Ba Be

Ik maakte in het weekend een trip om mijn eentje naar het zalige Ba Be Lake. Niet het Engelse woord 'babe', maar in twee woorden 'ba' en 'be'.

Met slechts 3 andere toeristen in een busje reden we Hanoi uit richting het noorden. Een trip die 5u zou duren vanwege de slechte verbinding en de slechte wegen. Ik kijk ernaar uit!
Wat ben ik blij dat dit geen plek is die overladen wordt door toeristen. Het is nogthans echt wel de moeite!
De reizigers voor deze trip bestonden uit mezelf, een meisje uit Duitsland en een broer en zus van Vietnam zelf. De Vietnamezen hadden een goed niveau van gekheid, het was de perfecte bende.

Ba Be lake is een nationaal park. Echter is er een klein dorpje in dit park. De mensen die er wonen maken deel uit van een ethnische minderheidsgroep, genaamd Thay (roots met Thailand). Zij zijn de enige die toestemming hebben hier te wonen, te vissen, rijst te oogsten enzovoort. En dus voor de toeristen een homestay te hebben.

Eenmaal aangekomen kookte de mensen van de homestay een heerlijke lunch en na een middagdutje kropen we de boot op, om een rit op het wonderbaarlijke meer te maken.
Het was heerlijk genieten van de rust en de frisse, zuivere lucht. Buiten het blijven staren naar het uitzicht konden we kennis maken met de medereizigers. Een perfect moment om sociaal te zijn aangezien we nergens anders heen konden.
We bezochten een vijver in het midden van een rotseiland op het meer. Ze noemen het "Fairy pond", omdat hier de elfjes zich komen wassen. Wel, ik zou mij er niet graag in wassen. Bruin water door de modderige bodem en de bladeren die van de bomen in het water vielen. Er was een bamboe platform en dus leefden we ons uit door een tochtje te varen met z'n allen. Goede teambuilding was het.
Onze tocht vervolgde naar een ander rotseiland, waar een rijstveld bleek te zijn. Men groeit eerst rijstplantjes in een kleiner veld waar ze meer controle hebben op hun groei. Daarna planten de jonge rijstplantjes in het grote veld, waar ze plaats zat hebben om groot te worden. Dit is wat de mensen hier op dit moment aan het doen waren. Uren, dagen, weken staan deze mensen voorovergebogen, tot hun knieën soms in de modder. Hard werken. En ik heb al rugklachten na een uur gewoon rechtstaan...
Uiteraard was er ook nog een pagoda te bezichten op een rots in het midden van het meer. Wat verwacht je anders? Tempels en pagoda's op de meest gekke plaatsen hier in Vietnam.

's Avonds een smakelijk 'family dinner'. Eenmaal de zon onder, was het totale duisternis. Geen enkele verlichting langs de straat. Hier en daar zag je een lantaarn, iemand die nog in de rijstvelden bezig was.

De tweede dag maakten we een fietstocht, op weg naar Hua Ma grot. Deze grot was veel groter dan de Sung Sot grot in Ha Long bay en duizendmaal mooier en mysterieuzer. We waren de enige 4 personen die de grot bezochten. Stalactieten en stalagmieten zoals ik ze nog nooit eerder zag. Meters hoog, lang, breed. Sommigen raakten elkaar en velen waren door het gewicht al naar beneden gekomen. Wat een eng idee is, als je je bedenkt dat je onder honderden andere stalactieten aan het lopen bent die allemaal nogal puntig zijn. De grot gaf me een mysterieus gevoel. Ik kon er wel uren in blijven rondzwerven, staren naar de wonderen der natuur. En uiteraard ook hier een standbeeld van Boeddha. Hoe ze dit beeld hier hebben binnen gekregen blijft een vraag. Eenmaal op het einde van de grot, moesten we dezelfde weg terugnemen. Twintig meter op de terugweg als de zwakke belichting in de grot uitviel en ik een nieuw niveau van duisternis ervaarde. Ik was net een trapje op gegaan om op een rots te gaan staan op dat moment. Ik wist dat er een afgrond was recht voor me. Ik durfde dus geen stap meer te verzetten. Gelukkig had Hi een zaklampfunctie op zijn smartphone kon hij mij vinden en de weg tonen. Een leuke wandeling, een nieuwe ervaring van de grot en het perfecte moment om horrorverhalen die in een grot afspelen te vertellen aan elkaar.

Na onze overlevingstocht wouden we nog een waterval bezoeken, maar toen we ontdekten dat dat 3km bergop fietsen betekende, hielden we het voor bekeken. En dus keerden we terug naar onze homestay waar we nog wat met de puppy speelden en lunch aten om dan de bus in te kruipen om de 5 tergende uren tegen te gaan.

Het deed me deugd om eens een weekend alleen erop uit te trekken. Het was een avontuur. Van het vinden van dit toeristenbureau die ik online vond, het wachten op de bus die een halfuur te laat was (en ik even bang was dat het allemaal fake was en ze weg waren met mijn geld), tot de weg terug. Het was fantastisch. Ik had niets anders gewild, behalve wat langer in Ba Be gebleven.