Kijken en bekeken worden

Omdat we de laatste dagen wat primitiever geleefd hebben, functioneerde ook internet (en zelfs stroom) op een lager pitje. Daardoor hebben we wat vertraging opgelopen met de updates hier op de blog. Geen nood, drie posts in één keer dan maar!

Onze reis in de Indonesische archipel zetten we verder op het eiland Lombok. Op de ferry ontmoeten we Sven, Yasmien en hun zoontje Stan die voor drie maanden België inruilen voor de wijde wereld. Met z'n allen komen we terecht bij een Nederlandse, die samen met haar Indonesische man een homestay uitbaat aan de westkust van Lombok (het vijf-tv-programma Grenzeloos Verliefd in het echt!). De basics beginnen we hier al te voelen: enkel koud water, Indonesische toiletten (gat in de grond met bak water ernaast), maar af en toe traag internet en heel veel muggen en andere insecten.

We huren een scooter en verkennen dit nieuwe eiland. Hier hebben ze duidelijk nog maar amper blanke/blonde westerlingen gezien. Overal waar we komen stoppen

mensen (mannen) waar ze mee bezig zijn om naar ons te staren. Aanvankelijk is het wel grappig en doen we gewoon verder. Na een tijdje worden we het gestaar toch wel erg beu en rijden we zelfs terug naar ons huisje om een lange broek, truitje en een sjaal aan te doen. Daarmee kunnen we op zen minst enkelingen misleiden. Het geeft ons vooral zelf een aangenamer gevoel om in een sterk gelovig islamitisch land niet met een short/rok en topje rond te lopen.

Op het eiland Lombok blijkt de procedure om het visum te verlengen het minst omslachtig te zijn en dus sjezen we naar de hoofdstad Mataram (waar we weer heel wat bekijks hebben) om de procedure in gang te zetten. We hebben geluk; twee uur wachten en enkele print-troubles later krijgen we een bevestiging dat we vijf dagen later ons paspoort met stempel weer kunnen ophalen.

Vijf dagen wachten… dé ideale gelegenheid om richting Gili-eilanden te trekken! Drie mini eilandjes met witte stranden, prachtig koraal en enkel ongemotoriseerd vervoer, voor de kust van Lombok. Samen met onze nieuwe vrienden nemen we de boot (25+ mensen, backpacks en levensmiddelen op elkaar gepropt in een vergrootte vissersboot) naar Gili Air. Het is er zalig primitief. Vervoer is standaard te voet en kan geüpgraded worden naar de fiets of paard en kar; that’s it. Water smaakt naar zout of moet per boot overgebracht worden. De locals zijn vriendelijker en het leven voelt rustiger en gemoedelijker aan. We maken regelmatig de bedenking dat we geluk hebben nu hier te zijn; overal waar je kijkt zie je ze hutjes bouwen voor toekomstige toeristen. Over vijf jaar zal het hier er waarschijnlijk wel heel anders uitzien.

Eindelijk komen ook onze snorkelsets van pas! Het koraal, de vele soorten vissen en een schildpad die langs de kust zwemmen kunnen ons wel bekoren. Het stralende zonnetje maakt het onderwaterparadijs zo mogelijk nog mooier.

Een storm die overwaait zorgt ervoor dat water, stroom en internet bijna 12u uit zijn. Op zich eigenlijk geen probleem, alleen jammer van de geplande skype-gesprekken die niet konden doorgaan.

Op het eiland lopen we Sven en Yasmien regelmatig tegen het lijf. We beloven om ’s avonds op de anderhalf jarige Stan te babysitten zodat zij een avondje uit hebben. Uiteindelijk zitten we tot in de vroege uurtjes te babbelen, een heel gezellige avond.

Na een paar dagen relaxen is het weer tijd om terug te keren naar Lombok en onze paspoorten op te halen. En ja hoor, nog eens uren reizen en wachten later hebben we ze in handen. Joepie, we mogen nu ook officieel langer in Indonesië blijven!

Straks nemen we het vliegtuig naar een nieuw Indonesisch eiland: Sulawesi. We vermoeden dat het spannend en avontuurlijk zal worden!

PS. Deze post is maar voorlopig fotoloos, we wachten op een betere internetverbinding om onze zon-zee-strand foto's te showen ;-)