Hoihoi thuisblijvers,

Het vroege opstaan blijven we erin houden, want ook vandaag stond de wekker om 06:30. Je zou je haast afvragen of we het voor de lol doen ;) Om 07:30 zaten we in de taxi naar Gilimanuk, een plaatsje bij de haven, zo'n 3 uur rijden vanaf Ubud. Vanaf hier vertrekt onze veerboot naar Java. Binnen 10 minuten zaten we op de boot en vertrokken we naar het land dat al in zicht was. Ondertussen werden we nog op de foto gezet en aangestaard. Dit waren uiteindelijk kleine voortekenen van wat we in Java kunnen verwachten. Na een uurtje meerden we aan en checkten we in in ons hostel in Banyuwangi. Een klein dorpje aan de haven. Dat ze niet gewend zijn aan toeristen is ons al snel opgevallen door het vele getoeter, geroep, de liefdesverklaringen en het gezwaai. Deze middag hebben we onze treintickets geregeld naar Yogyakarta, wat iets moeilijker bleek dan verwacht, omdat de komende twee dagen de treinen vol zaten.

We hebben even snel gegeten en zijn daarna snel ons bed ingegaan, omdat Ellen om 01:00 opgehaald werd voor de Kaweh Ijen crater tour. Ilse ging deze hike niet mee, omdat ze gemerkt heeft dat hiken niet helemaal haar passie is en vooral niet snachts ;) Daarentegen genoot Ilse snachts van bruiloftmuziek muziek, want er was een bruiloft bezig. (Deze duurde uiteindelijk drie dagen). Ook erg mooi om te zien hoe ze dat hier doen.
De Kaweh Ijen crater heeft één van de meest giftige meren ter wereld. Ook is er 's nachts een natuurfenomeen te zien genaamd "Blue Fire". De reactie van sulfur op het gas uit de vulkaan, creëert een blauw vuur. Met gids Tom en drie andere toeristen liepen we de 3 kilometer naar boven. De eerste kilometer zou 'easy ans flat' zijn, dat beloofde wat voor de tweede kilometer die heel steil gevonden werd. De eerste kilometer ging best lekker en eenmaal bij de tweede aangekomen te zijn, bleek de eerste kilometer het moeilijke stuk te zijn. Dat was een leuke verrassing. Na 75 minuten bereikten we om 04:00 de top, waar we een uur lang naar het blauwe vuur konden kijken. Wat was dit gaaf zeg! Ook kwam er een mijnwerker omhoog. Deze mijnwerkers halen sulfur vanuit de krater en tillen dan zo'n 60 kilo in 45 minuten naar boven. De rook die uit de krater komt is giftig en iedere toerist krijgt dan ook een gasmasker. De mijnwerkers zelf gebruiken geen gasmaskers en hun leeftijdsverwachting wordt dan ook geschat op 45 jaar.
De laatste kilometer naar boven was redelijk vlak. Vanaf hier konden we over het hele meer uitkijken, dat een mooie turqouise kleur heeft. De combinatie van het turqouise meer, de zonsopgang en de giftige rook gaf een adrenaline kick. Met gasmaskers op genoten we van dit uitzicht. Als laatste groepje toeristen liepen we om 07:00 weer naar beneden.
Eenmaal beneden ging de toer nog verder langs een koffieplantage en een waterval. Om 10:30 waren Ilse en ik weer herenigd.

Na wat opfrissen zijn we met de scooter naar het strand gegaan. We namen een afslag eerder (dit was gepland) en kwamen uit bij een schattig dorpje dat nauwelijks toeristen had gezien. Hier vonden we een verlaten stukje strand. Maar al snel ging het in het dorpje rond dat er toeristen waren en kwamen de eerste kinderen naar het stukje strand. We leken wel beroemd. De kinderen wilde op de foto met ons en werden helemaal verlegen als we iets zeiden. Op een gegeven moment gingen ze weer weg. Wij dachten mooi beetje rust, nou nee dus... 10 minuten later kwamen de oudere broers van de kinderen naar ons toe. Allemaal hun haar mooi gedaan en mooie kleren aan. Wij moesten er wel om lachen en vonden het wel schattig. Indonesiërs zijn vaak verlegen is ons opgevallen. Deze jongens gingen dan ook netjes twee meter van ons vandaan zitten. Ze zijn dan weer niet verlegen met staren en lievelijk glimlachen, want dat konden ze maar al te goed naar ons. We kwamen er al snel achter dat ze geen engels konden. Na een paar uurtjes genoten te hebben van de zon en het gezelschap stapte we weer op de scooter.

We gingen nog even naar het centrum van het stadje. We reden een klein straatje in. We werden begroet door twee lokale vrouwen. Een vrouw vroeg of ik ( Ilse ) mijn handen op haar buik wilde leggen. Ze was zwanger en gezegend worden door een westers persoon betekent geluk en rijkdom voor het kind. Ze was helemaal gelukkig en dankbaar dat ik mijn hand op haar buik wilde leggen. Ik voelde eigelijk een beetje medelijden met haar dat ze nu geloofde dat alles goed kwam, maar vond het ook fijn dat ik haar dat geluksmomentje kon geven. We reden weer terug naar ons hostel, want de dagelijkse tropische regenbui kwam eraan. 'S avonds hadden we weer lekker gegeten en daarna gingen we onze backpacks weer inpakken voor morgen, want we gaan weer verder naar Yogyakarta. Een dag van 15 uur reizen