Kruistocht in prinsessenjurk

Op Goede Vrijdag wordt er door katholieken uit Kabanga en Kasulu samen een lange wandeling gemaakt door de heuvels, om de kruisiging van Jezus te eren en herinneren. Door de nonnen werden we uitgenodigd om deel te nemen.
Zeven uur ’s ochtends zouden we vertrekken vanaf de kerk in Kabanga. We hadden gehoord dat er honderden mensen meeliepen. Keurig op Tanzaniaanse tijd om tien over zeven waren we bij de kerk. Daar waren echter maar twee nonnen, een man en twee jonge vrouwen aanwezig. Waren we te laat? Was iedereen al weg? Of waren we te vroeg en moest iedereen nog komen? Een paar minuten later vertrok het kleine clubje. Wij zijn er na een kort overleg maar achteraan gegaan. Onderweg sloten er al snel steeds meer mensen bij ons aan en met een steeds groter wordende groep liepen we richting Kasulu. Natuurlijk wilde Tiba ons niet alleen laten gaan, dus sprintte ze als een dolle ADHD-er van de ene kant van de weg naar de andere. Hierbij kwam ze twee keer bijna onder een auto en een keer bijna onder een motor. Dit mocht haar pret niet drukken en vrolijk rende Tiba met ons mee.
Het tempo zat er behoorlijk in voor Tanzaniaanse begrippen en toen we bijna een uur onderweg waren, begonnen er zelfs mensen te rennen. Erg bijzonder, normaal sloffen ze alleen maar. Alles om maar een goede plek bij de optocht te hebben. Al snel hoorden we gezang en ergens tussen Kabanga en Kasulu moesten we ergens een weggetje rechtsaf. Daar stonden direct honderden mensen in twee rijen achter elkaar. Wij zijn aangesloten en werden begroet door een paar nonnen die met een grote jeep heen waren gereden.Zij hadden het prima voor elkaar. Mensen waren aan het zingen en er liep een priester rond om mensen te zegenen. Na een half uur kwam de stoet in beweging en al zingend begonnen we aan de kruistocht. Het verbaast me altijd hoe mooi iedereen hier kan zingen en dansen (al liep er ook een hele tijd een vrouw die klonk als een valse kraai achter mij uit volle borst te zingen).
We liepen de heuvels in en moesten behoorlijke stukken stijgen. Daar kon je goed zien met hoeveel mensen we wel niet liepen. Ik denk dat er een paar duizend mee waren. Lieske merkte op dat het zo bijzonder is dat zo’n optocht in Nederland uitgebreid voorbereid wordt en begeleid wordt door politie en dranghekkken. Hier besluiten mensen gewoon te gaan en er is niks aan de hand. Alles verliep heel vredig en rustig, niemand duwde, trok of deed lelijk.
We kwamen onderweg langs een boel kruizen en bij elk kruis werd een verhaal over Jezus verteld en natuurlijk gezongen. Tanzaniaanse mensen houden ervan om zich helemaal uit te dossen met kleren. Vrouwen lopen vaak in felgekleurde doeken, rokken en jurken. Baby’s worden in een doek op de rug gedragen. De mannen dragen vaak westerse kleren. Ik heb hier al iemand gezien met een Unox muts op (het was dertig graden) en een Ajax shirtje aan. Kinderen lopen in broeken van Armani en Dolce & Gabana. Ze hebben verder waarschijnlijk nog nooit van deze merken gehoord. De kleren die wij in plastic zakken inzamelen voor ontwikkelingslanden worden hier

voor een hele lage prijs verkocht. Het wordt dus niet altijd gratis weggegeven, zoals vaak gedacht wordt. Nu hebben de regeringen van een aantal Oost-Afrikaanse landen, waaronder Tanzania, besloten dat ze deze westerse kleding niet meer willen hebben. Door de import hiervan, wordt er in Tanzania zelf veel minder kleren geproduceerd, wat de werkgelegenheid niet ten goede komt.
Met speciale gelegenheden worden de meest bijzondere jurken en rokken uit de kast getrokken. Ik heb al een paar keer iemand in een heuse prinsessenverkleedjurk uit het westen gezien. Verder kan het allemaal niet kitscherig genoeg zijn. Maar eerlijk is eerlijk, ze dragen het met verve en het staat ze allemaal prachtig. Ook zag ik een aantal vrouwen met grote emmers op hun hoofd in de optocht meelopen. Werkelijk waar alles wordt hier op het hoofd gedragen, van takken van drie meter lang en emmers vol met spullen tot rugzakken en een stukje zeep. Ze presteren het om dit te balanceren zonder het vast te houden met hun handen. In het ziekenhuis heb ik een keer geprobeerd om een mand op mijn hoofd te dragen, onmogelijk! Het zorgde wel voor schatergelach van alle vrouwen om me heen op dat moment.
Ik zag van te voren best wel op tegen de wandeling, omdat ik hoorde dat we rond een uur of acht ’s avonds pas weer terug zouden zijn. Een wandeling van dertien uur was me toch net iets te gek. Gelukkig kregen we die dag bezoek van Nederlanders in Kabanga en moesten we begin van de middag terug naar huis om hun te ontvangen. We vonden het echter zo leuk en indrukwekkend, dat tegen de tijd dat we terug moesten, we het alle drie erg jammer vonden. Het gaf zo’n vreedzaam en rustig gevoel om tussen al die zingende mensen te lopen. Een hele bijzondere ervaring. Mensen reageerden ook heel leuk dat wij meeliepen. De terugtocht duurde ook nog wel een paar uur en toen we thuis waren, waren we toch blij dat we lekker op de stoel neer konden ploffen. Respect voor die honderden mensen die doorliepen, soms zelfs op blote voeten.