Rock City Mwanza

We hebben HBO-V studenten Els en Noud opgezocht in Mwanza, zij lopen daar stage in Bugando Hospital. Mwanza is de een-na-grootste stad van Tanzania en ligt aan Lake Victoria, het meer waar de Nijl zijn oorsprong vindt.
Na een hele hobbelige busreis van elf uur waar we de dood weer eens talloze malen voor onze ogen voorbij zagen glippen en een boottocht van een half uur waren we op plaats van bestemming. Ik had Mwanza verwacht als een hele drukke en chaotische stad, maar na Dar es Salaam was dit een verademing. De stad kwam rijk en modern over. In vergelijking met de mensen daar, liepen wij er verpauperd bij toen we de bus uit kwamen.
De stad ligt pal aan het water en is omgeven door reusachtige rotsblokken, die ook in het meer liggen. Deze rotsblokken zouden ooit, lang geleden, uitgespuugd zijn door een vulkaan.
Samen met Noud en Els zijn we 's avonds uit eten geweest bij een restaurant met uitzicht over het meer. Daar wil je, ondanks de hitte, echt niet in zwemmen trouwens. Er zwemmen veel kleine wormpjes die door je huid heen boren en je besmetten met de infectieziekte bilharzia. Veel mensen die in Mwanza wonen leven van de visvangst en peddelen met kleine, houten bootjes het meer op. De meesten kunnen niet eens zwemmen.
Na het eten zijn we op tijd gaan slapen. We waren kapot van de reis en Lieske, Ellen en Noud gingen de volgende dag voor twee dagen op safari naar de Serengeti.

Els en ik hebben het deze dagen rustig aan gedaan en de stad wat verkent. De markt was weer erg leuk om rond te struinen, ze verkochten hier alles. We hebben een wandeling gemaakt naar het hoogste punt van Mwanza; Capri Point. Daar liggen veel van die grote rotsblokken waarvandaan je prachtig uitzicht hebt over de stad en het meer. Het was een heel geklauter om er te komen. De slippers die ik aan had waren niet heel ideaal. Om bij een bepaald punt te komen moesten we van de ene naar de andere steen springen, waarbij je een groot stuk over een gapend gat moest overbruggen. (Mam, jij moet het volgende stuk even overslaan.) Els sprong als een jonge berggeit zonder angst naar de volgende steen. Bij mij duurde het een paar minuutjes. Als je het niet haalde, of uitgleed, zou het goed misgaan. Uiteindelijk toch de dodensprong gemaakt en gehaald. De foto getuigt. Later zijn we ook nog met Lieske, Ellen en een sixpack bier naar deze plek gegaan. Deze keer hadden we dichte schoenen aan, dat sprong toch wat fijner.

De volgende dag was er 's avonds een groot muziekfestival waar onder andere Ne-Yo en onze grote Tanzaniaanse held Diamond zouden optreden. Ondanks dat we hier al weken naar uitkeken, besloot ik vanwege omstandigheden in Nederland om niet heen te gaan. Mijn hoofd stond er niet naar om te feesten.

Er zijn in Mwanza veel buitenlanders die in Bugando Hospital werken of studeren, vooral artsen. Een grote groep hiervan kwam spontaan bij ons eten om daarna gezamenlijk naar het festival te gaan. Halsoverkop moesten we een maaltijd voor vijftien man in elkaar flansen. En dat op één pitje. Ik moet eerlijk zeggen dat het erg goed gelukt is!
Noud, Lieske en Ellen kwamen 's avonds terug van de safari. Noud en Ellen waren allebei ziek en gingen direct naar bed. Lieske ging met Els en de rest mee naar het festival, maar kwam na een paar uur weer terug, ook ziek. Toen ik me 's nachts ook beroerd ging voelen werd het wel erg gezellig bij de deur voor de wc. De volgende dagen voelden we ons allemaal vrij beroerd. Noud ging op vakantie naar Zanzibar, dus dat was extra kut.

Toen we ons weer wat beter voelden zijn we naar Bugando Hospital geweest voor een rondleiding. Het is het grootste ziekenhuis van West Tanzania en dat was duidelijk te merken. Het gebouw telt negen verdiepingen en heeft een boel specialistische afdelingen. Tijdens de rondleiding kwamen we al veel gekke dingen tegen die je in Kabanga niet ziet. Zo lag er op de intensive care een man die door een hyena gebeten was. De hyena had bijna de hele borst van de man eraf gescheurd en je scheen zelfs zijn linker long te kunnen zien. Op de

pediatrie lagen veel kleine kinderen met gigantische hoofden; waterhoofden. Soms was het hoofd bijna net zo groot als het lichaam.
De staat van het ziekenhuis was, ondanks alle moderne apparatuur, een stuk slechter dan in Kabanga. Ik vond er een nare en armoedige sfeer hangen. Tijdens de rondleiding zag je nauwelijks verpleegkundigen met de patiënten bezig zijn en Els had een naar verhaal over een patiënt die een paar dagen geen eten en nauwelijks drinken had, omdat hij dat niet kon betalen.
Het ziekenhuis heeft ook een psychiatrie afdeling, dat was helemaal schrikken. Om er te komen moesten we door twee grote deuren die beschilderd waren met vrolijke en kleurrijke tekeningen. Daarachter bevond zich een hel. Er was een mannen- en een vrouwenzaal, waarin allemaal bedden stonden. In de bedden lagen de patiënten, veel waren ontkleed. Ze lagen levenloos voor zich uit te staren of in zichzelf te mompelen. Sommige patiënten kwamen naar ons toe en pakten ons bij de arm. Ze probeerden contact te maken, maar waren slecht te verstaan doordat ze helemaal gesedeerd waren door de medicatie. De ogen waren vaak bloeddoorlopen.
De afdeling had twee separeercellen. Met de nadruk op cel. Het was een donkere en kale ruimte met tralies. De grond was gemaakt van beton. In een van de separeercellen zaten twee mannen. De ene man stond geklemd met zijn handen om de tralies heen en staarde naar ons, terwijl wij daarvoor stonden te praten. Achter die man stond een andere man, naakt. Die man probeerde telkens de broek van de voorste man uit te trekken en tegen hem aan te rijden. De verpleegkundige die met ons mee was deed alsof er niks aan de hand was. Op de vraag of de mannen voor hun veiligheid niet beter gescheiden konden worden, (er waren immers twee separeercellen) antwoordde de verpleegkundige dat de andere separeer voor vrouwen was. Ondanks dat daar niemand in zat, mocht er geen man in.
Ik was heel blij toen we van die afdeling af konden. Ik heb veel respect voor Noud en Els, die in dit ziekenhuis stage lopen. Hoewel er hier meer te zien is, zit ik veel liever in het rustige ziekenhuis van Kabanga.

We hebben onze week naar Mwanza afgesloten met twee dagen op het eiland Ukurewe. Dit is het grootste eiland in het Lake Victoria.
Hier hebben we twee dagen het eiland verkent op de fiets. Fietsen, wat heerlijk om weer te doen! Het was nog vrij pittig ook, omdat het eiland erg heuvelachtig is en de fietsen geen versnellingen hadden. Ik heb de blaren zelfs op mijn handen staan.
De eerste dag zijn we naar een vissersbaai en daarna naar een uitzichtpunt op het eiland gefietst. Daar moesten we weer over allerlei rotsen klimmen en konden we over het hele eiland heen kijken en genieten van de ondergaande zon.
De tweede dag zijn we naar een oude katoenfabriek gefietst. Deze was niet meer in gebruik. Achter de fabriek was een regenwoud waar we

een stukje ingelopen zijn. Het was moeilijk op de foto vast te leggen hoe mooi het daar was.
Tijdens de fietstocht viel het op hoe rustig en gemoedelijk de sfeer op het eiland was. Het kwam heel vredig over. Behalve dan de auto's die vaak met een rotgang langs ons reden. Auto's hebben hier áltijd voorrang, als fietser of voetganger heb je je maar uit de voeten te maken. Terwijl we fietsten zagen we vlak voor ons een man en een vrouw samen op een fiets. Omdat er twee auto's per se keihard langs elkaar heen moesten rijden, moesten de man en de vrouw zich van de fiets af laten vallen om niet geraakt te worden. De vrouw had een baby op de rug en viel met een smak op de grond. Gelukkig leken de vrouw en baby zich niet al te ernstig gewond en liep het goed af.

Hierna was het weer tijd om terug naar Kabanga te gaan. We hebben nog vier weken om stage te lopen en we moeten hard aan de bak met ons portfolio. Daarna ga ik op reis!!