoon voor een babbel, soms om iets te verkopen en soms om iets te krijgen. Ze laten je niet gewoon voorbij lopen, geroep negeren leidt er alleen maar toe dat ze nog luider gaan roepen en je nalopen tot je hen wel degelijk aandacht schenkt. Het is toch wel even wennen; die manier van omgaan met anderen! Het heeft ook z’n positieve kanten: je voelt je nooit alleen, er is altijd wel iemand bereid om je te helpen of uitleg te geven en je wordt (meestal) als ereburger behandeld. Vrouwen, zowel lokaal als toerist, worden als prinses gezien! Mocht je je trouwens ooit dik voelen, dit is the place to be! Nog nooit heeft Loes zich zo welgevormd (mager dus) gevoeld als hier; bonestaken passen niet in het plaatje, ronde vormen zijn de norm en het ideaal!

In tegenstelling tot wat we verwachtten is de meerderheid van de bevolking hier niet heel arm. Velen bezitten een auto en lopen rond met een (smart)phone in de hand. Iedereen, écht iedereen is business-minded (aanbod: taxi, weed, slaapplaats, souvenirs, sigaretten, fruit,…).

De eerste dagen op het eiland hebben we even nodig om te wennen, het is zo anders dan we gewend zijn en verwacht hadden! Zodra we doorhebben dat iedereen z’n eigen gang gaat en je gewoon moet doen en laten wat je zelf wilt, kunnen we optimaal genieten van de (zonder racistisch te willen klinken) zwarte cultuur: chill, no problem mon! :-)

We beginnen onze reis op het eiland in Kingston, de hoofdstad. De eerste avonds puffen en zweten we onszelf (en de duizenden muggen rondom ons) in slaap. Na uitgebreid uitrusten gaan we op ontdekkingstocht door de stad; het bezige downtown staat in groot contrast met de grote gebouwen in het chique uptown. Eén ervan is het Bob Marley Museum, het huis waar dé Bob Marley z’n volwassen leven in woonde en muziek schreef. Voor Dietmar is het een ‘dream come true’ om even zo dicht bij de held te vertoeven.

Op Dietmars verjaardag gaan we voor de gelegenheid naar een gezellig huisje met een prachtig vergezicht over de Blue Mountains. ’s Avonds worden we verrast met een typisch Jamaicaanse maaltijd met alles erop en eraan. De ‘jerked chicken’ valt absoluut in de smaak, feesten op z’n Dietmars! Om de dag af te sluiten trekken we naar de Dub Club, blijkbaar het hipste reggae feestje van het moment.

Backpacken blijkt in Jamaica nog niet te bestaan. We worden dan ook met onze rugzakken overal nagestaard. Toerisme bestaat hier uit (hoofdzakelijk Amerikaanse) luxe toeristen die met een cruiseschip aanmeren voor enkele dagen en enkele excursies met privévervoer of dure aircobussen doen. Dat maakt het voor ons aanvankelijk best ingewikkeld om (goedkoop) van de ene naar de andere plek te reizen over land. Gelukkig bestaat er voor de locals een systeem van ‘routetaxi’s’: taxi’s of minibusjes die volgens een bepaald traject rijden. Ze vertrekken pas als ze vol zijn en stoppen onderweg op willekeurige plaatsen om er op of af te laten. En vol mag je héél letterlijk nemen! In zo’n busje is officieel plek voor 19 personen; om aan een mooie som geld te komen worden ze door de chauffeur volgepropt tot er minstens 25 mensen in zitten! In de taxi’s (oude wagens die bij ons waarschijnlijk niet eens door de keuring raken) mag je erop rekenen standaard met 4 personen op de achterbank te zitten. Echt veilig doet het niet aan, zeker niet omdat

de chauffeurs er erg stoned uitzien en levensgevaarlijk rijden alsof ze overal als eerste moeten aankomen.

Met heel wat moeite komen we aan in onze volgende stop. De verblijfplek (die we regelden via de vorige huisbaas) is een idyllisch huisje gebouwd op rotsen die over de kristalheldere Caraïbische zee heen hellen. We zijn de enige gasten en hebben bijgevolg de hele keuken, veranda en het zwemplateau voor onszelf. Tijd om de snorkelsets boven te halen (eindelijk!).

Na veel toevallige ontmoetingen met en het voeren van wilde dolfijnen is het eindelijk zo ver: het zwemmen met de mooie dieren is de kers op de taart! Dream come true: check!

Vanuit Ocho Rios komen we via een aaneenschakeling van 4 routetaxi’s in Nine Mile, de geboorteplek van Bob Marley in de hoge jungle. Bedankt Marijke en Vincent voor het sponseren van deze uitstap! Hoewel er nog maar weinig authentiek is aan het geboortehuis, is het fijn om te zien waar de zanger zijn inspiratie haalde en doet het nadenken over hoe moeilijk de leefomstandigheden in het vroegere Jamaica moeten geweest zijn.
Na een groet aan zijn mausoleum slagen we er wonderwel in ook weer thuis te raken.

Nu we richting einde van onze reis gaan, willen we profiteren van het feit dat we in het paradijs zijn. Onze volgende halte, Negril (meest westelijke punt van het eiland), draait om het strandtoerisme. Tussen de peperdure resorts vinden wij een gezellig hotelletje op het strand dat net (niet) in ons budget past. Thuis lijkt het moeilijk om voor te stellen, maar reizen kan wel degelijk heel vermoeiend zijn! Hier nemen we dan maar uitgebreid de tijd om lekker te niksen, cocktails te drinken en van de zon en het water te genieten.

Tussendoor slagen we erin om een aaneenschakeling van routetaxi’s en minibusjes uit te dokteren om naar het zuiden van het eiland te reizen. Daar maken we met Rasta George, een lokale gids, een boottocht op de Black River. We komen er heel wat te weten over de plaatselijke cultuur, de natuur en… spotten er onze eerste wilde krokodillen! Ze zien er indrukwekkend uit, een beetje onwerkelijk zelfs. Hoewel onze rastaman beweert dat het ‘no problem, mon’ is om met de dieren te zwemmen, bedanken wij toch maar vriendelijk. Een eindje verder zien we inderdaad een local met snorkelset het water in verdwijnen, toch maar eng hoor!

Als laatste stop verblijven we in Montego Bay, na Kingston de grootste stad in Jamaica. Van hier uit vliegen we door naar ons allerlaatste land deze reis, Cuba!