Zoals gewoonlijk begonnen we onze dag met een veel te uitgebreid ontbijt. Aangezien het zondag was, hadden we met z’n allen gekozen voor een zachtgekookt eitje. Kwestie van onze traditie van thuis verder te zetten. Na het ontbijt maakte we ons klaar voor de walvissentocht. In een kleine speedboot gingen we opzoek naar de verschillende zeedieren maar dan hoofdzakelijk naar walvissen. Desondanks de zee rustig was en we van een jong Nederlands koppeltje pilletjes tegen zeeziekte hadden ontvangen, kregen we al snel een flashback naar de boottocht die we in Madeira hadden gemaakt waarbij Stephanie voornamelijk de vissen had eten gegeven bij wijze van spreken. Deze keer waren het niet de vissen die eten kregen maar een emmer. Hierbij dan ook de officiële mededeling dat dit de laatste boottocht was die Stephanie in heel haar leven heeft gemaakt. Alsof het allemaal nog niet erg genoeg was hadden we de boottocht ook nog eens voor niets gemaakt want buiten een staart van een zeehond en een albatros, oftewel een meeuw, hebben we niets gezien. Van de walvissen was dus niets te bespeuren. Van een domper op de feestvreugde gesproken. Met een teleurgesteld gevoel zijn we dan maar richting Heidelberg vertrokken. Onderweg zijn we nog even gestopt voor een kleine snack waaronder de ‘vetkoek’ weer een typsich Zuid-Afrikaans gerecht dat eigenlijk niet veel meer voorstelt dan een soort pistolet. Toen we na een tijdje rijden aankwamen in Heidelberg waren we bij het zien van de accommodatie voor die nacht de teleurstellende walvissentocht meteen vergeten. Deze nacht zouden we verblijven in een boerderij. We sliepen in een apart gebouwtje zo een 300 meter van het hoofdgebouw. Ons gebouwtje bestond uit twee aparte kamers met ieder een eigen haardvuur in de kamer en een groot terras. In de kamer van mama en papa bevond zich bovendien nog een bubbelbad. Na een zeer ontspannende namiddag maakten we ons klaar voor het avondeten waarbij we nogmaals beseften dat we in de zevende hemel zaten. Het eten kon men op z’n minst gastronomisch noemen. Als voorgerecht hadden we met z’n vieren gekozen voor de carpaccio van kuddu, een soort antilope, aangevuld met een stukje gesmolten brie. Heerlijk was dat. Als kleine versnapering kregen we tussendoor een sorbet van watermeloen, vodka en munt. Vervolgens werd het haardvuur, dat in de kamer brandde, omgetoverd tot een echte braai, Afrikaanse woord voor BBQ, waarop onze stukje vlees van het hoofdgerecht werden gebakken. Charlotte en mama zijn voor een volledige struisvogelsteak gegaan terwijl papa en Stephanie gekozen hadden voor een trio van steaks, namelijk struisvogel, rund en wilde beest, ook een soort antilope. Als aanvulling op deze stukje vlees was er nog een groentenbuffet bestaande uit een tomatensalade, een salade met cranberry, butternut met een stukje gesmolten blauwe kaas en champignons, gebakken patatjes en champignonsaus. Alsof we nog niet vol genoeg zaten konden we nog een dessert kiezen. Papa liet zich volledig gaan bij een stuk chocoladecake terwijl mama en Stephanie hoopte op een lichter nagerecht met hun keuze voor limoenijs. Nagenietend van deze fantastische avond vielen onze oogjes toe en besloten we terug te keren naar onze kamers. Zo gezegd zo gedaan en het duurde niet lang vooraleer alle lichtjes uit waren.