Vervolg paasweekend en het albinokamp

Pasen is hier een groot feest, het is haast te vergelijken met kerst in Nederland. We waren nog niet terug van onze kruistocht op Goede Vrijdag, of we werden door de nonnen alweer uitgenodigd om zaterdagavond naar de kerkmis te komen. We zijn hier al een keer op een zondag naar de kerk gegaan en dat was geen heel groot succes (alles is in het Swahili en het duurde twee uur), maar we hoorden dat deze kerkdienst een groter spektakel zou zijn en dat er een feestje gebouwd zou worden.
We hebben bezoek uit Nederland van vier operatieassistenten uit het Martini ziekenhuis. Eentje van hen is vijf jaar geleden voor haar stage naar Kabanga geweest en werkt nu voor de Kabanga Hospital Foundation. Dit is een Nederlandse foundation opgezet om de kwaliteit van het ziekenhuis te verbeteren en de mogelijkheden te vergroten. Ze zijn een weekje in Kabanga om te bekijken hoe de situatie in het ziekenhuis er nu voor staat.
Met z’n zevenen zijn we met lood in onze schoenen naar de kerk gelopen. Vlak daarvoor hadden we gehoord dat de dienst vier uur duurde. We konden het niet maken om nu nog af te laten weten en moesten dus wel heen. Ik vind dit soort dingen altijd leuk om mee te maken, maar vier uur zitten op een houten balkje en luisteren naar iets wat je niet verstaat is wel erg lang.
Voor de kerk was een paasvuur van een paar meter hoog gemaakt, waaromheen allemaal kinderen aan het zingen en dansen waren. Eentje van hen leidde de boel en jutte alle kinderen op. Ze sprongen en gilden en renden hard om het vuur heen. Hun enthousiasme was erg aanstekelijk en we hadden direct al geen spijt meer dat we heen waren gegaan. Het was donker en de hemel helder, overal waren sterren te zien. Om het allemaal nog indrukwekkender te maken, gooide er af en toe iemand zand op het vuur, waardoor het nog verder omhoog schoot.
Dit feestje duurde ongeveer driekwartier waarna we de kerk in moesten. Daar hebben we drie en een half uur gezeten op een houten plank. Af en toe moesten we staan en af en toe knielen. Dat hield de spieren een beetje warm. De hele kerk zat vol, er moesten zelfs mensen staan. Er werden vele verhalen verteld, in het Swahili. Ook werd er af en toe gezongen, er was een dirigent die het koor bestaande uit nonnen en monniken leidde. Ik denk dat je als je niet kunt zingen, je hier niet aangenomen wordt in het klooster. Daar gaat mijn carrière als non.
Speciaal voor Pasen was de kerk versierd. Er hingen slingers en achter het altaar waren lampjes opgehangen. We proestten het uit toen die aangingen. Het waren rood, blauw en groende lampjes, die flikkerden. Pap, jouw kerstverlichting is er niks bij vergeleken! Wat een kitch. Daarvoor stond dan de priester bloedserieus zijn verhaal te doen over de wederopstanding van Jezus.
Tiba was dus ook met ons meegelopen richting de kerk. Buiten bij het paasvuur lag ze rustig bij onze voeten. Ze past heel goed op het huis als wij er niet zijn. Echt de perfecte waakhond… Sr. Eva kwam ons even vertellen dat de hond absoluut niet mee de kerk in kon. Dat

begrepen wij ook wel. Toen we de kerk binnen gingen, ging Tiba helaas toch met ons mee. Ze luistert nergens naar en gaat lekker haar eigen gang, dus ze was niet meer naar buiten te krijgen. Omdat ze rustig ging liggen, hebben we haar eerst maar gelaten, maar na een tijdje begon ze te lopen. Ik heb haar toen tijdens de dienst naar buiten geschoven. Dit was echt een idioot gezicht. Tiba ging met haar kont op de grond zitten en zette zich schrap en ik heb haar met veel onhandigheid naar buiten geduwd. Het was verder doodstil in de kerk, dus iedereen kon horen hoe zeven meisjes uit alle macht probeerden hun lachen in te houden. Een hele gênante vertoning, omdat het echt afgekeurd werd dat Tiba in de kerk was en we haar nauwelijks naar buiten kregen. Ze probeerde telkens weer binnen te komen, tot een aantal mannen haar een paar klappen met een stok hebben gegeven. Daarna hebben we haar daar niet meer hebben gezien.
Na drie-en-een-half uur was de dienst voorbij. De volgende dag vroeg sr. Eva wat we van de dienst vonden. We begonnen heel schijnheilig dat het zo mooi en leuk was, waarop sr. Eva ons onderbrak en vroeg of we het niet te lang vonden. Nouja, het was wel redelijk pittig, helemaal omdat we niks konden verstaan. Gelukkig deelde sr. Eva deze mening. Zij had tijdens de dienst een hele tijd zitten bidden dat de priester snel zijn verhaal zou afronden!

Die middag voor de kerkdienst hadden we een afspraak gemaakt bij het albinokamp in Kabanga. Sinds een aantal jaren zijn albino’s hun leven niet zeker in Tanzania. Witch doctors hier geloven dat de ledematen van albino’s magische krachten hebben. Daarom worden hun ledematen er vaak vanaf geslacht, de verhalen zijn gruwelijk. Daarnaast geloven veel mensen dat albino’s slecht en dom zijn. Een albinobaby zou ongeluk brengen. Sommigen denken dat albino’s niet kunnen sterven en dat het geesten zijn.
In Tanzania komt albinisme relatief veel voor. 1 op de 1400 hier is albino, terwijl in Nederland dat 1 op de 20.000 is. Waardoor dit hoge percentage komt, is niet duidelijk. Afgelopen twee jaar zijn er meer dan zeventig moorden op albino’s gerapporteerd bij de politie. Maar lang niet alle aanvallen worden geregistreerd. Naar schatting moeten er nog honderden meer zijn.
Op verschillende plekken in Tanzania zijn kampen gebouwd, waar albino’s op bescherming kunnen rekenen. Ook in Kabanga is zo’n kamp. Het wordt omringd door een hoge stenen muur, waarop allemaal glasscherven zijn geplakt. ’s Avonds en ’s nachts worden de poorten beschermd door gewapende bewakers. Af en toe komen er albino’s buiten het kamp, altijd onder bewaking.
We hebben een afspraak gemaakt om het albinokamp te bezoeken en werden ontvangen door een jongen van een jaar of achttien die zijn mond niet op de verkeerde plek had zitten. Hierna kregen we een rondleiding van het schoolhoofd en de directeur van het kamp. Twee jonge mannen met hart voor de zaak. Het kamp was veel groter dan ik verwacht had. Er wonen ongeveer 250 mensen, waarvan 140 albino’s. Het overgrote deel is jonger dan vijftien. Er wonen ook gehandicapte kinderen, zowel lichamelijk al verstandelijk. En er wonen een aantal moeders, die bij hun kinderen blijven wonen. De meeste kinderen zijn daar gebracht door hun ouders. De motieven verschillen, sommige ouders brengen hun kind ter bescherming,

anderen zijn opgelucht een kind weg te brengen, omdat het ongeluk zou brengen of voor een slechte reputatie kan zorgen. Lang niet alle kinderen krijgen dus bezoek. De mensen slapen bij elkaar op een grote zaal, jongens bij de jongens, meisjes bij de meisjes. Ze hebben een eigen bed en een klamboe, maar daar is alles mee gezegd. Veel kinderen lopen in kapotte kleren en de meeste albino’s dragen geen goede bedekkende kleding of zelfs maar een hoed. Deze schijnen ze allemaal wel te hebben, maar vaak willen ze die niet dragen, omdat ze het belang ervan niet goed inzien. Er is weinig schaduw om beschutting te zoeken tegen de zon. Een van de kinderen had een gigantische blauwe wond op zijn hoofd, het leek op een melanoom. De enige plek in Tanzania waar je chemotherapie of een bestraling kunt krijgen, is in het ziekenhuis in Dar es Salaam. Kanker kan hier dus nauwelijks behandeld worden.
Tijdens de rondleiding werden we al snel omringd door tientallen kleine kinderen die ons bij de hand pakten en om ons heen dansten. Heel aandoenlijk. Het was goed om daar te rond te lopen, maar het voelde ook een beetje als aapjes kijken. We willen zo graag helpen, maar wat het kamp echt goed kan gebruiken is geld en nieuwe hulpmiddelen. Er zijn bijvoorbeeld vier rolstoelen, die alle vier nauwelijks nog bruikbaar zijn. Er zijn veel misvormde kinderen in

het kamp, met benen en armen die helemaal krom staan. Zij bewegen zich voort, door over de stoffige grond te schuiven en kruipen.
De kinderen krijgen onderwijs tot aan de basisschool in het kamp. Ook is er een brailleschool voor de blinde kinderen, maar de mogelijkheden zijn zeer beperkt. Het beschikbare materiaal is niet toereikend genoeg.
Na de rondleiding hebben we nog even met de kinderen gespeeld. Er hingen inmiddels drie aan mijn arm en ze leken het heerlijk te vinden om bezoek te krijgen. Toen we weer naar huis gingen, was het lastig gedag zeggen. Een paar van de kleinsten probeerden met ons mee te gaan, maar ze mochten niet door de poort.
We hebben afgesproken dat we binnenkort weer langs gaan om te overleggen of wij eventueel iets kunnen betekenen voor het kamp. Maar nogmaals, wat ze vooral kunnen gebruiken, zijn nieuwe hulpmiddelen.