Na een stevig ontbijt bestaande uit o.a. chilli con carne zonder tomatensaus, alle soorten Afrikaanse worstjes, een gevuld omelet en nog veel meer zijn met volle buikjes gaan inpakken. Niet veel later kwam een zekere Tonny binnen. Zij kwam ons meer uitleg geven over de (verkeers)regels in Zuid-Afrika en welke route we moesten volgen. Daarnaast had zij nog een hele map mee voor ons van Zuid-Afrika Online waarin al onze vouchers zaten samen met een uitgebreide planning voor alle dagen van onze vakantie en nog veel meer extra uitleg over Zuid-Afrika. Klein detail, Tonny had niet alleen informatie voor ons maar ook voor een ander koppel dat in de Airport Game Lodge verbleef. Bleek nu toch wel dat dat hetzelfde koppel is van het ‘wijn-incident’, even gênant hoor. Ze wisten ons ook te zeggen dat ze achter ons in het vliegtuig zat. Toen we de reis aan het overlopen waren met Tonny en het andere koppel bleek dat onze reis voor een grootdeel overeen kwam met dat van hun. Onze ontmoeting was dus voorbestemd door het lot. Als Tonny klaar was met haar uitleg gingen we met een man naar onze auto zien. Een mooie, witte, nieuwe Nissan X-trail. Na wat duwen en proppen is al onze bagage dan toch in de koffer geraakt en konden we vertrekken. De eerste vijf seconden van onze tijd op de baan waren al weer even spannend aangezien papa vergeten was dat ze hier links reden. Na een flinke trek aan het stuur waardoor we naar de juiste kant van de baan vlogen waren we echt vertrokken. In het begin was het even zoeken naar de correcte weg maar eens we op de autosnelweg zaten ging het vlotjes. Na vele kilometers rijden verlieten we de autosnelweg om aan het eerste deel van de Panorama route te beginnen. In de road map die papa had klaar gemaakt stond dat we in onze verblijfplaats van die avond de mogelijkheid hadden om zelf te koken en dat het afgeraden was om in de donkere nog te rijden naar een restaurant. Met dit in ons achterhoofd zijn we eerst langs de ‘spar’ gereden voor inkopen te doen. We moesten goed nadenken wat we kochten want we moesten noch een hele tijd rijden en in een warme auto wordt eten snel slecht. Met een algemeen besluit dat we voor spaghetti gingen gaan hebben we enkele paprika’s en kleine tomaten gekocht, ook lagen de spaghetti, gehaktballen in blik, twee potten tomatensaus en een soort van Zuid-Afrikaanse foccacia met kaas en uien in onze kar. Na ons bezoek aan de spar zijn we iets gaan zoeken om te eten. Iets lokaal vonden we niet meteen, we hadden eerder de keuze tussen KFC, een soort van Zuid-Afrikaanse Pizza Hut en Wimpy. Aangezien papa al bij het horen van de naam ‘Wimpy’ heimwee kreeg naar zijn tijd in Amerika en Charlotte en Stephanie in heel hun leven nog nooit van deze naam hadden gehoord zijn we dan maar daar gaan eten. Papa heeft gekozen voor een grote schotel mixed grill met pap en specifieke saus waarvan we de naam even zijn vergeten. Deze pap was een soort van witte polenta dus het was niet echt papa zijn meug maar al een geluk kon hij wisselen met de fritten van Charlotte. Zij was samen met mama voor ‘Chops & Boere’ gegaan, dit was een schotel met lamsboutjes en worst of op zijn Zuid-Afrikaans ‘Boerewors’. Stephanie heeft zich dan weer laten verleiden door de enige echte Wimpy Burger aangevuld met spicey guacamole en gekarameliseerde ajuintjes. Zoals echte westerlingen in een fastfoodketen ging onze maaltijd gepaard met een grote kan, van meer dan 1liter, Coca-Cola. Nadat onze bordjes helemaal leeg waren, we allemaal een stevig boertje hadden gelaten van de cola en de parkingwachter hadden betaald hebben we onze rit op de panoramische route verder gezet. Vele prachtige zichten overheen de Zuid-Afrikaanse ‘Grand Canyon’ verder kwamen we aan in onze verblijf voor die avond. Deze nacht gingen we spenderen in twee prachtige hutjes die super comfortabel en rijk uitgerust waren en elks over een terrasje bezaten. Als donderslag bij heldere hemel stelden we vast dat er noch een kookvuur hadden, noch kookpotten. We moesten dus roeien met de riemen die we hadden voor onze pasta klaar te maken, namelijk een microgolf, een waterkoker en een toaster. Na het geniale idee van Charlotte om de pasta in de waterkoker klaar te maken zijn we begonnen met het avondeten klaar te maken. Toen we de blikken gehaktballen opendeden stelden we vast dat ze in een soort van bruine gelei zaten, oftewel puur vet! Daarnaast stonk dit vet ook nog eens uren in de wind. Na het afwassen van de gehaktballen en het opwarmen ervan in de microgolfoven samen met de saus konden we beginnen eten. Buiten de geur en de uitstraling van de gehaktballen viel ook de smaak een beetje tegen. Op het blik hadden we gelezen dat er geen varkensvlees in de gehaktballen zat maar bij het eten van de gehaktballen vroegen we ons af of er überhaupt wel vlees in de gehaktballen zat. We hebben dus vooral genoten van de pasta, die desondanks ze in een waterkoker was klaargemaakt verrassend goed smaakte, en de saus. Na het eten hebben we met z’n allen nog een beetje nagenoten op het terras. Vaak hoorden we rondom ons geritsel van de bladeren maar we konden niet thuisbrengen of het nu een mens of een dier was en als het een dier was konden we al zeker en vast niet thuisbrengen wat voor soort dier het was. Pas de volgende ochtend tijdens het poetsen van onze tanden kwamen we erachter dat het kleine aapjes waren. Losstaande van het geluid van de aanwezigheid van de apen, en misschien ook wel andere dieren, zijn we allemaal op tijd ons bedje ingekropen want het wordt hier al heel snel donker en om 18u heb je vaak het gevoel dat het al 20u is en dus om 22u heb je het gevoel dat het al 24u is.