Het langzame leven in Laos

Nadat we weer met z’n tweetjes overblijven slapen we nog twee nachten in het noorden van Thailand om daarna over land door te gaan naar Laos. De grensovergang is een omslachtige procedure. Eerst moet je met de tuktuk naar de Thaise douane en wachten aan het loket om toestemming te krijgen om het land te verlaten. Daarna ga je met een bus naar de grenspost aan de Laoskant, waar je opnieuw moet wachten op toestemming (en een visum) om het land in te mogen. Als dat allemaal gelukt is ga je met de volgende tuktuk het land in. Very serious business; van de corrupte ambtenaren waar ze ons voor waarschuwden hebben wij gelukkig niks gemerkt!

Op aanraden van heel wat reisgenoten laten we ons inwijden in Laos met een tocht van twee dagen op de slow boat over de Mekong. We zijn benieuwd, want zowel heel positieve ervaringen als horrorverhalen bereiken onze oren!

We zijn vroeg bij de pier (dankzij het vroege opstaan voor de grensovergang) en daardoor kunnen we goeie plaatsen

vooraan in de boot bemachtigen. Wanneer alle plaatsen bezet zijn en het vertrektijd al 2,5u verstreken is lijkt de kapitein aanstalte te maken om eindelijk te vertrekken. Dat gebeurt echter niet voordat er nog een groep van 40 mensen op gepropt wordt. Plots zijn we heel blij dat we er al zo vroeg waren; twee dagen van 8 uur varen willen we liever niet in de machinekamer doorbrengen.

De tocht over de magische rivier brengt ons langs machtige bergen, mini dorpjes, vissende locals, plantages, waterbuffels en zo veel meer. Tot de boot plots over een rots scheert en de propeller kapot blijkt. We meren in the middle of nowhere aan op een strandje en de kapitein en hulpje springen in hun onderbroek onder de boot om de reservepropeller er aan te hangen. Na twee ongeplande stops en heel traag varen komen we om 22 uur aan op onze bestemming voor de eerste nacht. Althans, we worden op 5 km van het dorpje in het

donker gedropt; blijkbaar een typisch Laotiaanse manier om ervoor te zorgen dat je extra betaalt om ter plekke te raken. Iedereen is moe en na heel wat rumoer van boze toeristen, betalen we dan maar de 6 euro om met nog 14 anderen achterin de laadbak van een vrachtwagentje over de hobbelige bergweggetjes naar het dorpje Pak Beng gebracht te worden. Als geluk bij een ongeluk leren we tijdens de rit de Nederlandse Jessica en Lianne kennen en met z’n vieren gaan we op zoek naar wat eten en een slaapplaats.

De volgende ochtend staan we natuurlijk vroeg op om weer een goed plekje te fiksen op de boot. Gelukkig is er een extra boot ingelegd zodat iedereen ditmaal gewoon kan zitten. De tweede dag varen verloopt vlot en het landschap is wederom prachtig. Ook deze keer stopt de boot weer 10 km te vroeg maar achja, we go with the flow!

Ook naast de boot verloopt het leven in Laos traag. Doordat we allebei na elkaar wat ziek zijn, passen we onze reisplannen wat aan en blijven we gewoon een hele week in Luang Prabang. De mensen lijken er vooral druk bezig met rusten, barbecueën en babbelen. De invloeden van de Franse kolonisatie merk je overal: mannen zijn er petanque aan het spelen en er worden baguettes met groentjes verkocht, mjammie! Onze broodjesteller staat ondertussen al op 10 per persoon!

De lokale manier van leven ligt Dietmar (en Loes ondertussen ook) wel: rustig de tempels bezoeken, uitgebreid uit gaan eten en bijslapen. ’s Avonds is de bowlingbaan the place to be en samen met onze nieuwe Nederlandse vriendinnen beleven we er een heel fijne avond. We hopen stiekem op een rematch (of op z’n minst een gezellige avond) bij onze volgende ontmoeting in Vietnam! :-)