Aan de andere kant van de wereld: Bolivia

Het is de langste vlucht tot nu toe, onze overstap naar Zuid-Amerika. Eerst vliegen we naar Madrid, waardoor we in Zaventem ontsnappen aan de ‘stiptheidsacties’ die enkel voor de intercontinentale vluchten gelden. Daar boarden we na wat vertraging en bijna 12 uur later komen we aan in het tropische Santa Cruz, Bolivia.

Het is toch wel weer even wennen na de korte stop thuis. In een nieuw continent weer helemaal met z’n tweetjes, de zoektocht naar slaapplaats en eten enzoverder. In Azië was het bijna onmogelijk om mensen in hun eigen taal te begrijpen waardoor we ook de moeite niet namen om meer dan de basiszinnetjes te leren. Hier, met het Spaans, is dat anders. Je krijgt het gevoel het te snappen, maar tegelijkertijd toch ook nét niet. Wie weet volgen we nog wel wat Spaanse les!

De eerste dagen brengen we door met wandelen door de straatjes, hangmat hangen en salteñas proeven. En plannen, want er is héél veel te zien in Bolivia en eigenlijk hebben we nu al te weinig tijd!

Blijkbaar zijn ze ook in Zuid-Amerika niet vies van lange busritten. Gezien het plezier waarmee we in Azië de vele uren bus hebben doorgebracht (ahum), zien we het ditmaal niet zitten om voor de spotgoedkope busrit van 16 uur te kiezen. In plaats daarvan nemen we het vliegtuig naar Sucre en 35 minuten later zijn we er al.

In Sucre kunnen we al wat wennen aan de hoogte (2790m) en slapen we bij Bertha thuis, een gezellige dame (juf Spaans) die af en toe gasten in huis neemt. Al meteen de eerste dag worden we door de andere gasten uitgenodigd om mee ‘walleyball’ te gaan spelen. Nieuwsgierig gaan we mee en het spel blijkt een vorm van volleybal te zijn maar dan in een squash lokaal. Helemaal buiten adem en met gekneusde duim maar voldaan kruipen we ’s avonds in bed.

Sucre is de officiële hoofdstad van Bolivia maar stiekem heeft La Paz (gaan we binnenkort naartoe) die functie tegenwoordig ingepikt. Daardoor is er hier weinig overbevolking (en dus geen hoogbouw), is de sfeer meer ontspannen en is het niet gevaarlijk om rond te lopen. Prachtige koloniale kerken en huisjes sieren het straatbeeld en een korte wandeling brengt ons naar één van de uitzichtpunten over de stad die in een vallei en op de bergwanden gebouwd is.

Opvallend aan Bolivia is dat het merendeel van de inwoners traditioneel gekleed gaat. Vrouwen dragen kleurrijke plooirokken met een sierlijke sjaal en statige (bol)hoed, mannen zijn gehuld in een alpacawollen poncho met donkere broek. Op zondag trekt ieder zijn mooiste kleren aan en verzamelen ze zich op de Tarabucco markt, 50 km uit de stad. Dat willen we natuurlijk niet missen en met de lokale bus (schapen op het dak inclusief) trekken wij er ook naartoe via de kleine bergwegen. We vallen er natuurlijk wel op in onze gewone westerse kleren!

Nadat we onszelf nog trakteren op een avondshow met traditionele Boliviaanse dansen trekken we alweer verder zuidwaarts. Ditmaal wél met de bus, zij het maar voor een tocht van 7 uur. Onderweg komen we langs het hooggelegen Potosi (4000m), de stad die bekend staat om de (nog steeds actieve) zilvermijnen. Uiteindelijk komen we aan in Uyuni, de laatste stad voor de enorme zoutvlaktes en desolate berglandschappen. Hier hebben we enorm naar uitgekeken!