Afscheid van warmhartig Vietnam

Een tussenstop in de vorm van strandhangen en twee busritten van 14 uur later komen we aan in Ho Chi Minh-city. Hier wordt nog maar eens duidelijk dat het leven van de Vietnamees zich op straat afspeelt. In elk parkje zien we jong en oud op fitnesstoestellen aan hun conditie werken, een soort voetbal spelen (Dietmar is geïntrigeerd) of fanatiek opgaan in bordspelen. Een dagbezigheid voor ons bestaat er dan ook uit te zitten en te kijken (en soms mee te doen).

We zijn onder de indruk na een bezoek aan het oorlogsmuseum, waarin vooral het lijden van de bevolking op de voorgrond gezet wordt. Het doet ons wel bezinnen over oorlog en vrede, ook in het heden.

Om het uiterste zuiden, de Mekongdelta, te verkennen huren we opnieuw een scooter. Zij het ditmaal met een banger hartje. Dat komt waarschijnlijk door alle waarschuwingen die we krijgen ons toch maar niet in het chaotische verkeer te mengen. Komt daar ook nog eens bij dat je blijkbaar niet verzekerd bent en zelfs ‘illegaal’ rijdt zonder Vietnamees rijbewijs. Vriendelijk lachen naar de politie dan maar zeker? :-) De weg tussen de rijstvelden wordt zo nu en dan onderbroken doordat er geen brug over het water bestaat; de ferry is the way go. De vruchtbare Mekong-grond zorgt voor eindeloze plantages waarin onder andere bananen, mango’s, ananassen en kokosnoten groeien. Met een bootje en gids ontdekken we de kleinste vertakkingen en mangroves van de machtige rivier. We komen er vast te zitten tussen de waterpalmbomen, gelukkig is er onze kapitein als reddende engel. In deze zuiderse dorpen gaat het er rustig aan toe en ’s avonds worden we verwend met de

vliegerkunsten van de lokale kinderen.

Onze tijd in Vietnam loopt alweer op z’n einde. Met pijn in ons hart nemen we afscheid van Vietnam, het land dat ons moment na moment verbaasde, met prachtige natuur, het stralende zonnetje, een rijke geschiedenis en warmhartige inwoners.
Zodra je een stapje naast het toeristisch gangbare pad zet, veranderen de opdringerige, aanklampende verkopers in spontane, goedlachse mensen. Ons favoriete moment van de dag is als de kinderen van school komen en we overal met een luide ‘Hello’ begroet worden. Met een verwonderde glinster in hun ogen zoeken ze contact, zowel kinderen als volwassenen, al dan niet om hun Engels wat te oefenen. Mannen en vrouwen staan hier zij aan zij, ze doen hetzelfde werk met volle overgave (en ze zijn er absoluut goed in, te merken aan onze berg Vietnamese aankopen). Vietnam is een land waar we zeker nog terug komen!

Op naar China, onze laatste stop op het Aziatische continent.