De stad van het verkeer

Hoi Allemaal,

Tussen 08:00 en 10:00 konden we het busje verwachten dat ons naar Bandung zou brengen. We hoopten dat deze om 08:00 al voor de deur stond, maar helaas werd het 09:30. Samen met vier andere personen reden we in acht uur naar Bandung. Hierna konden we ook echt niet meer zitten. Tussen ons in zat ook een typisch aziatische vrouw die een foto met ons mocht maken, hem daarna bewerkt heeft (oftewel ons en haar huid witter, gladder maakte en grotere ogen gaf) en daarna op facebook plaatsten. Blij toe dat we niet vaak op de foto

gaan en ons ditzelf besparen. Aangekomen in Bandung regende het met bakken uit de hemel. Bandung wordt ook wel de stad van het verkeerd genoemd en dat was te merken. Zoveel files, verkeersstromingen en voertuigen, dat 5 km rijden al 40 minuten duurt. Ons hostel (Buton Backpackers lodge) is pas vier maanden oud en ziet er erg netjes uit. Samen met vijf anderen delen we een kamer. We liepen naar de hoofdstraat genaamd Braga en ondertussen kwamen we veel Art Deco huizen tegen en gebouwen met Nederlandse architectuur en woorden erop. Mooi en apart tegelijkertijd om de invloeden van de Nederlandse kolonisatie door heel Java te ontdekken. Ook hier staan zuilen met de dag van de bevrijding van de kolonisatie. Na een hapje te hebben gegeten liepen we terug naar ons hostel, waar we onderweg een leuke bar tegenkwamen genaamd Troys. We hadden wel zin in een drankje, dus liepen we naar binnen. Er was live muziek bezig en verschillende locals zaten ook binnen.
We raakten in gesprek met twee locals die redelijk goed Engels konden. Samen met hen zijn we een locale midnight snack wezen halen en daarna nog naar een club geweest. Het was een geslaagde eerste avond in Bandung.

Dat we een gezellige avond hebben gehad, merkten we de volgende dag een beetje. We deden 's ochtends rustig aan, aangezien het toch keihard regende. Na een lekkere lunch hebben we nog een

beetje rondgewandeld en zijn we optijd weer terug gegaan naar het hostel, want Ilse voelde zich niet heel fit. Eind van de middag zijn we naar een dokter geweest, omdat ze hoge koorts erbij kreeg. Hij had een klein kamertje dat volledig getegeld was en waar één grote kast in stond met oude medicijn boeken, familie foto's en wat materialen. Deze zelfde kamer was ook de behandelkamer en na wat controles kreeg Ilse een handgeschreven briefje met de recepten mee, die door onze hostel eigenaar gebracht wordt naar de apotheek. Bij een Nederlands restaurantje op de hoek hebben we oud en vertrouwd pasta pesto op. Deze mensen waren zo blij met onze komst dat we het familierecept van de macaronischotel ook moesten proeven. Zelfs de speculaas hier, die echt lekker was, was zelfgemaakt. Helaas zaten we niet echt te wachten op al deze hofmakerij, aangezien Ilse het liefst in haar bed lag. Na een foto voor de open haard en de Volendamse foto met Indonesiërs in Volendamse klederdracht.

De nacht heeft Ilse goed gedaan, alleen ze was nog wel versuft van de medicijnen. Helaas kregen we het vervelende nieuws bij het ontbijt dat ze volgeboekt zaten. Blijkbaar was onze reservering niet doorgekomen. We konden ons druk maken of een ander hostel zoeken. We zijn voor optie 2 gegaan. Om 12:00 waren we bij ons andere hostel, dat leek op een kil oud bankgebouw. Dit klinkt negatief, maar het zag er netjes en ruim uit. Van ons andere hostel hadden we gehoord dat er een Angklung voorstelling is. Angklung is een typisch Indonesisch muziekinstrument gemaakt uit bamboe. Om 15:30 stond deze voorstelling gepland. Voor de eerste keer hebben we een uber besteld en deze aardige meneer bracht ons naar de locatie. Mochten we nog eens een taxi nodig hebben, hadden we zijn nummer. Dat is handig. De voorstelling was in een overdekt halve maan ruimte. De performers bestonden uit leerlingen van de muziekschool die bekendstaat om dit instrument. Ze begonnen met een stukje traditioneel poppenspel (in het Indonesisch), waar de vele schoolklassen in het publiek interactief in meededen. Hierna hebben we stukjes traditionele dans, andere traditionele muziek en uiteraard de Angklung. Wat een mooi instrument en zo'n mooi geluid! Uiteindelijk kreeg iedereen in het publiek een Angklung en speelden we gezamenlijk het Indonesische volkslied onder de begeleiding van de zoon van de maker van de Angklung. Alle kinderen zongen enthousiast mee.
Na een gave voorstelling met wel 100 kinderen, bestelde we onze tweede uber. 'S avonds hebben we bij Warung Upnormal gegeten, een hip tentje met veel mie gerechten. Een korte avond uit, zodat Ilse even verder kan rusten.

Terwijl we dit stukje schrijven zitten we in een hele koele trein opweg naar Jakarta. Met werkelijk het mooiste uitzicht. De trein rijdt langs de mooie bergen omgeven met palmbomen, rijstvelden, typische bamboe huisjes in de middle of nowhere en prachtige planten en bomen.

Gisteren voelde Ilse zich een stuk beter, dus besloten we om met de lieve Über taxi chauffeur van gisteren, vandaag naar Kaweh Putih te gaan, ook wel de witte krater genoemd. 08:00 Sharp stond hij voor de deur en reden we de stad van het verkeer uit. Wat

ongeveer wel een uurtje duurde, want dit blijkt nog best een grote stad te zijn. Er wonen ongeveer 5 - 7 miljoen mensen. Wow dat hadden we niet verwacht. Helaas werden we geraakt door een motor aan de rechterkant van de auto, waardoor er iets was met de bumper. Gelukkig kwamen er al vier mensen onze chauffeur helpen en na een snelle garage check, konden we weer opweg. Eenmaal de drukke stad uit, reden we door een kleine stad, 1 miljoen mensen, alsof het niets is. Daar moeten deze dorpse meisjes wel even aan wennen.

We kletsten wat met de chauffeur en kwamen erachter dat 60% van alle kinderen, na elementary school, niet meer naar school gaat, omdat er geen geld voor is. Zoveel kinderen die alleen de basis van de basis krijgen, hier staan we wel even versteld van. De armoede is erger dan we dachten. Akmal, onze chauffeur, vertelde dat er erg weinig banen zijn, omdat de economie niet goed draait en de overheid hier niets aan doet. Vandaar dat we dus zoveel mensen 'niets' zien doen. Ook maken mensen zelf banen, door auto's te helpen oversteken en hun salaris bestaat uit de fooi die ze krijgen. Of mensen met een gitaar die voor 2 minuten een liedje spelen en geld vragen aan de mensen in die ruimte. En zo kunnen we nog wel even

doorgaan. Akmal heeft wel gestudeerd, rechten. Maar hij staat niet achter het rechtssysteem, dus is een eigen bedrijf begonnen. Alleen door moeilijkheden met de overheid heeft hij geen werk. Nu werkt hij als Uber, grab en go-jek chauffeur om zijn dochter van 17 en haar broertje toch te kunnen laten studeren. De mensen hier hebben niet heel veel, zijn ook niet heel erg gelukkig, maar klagen niet. Het kan altijd erger. En altijd vriendelijk en anderen helpen. We zijn diep geraakt. Ook kwam de Nederlandse kolonisatie ter spraken. Ondanks de vreselijke dingen die er gebeurd zijn, heeft Akmal ook wat geleerd van de Nederlanders naast de mooie gebouwen die er toen door de Nederlanders gebouwd zijn. Nederland heeft van een land dat toen uit verschillende eilanden en regeringen bestond en samengebracht tot een. Een mooie eigenschap van Nederlanders vindt hij de discipline die we hebben. Ondertussen waren we aangekomen in een hoger bergdorpje waar ze aardbeien groeide, dat werd duidelijk geadverteerd.

Eenmaal bij de krater aangekomen, konden we met een go-jek, een soort volkswagen busje, naar boven. Het krater had een licht turqouise kleur en het was erg mistig. Deze mist werd gecreëerd door de sulfur gassen. Het stonk hier ook echt heel erg naar rotte eieren. Dus iedereen, en ook wij, droeg een mooi groen doktersmasker. Vanwege de gassen, mocht je niet langer dan vijftien minuten bij het kratermeer blijven. Weer beneden vonden we eindelijk een kraampje dat maiskolven barbecuede, we waren nu echt blij! Al de hele reis zien we ze, alleen precies op het verkeerde moment. Na een heerlijke maiskolf reden we met Akmal weer naar ons hostel, waar we om 16:00 aankwamen.
Heel veel sightseeing konden we nu niet meer doen, aangezien het allemaal rond deze tijd al dicht was. Dus werd het tijd voor de film! We zijn naar Beauty and the Beast geweest in een erg moderne bioscoop. Het was gesproken in Engels, dus we hoefde geen spoedcursus Indonesisch te volgen. Toen de film af was, voelde het even alsof we in Nederland naar de film waren geweest.

Hierna hebben we nog een drankje in een kroeg in onze straat gedaan en we zaten nog niet of de zanger van de live band kwam naar ons toe en vroeg of we konden zingen, dansen en drinken. Fijn die spotlight. Een Nederlandse jongen kwam ons nog even vergezellen. Hij had al twee weken geen Nederlanders gezien, want hij werkte op een kippenboerderij in een klein dorpje hier vlakbij. Na wat meer over de agrarische sector hier geleerd te hebben, zijn we lekker naar ons bed gegaan.
Wow wat vliegt de tijd. En hoe cliché het ook is, het is wel waar. We zijn nu vier weken onderweg. Ondanks dat we al zoveel gedaan hebben voelt het niet alsof we al zo lang van huis zijn. Al hebben we onze lange broeken al wat vaker gedragen dan alleen in het vliegtuig of tijdens een koude hike, dus we beginnen al te wennen aan die 25 - 30 graden.
Vandaag zijn we met de trein naar Jakarta gegaan. Na een slechte ervaring met een uber die ons liet zitten, zijn we lopend naar het station in Bandung gegaan. Om 11:35 vertrok onze trein en om 15:00 zijn we aangekomen in Jakarta. Hoge gebouwen kwamen ons tegenmoet maar dat schrijven we in onze volgende blog.