Beijing

Om ons Aziatische avontuur af te sluiten, pikken we nog kort de hoofdstad van het enorme China mee. Het moet wel een heel groot verschil zijn: het Beijing vóór de Olympische Spelen in 2008 en de stad die het sindsdien geworden is. Er werden hele wijken en parken uitgewist en in de plaats daarvan zesbaanswegen aangelegd. Tussen de hoge shopping malls door is nochtans een schat aan keizerlijke glorie terug te vinden. Wandelen door de oude delen van het centrum van deze stad is als een trip terug in de tijd naar de keizers en keizerinnen.

Zo bezoeken we onder andere de gigantische Verboden Stad die in het midden van het huidige Beijing ligt. De honderden ommuurde gebouwen vormden samen de woonplaats van de keizer en zijn gevolg, enkel toegankelijk voor speciale genodigden. Het is er zo groot dat we er even in verdwalen voordat een bewaker ons richting uitgang wijst. Verder zijn ook de Boeddhistische en Taoïstische tempels indrukwekkend met de vele kleuren die de muren

sieren. Omdat we er toevallig net zijn op de offerhoogdag van het jaar, brandt er overal wierook en is voor elk beeld wel een gelovige aan het bidden voor de dierbare overledenen.

Het Zomerpaleis en de Tempel van de Hemel zijn eveneens prachtige eeuwenoude gebouwen die goed onderhouden zijn. Hier en in de andere parken staan de bloesems in bloei en zien we locals van alle leeftijden al dansend, tai-chi-end en muziek makend de tijd verdrijven. Het is de ideale plek om onze nieuwe pandavlieger uit te testen, stiekem, want toeristen mogen dat blijkbaar niet.

In groot contrast met de geschiedenis staat het Olympisch park met het Vogelneststadium en de Waterkubus als pronkstukken. De gebouwen worden nog steeds gebruikt voor sportwedstrijden en shows maar het ligt er allemaal nogal verlaten bij.

Naast de keizerlijke gebouwen, de parken en het shoppen in de honderden winkelcentra mag ook een acrobatenshow niet ontbreken op ons lijstje. Dé befaamde Beijing acrobaten schijnen over heel wat lenigheid te beschikken. De show op zich is leuk om te zien en de acts wel indrukwekkend tot op zekere hoogte. Hét meest opvallende blijkt de afsluiting van de avond: nog voor de acrobaten goed en wel gebogen hebben en hun applaus in ontvangst willen nemen is 90% van de toeschouwers de zaal al uit. Helemaal verbaasd zitten wij met z’n tweetjes nog te klappen als we de zaal uitgejaagd worden. Tijd om onze jassen aan te doen is er amper en twee minuten later staan we buiten en worden de deuren achter ons gesloten. Vreemde Chinese gewoontes!

Eigenlijk zijn we niet helemaal onder de indruk van Beijing en de Chinezen hier. De Aziatische gezelligheid die we ondertussen zo gewend zijn lijkt hier wat te missen. Mensen zijn gehaast en lijken minder geïnteresseerd in sociaal contact. Misschien zijn ze, ondanks het stralende lentezonnetje, nog aan hun winterslaap bezig of durven ze geen Engels te spreken uit schrik voor fouten? Voor ons is het alleszins toch steeds wennen aan de soms gekke Chinese gewoonten (en mode).

Hét hoogtepunt van ons korte China-avontuur is absoluut het bezoek aan de Great Wall. Vanuit Beijing kan je verschillende (gerestaureerde) stukken bezoeken en na lang twijfelen kiezen we voor het dorpje Mutianyu. Daar aangekomen probeert de gids iedereen te overtuigen om met de kabellift tot aan de muur te gaan, omdat er zo veel tijd is om een groot stuk muur te verkennen. Het weer is prachtig waardoor je, als je een stuk over de muur klimt, van enorme vergezichten kan genieten. Jammer genoeg past de lift niet in ons budget waardoor we de 2000 treden moeten trotseren alvorens bij de muur aan te komen. (Als we er nu aan terug denken schieten onze kuiten meteen weer in kramp!) Nu ja, het uitzicht is op deze manier wel écht verdiend! Op het eerste stuk van de muur zijn er nog veel toeristen maar hoe verder we via de uitkijktorens klimmen, hoe minder mensen we tegenkomen. Als we aankomen bij het einde van het gerestaureerde stuk muur is ons enthousiasme

nog niet gekoeld en we beslissen verder te wandelen in de “no tourist zone” en de daaropvolgende “danger zone”. De muur die we hier zien is spectaculair overwoekerd en afgebrokkeld, wat het wandelen des te uitdagender maakt. Het uitzicht blijft maar steeds mooier en uitgestrekter worden, tot we noodgedwongen wel terug moeten gaan: we moeten immers nog helemaal te voet weer naar beneden. Bezweet en met verzuurde benen maar voldaan komen we weer aan in het dal waar een lekkere Chinese maaltijd op ons wacht.

We kunnen natuurlijk niet in Peking geweest zijn zonder er van de befaamde keuken geproefd te hebben. Keuze te over aan specialiteiten, moeilijk om alles op de korte tijd die we hier hebben te proeven. Bedankt Jelena en Hannes voor de sponsoring van onze culinaire ontdekkingen =-). Na herhaaldelijk keuren blijken de stir fried bonen onze nummer 1, al moeten we toegeven dat we er nog steeds niet in slagen álle pepertjes op te eten omdat onze mond gewoonweg al in brand staat.