Het zuiden van Bolivia: mooier kan niet

Aangekomen in Uyuni blijkt ons plan om hier ter plaatse een tour te boeken niet zo geniaal als aanvankelijk gedacht; we verdrinken tussen de vele agentschappen die uitstappen naar de zoutvlakte (de grootste ter wereld) aanbieden. Allemaal zeggen ze hetzelfde te verkopen maar de horrorverhalen die over zo goed als elk van hen op internet te lezen zijn, liegen er niet om. Dronken chauffeurs, geen eten/drinken, niet gereserveerde slaapplaatsen, te veel passagiers in één jeep, … Even zijn we helemaal ontmoedigd en lijkt het alsof we hoe dan ook geen goede keuze kunnen maken. Na heel lang zoeken en rondwandelen blijkt er één maatschappij te zijn (Red Planet Expediciones), die zo goed als geen slechte comments krijgt. Ze zijn wel bijna dubbel zo duur als de andere agentschappen, maar schijnen op de driedaagse net die kleine verschillen aan te bieden die het een onvergetelijke ervaring maken. Daar zwichten wij natuurlijk voor. Bedankt Veerle en Niels voor de sponsoring van dit avontuur!

Op dag één maken we kennis met onze (nuchtere) chauffeur, gids en reisgenoten: twee Noorse meiden, een Zwitserse en een Italiaan. Een gezellige groep die al snel omgedoopt wordt tot ‘Team Europe’. Meteen zetten we vaart richting de zoutvlakte om er de hele dag door te brengen. Onderweg houden we halt aan een treinkerkhof in the middle of nowhere. De spoorweg die hier in het hoge Zuiden (van Potosi tot de kust in Chili) in de 19e eeuw aangelegd werd, was de allereerste in Zuid-Amerika. Waar de ingenieurs toentertijd echter geen rekening mee gehouden hebben was dat de vrieskou ervoor zorgde dat de treinen regelmatig ontspoorden. Op een gegeven moment werd beslist deze brokstukken dan maar gewoon achter te laten en zo ontstond het treinkerkhof. Nu is het vooral een speeltuin voor klimgrage jongetjes (zoals Dietmar).

De zoutvlakte is nog steeds dé bron van inkomsten voor de vele families die errond wonen. Na het regenseizoen wordt het zout op stapels geharkt om te drogen. Nadien wordt het naar de ‘fabriek’ (lees: schuur achter de woning) vervoerd om verder te drogen en vermengd te worden met jodium. Vanaf dat moment is het pas eetbaar, wordt het (met de hand) in zakken gedaan en getransporteerd. Na een korte stop bij de zoutboeren zien we dan eindelijk de gigantische zoutvlakte voor ons opduiken. Al snel is het overal rondom ons wit, tot in de verste verten die je kan zien. Het magische wit, de stralend blauwe lucht die er in weerkaatst wordt en de schijnbare oneindigheid zorgen voor een leuk fototoneel waar we gretig gebruik maken van de mogelijkheden tot optisch bedrog.

De volgende stop is één van de kleine eilanden in de zoutvlakte, het befaamde cactuseiland. De cactussen zijn al honderden tot duizenden jaren oud en vormen een mysterieuze setting voor de offers die hier werden én worden gebracht op religieuze hoogdagen. Na (uiteraard) een prachtige zonsondergang brengen we de nacht door in ons hotel, volledig gemaakt van zout.

De volgende dag rijden we langs een volgende, kleinere zoutvlakte zuidwaarts, steeds hoger de bergen in. De chauffeur lijkt over een geweldig oriëntatiegevoel te beschikken; er zijn geen/amper wegen en toch slaagt hij erin ons naar de prachtigste lagunes te rijden. Het water heeft er elke keer weer een andere kleur: blauw, groen, rood, … en wordt geflankeerd door hoge vulkanen bedekt met sneeuw. Ook aan wildlife ontbreekt het niet; we komen vicuña’s, lama’s, alpaca’s, flamingo’s en een vos tegen.

Tegen de avond bereiken we het hoogste punt van de tour: de krater van een semi-actieve vulkaan waar geisers de mijlpaal van 5000m boven zeeniveau markeren. Gelukkig zijn we er goed op voorbereid en dankzij snoepjes (suiker), koffie en veel water merken we eigenlijk amper iets van de hoogte. In het donker (veel vertrouwen in de chauffeur) komen we aan bij ons hotel gelegen naast hot springs, natuurlijke jacuzzi’s van 35 à 40 °C. Heerlijk om in te ontspannen na zo’n prachtige reisdag.

De laatste dag brengt de 4x4 ons door desolate woestijnen waar geen enkele vorm van groen groeit. We komen langs de Stenen Boom van Dalí, de Dalí-woestijn, enorme rots valleien en bergstromen.

Ongelooflijk hoe mooi de natuur kan zijn. Bergen, water, wildlife, een jeep en elkaar, meer hebben wij niet nodig om gelukkig te zijn!