Een afscheid en een weerzien

Na onze trip naar Gombe hebben we al vlot weer afscheid genomen van Angelika, zij ging weer voor een paar weken terug naar Kabanga. We hadden nog een paar dagen met z’n vieren voordat Ellen, Lieske en Noud richting Zambia vertrokken. Ik zou dan naar Mwanza reizen, om na vijf maanden eindelijk Bram weer te zien.
Het was best raar om na bijna een half jaar intensief met z'n drieën samen leven en alles delen (van poepverhalen, tot bierflesjes, tot onze prachtige zangstemmen, tot tranen van het lachen of verdriet en nog veel meer) weer uit elkaar te gaan. We zijn nog een paar keer flink uit eten geweest en hebben onder het genot van onze laatste gezamenlijke Kilimanjaro’s goede herinneringen opgehaald.
De volgende dag was het zo ver en moesten we begin van de middag naar de plek in Kigoma waarvandaan de MV Liemba zou vertrekken. De MV Liemba is een boot uit 1915(!!!) die over Lake Tanganyika tussen Kigoma en Mpulungu in Zambia schippert. Ik ging mee om Noud, Lieske en Ellen uit te zwaaien. We moesten er voor een bepaalde tijd zijn om een kaartje

te kopen, wat uiteindelijk nog stressen was. Daar aangekomen hebben we nog uren gewacht, voordat ze uiteindelijk de boot op konden. Met ons waren er vele Tanzanianen en Zambianen die wachtten. Dat ging weer heerlijk op zijn Afrikaans. Mensen hingen wat rond en lagen her en der te slapen. Na een tijd rondhangen, mocht de meute de boot op.
Na de boot uitgezwaaid te hebben, nam ik de tuk tuk weer terug naar de lodge, om de volgende dag de bus naar Mwanza te nemen. Hier zou ik over een paar dagen Bram weer zien. De lange busreis in m’n eentje was een stuk saaier dan toen ik in gezelschap van Ellen en Lieske reisde. In Mwanza verbleef ik in een van de huizen waar de internationale studenten en coassistenten ook wonen. Hier heb ik een paar gezellige en rustige dagen gehad en zo wachtte ik (on)geduldig op Bram zijn komst.
Bram had een binnenlandse vlucht van Dar es Salaam naar Mwanza en zou ’s avonds landen. Ik nam een taxi om hem van het vliegveld op te halen en legde aan de nieuwsgierige taxichauffeur uit wat ik ging doen. Hij was zo vriendelijk om op het vliegveld te wachten en ons weer terug brengen. Het wachten op het vliegveld duurde lang. Heel lang. Vooral als je alle zenuwen erbij rekent. Het vliegtuig was al een tijd geland en de meeste reizigers waren het minivliegveld al uit gekomen. Ik werd nerveus dat er iets mis gegaan was met de overstap of Bram zijn visum. We hadden sinds Bram zijn aankomst in Tanzania geen contact meer gehad. Ik werd door de bewaking bij de

schuifdeuren van het vliegveld weggestuurd toen ik daar stiekem tussendoor probeerde te sneaken. Ook de taxichauffeur kwam ongerust kijken of we niet een andere rit terug hadden genomen. Als allerlaatste kwam Bram dan eindelijk door de schuifdeuren, er was een probleempje met zijn bagage geweest. Na een hele blije, dikke knuffel namen we de taxi naar het hotel dat ik had geboekt. Bram vond het de eerste avond samen nog wat ongemakkelijk en spannend, ik had dat niet. Na een paar biertjes en een kleine maaltijd waren de laatste restjes ongemak weg en wenden we weer aan elkaars gezelschap.
De volgende dag had ik in al mijn enthousiasme een druk programma bedacht, om Bram wat van het Tanzaniaanse leven te laten zien. We namen op tijd de dalla dalla naar de grote markt van Mwanza. Hier hebben we een behoorlijke tijd rondgedwaald, terwijl ik zo veel mogelijk probeerde te laten zien en vertellen. Dezelfde dag nog heb ik Bram meegesleept naar de rotskust van Mwanza om hem het uitzicht

over de stad te laten zien (een aardig eind lopen). Bram takelde ondertussen aardig af. Hij moest nog bijkomen van een lange reis en bovendien moest hij rustig aan acclimatiseren aan de cultuur. Ik had daar totaal geen oog voor door mijn blijheid en enthousiasme en wilde het liefst die eerste dag alles laten zien. Zo gingen we nog op zoek naar een paar locals om samen muziek te maken. Na dit alles durfde Bram toe te geven dat hij nu toch graag even wilde chillen en bijkomen. We stapten allebei achterop een piki piki (motor) en scheurden zo de stad door terug naar het hotel.
De dag daarna moesten we echter ook vlot weer op pad, omdat ik nog veel dingen met Bram wilde delen. Zo wilde ik hem het ziekenhuis van Mwanza laten, om hem enigszins een idee te geven van hoe het daar er aan toe ging. Al was dit ziekenhuis niet te vergelijken met het ziekenhuis in Kabanga. Bram liep steeds vermoeider met mij mee. We hebben in het ziekenhuis een goede maaltijd gegeten (rijst, vis/kip en wat groenten) en moesten daarna alweer door om de safari te regelen.
Ik had vijf maanden de tijd gehad om de drie weken die we samen in Tanzania hadden zó vol te plannen dat we alles eruit konden halen. Ik had alles vrij minutieus gepland, er wel rekening mee houdend dat reizen door Tanzania veel tijd in beslag neemt. Om onze tijd optimaal te benutten vertrokken we de volgende dag al op driedaagse safari naar de beroemde Serengeti. En die arme Bram moest direct mee in deze rollercoaster van belevenissen.